Müjde millet! Funk-soul ve disko geri döndü... Sırf sağlam elektrodisko müzik yapan bir indie grup tavsiye etsin diye kahrını çektiğiniz o gıcık hipster arkadaşınıza veda edebilirsiniz :)

Müziği küreselleştirme adına sürekli daha da tekdüze hale gelen ana akım elektro müzik sonunda köklerine, synthesizer ve bass’a geri döndü. Kendimizi harap etmeden dans etmek, üstelik sözlerinden de zevk alabilmek serbest. Sanırım buna en çok benim gibi daha annesi babası ergenken hit olmuş funk ve disko parçalarla idare edenler mutlu olacak. Artık funk playlist’leri yeni parçalarla zenginleşecek.

Her şey Daft Punk’ın funk ve disko dönemine aşkını ilan ettiği “Random Access Memories” albümüyle başladı. Bu yazın resmi sponsoru ve saplantısı haline gelen “Get Lucky” ve “Lose Yourself to Dance”i dinleye dinleye bir hal olduk. Pharrell Williams’ın, Fransız elektronik müzik ikilisinin son albümündeki funky havaya etkisi tartışmasız olsa da albümün esas kahramanı funk’ın babası Giorgio Moroder. Albümde yer alan ve kendi deyişiyle biyografisi olan “Giorgio by Moroder” şarkısında, çok sevdiği disko müziğe “gelecek sound”u vermek için synthesizer ekleme serüvenini anlatıyor.

Diskonun altın çağında Donna Summer’ın “I Feel Love” şarkısı sadece Moroder ve Summer’ın değil, dans pistinin de kaderini değiştirmişti. Akustik enstrümanlar yerini synthesizer’a bırakmış, bu yol da teknoya kadar ilerlemişti.

Dinlerken yerinizde duramayacaksınız

Bir Moroder olmasalar da, zamane prodüktörleri funk’ı yeniden ana akımmüziğe dahil etmeye başladı. Kariyerine zaten soul’la başlayan, sonraki albümlerinde Hip-hop ve R&B arasında seyreden Robin Thicke’in son albümü “Blurred Lines” da funk modunda. Dünya listelerinde çıktığı günden itibaren liste başı olan “Blurred Lines”,müzikal olarak “Get Lucky” kadar iyi bir 70’ler funk’ı uyarlaması değil, amamüstehcen sözleri ve eğlenceli melodisiyle ilham kaynağı olan Marvin Gaye’in “Got to Give It Up” şarkısını aratmıyor. Bu müstehcen içerik ve şarkının klibi oldukça eleştirildi ancak Pharrell’in muzip ve çocuksu halleri çalışmayı klişe “popo sallamalı” kliplerden (Bkz. Pitbull) ayırıyor.

Albümden favorilerimse “Ooo La La” ve “Ain’t No Hat 4 That”. Bu iki şarkıda funky baslar ve vokaller daha baskın, dinlerken yerinizde duramayacaksınız. Dilerim bir sonraki klip bu şarkılardan birine çekilir. Albümle ilgili “Thicke’nin Justin Timberlake’e biraz fazla öykünerek kimi zaman sesini fazla pes ve ince kullanmış” eleştirilerineyse tamamen katılıyorum.

Mirkelam’ın hikâyesi

Mirkelam’ın albümü “Denizin Arka Yüzü”nü yeni çıkanlar arasında görünce, “İşte Türk müzik piyasasının funk trendine cevabı” dedim. Tam olarak öyle değilmiş. Söz konusu Mirkelam olunca ilk önce albümün en enteresan isimli parçasını dinlemek huyumdur. “Tavla”, “Dümtek”, “Asuman Pansuman”, “Kokoreç” ve “Terle” sıkça rastladığımız şarkı isimleri değil ama hepsi de inanılmaz eğlencelidir.

Bu albümde de gözüme hemen “Priz 220” çarptı. Gerçekten de sözleri, müziği ve altyapısıyla enfes bir şarkı olmuş. Mirkelam’ın albümde beraber çalıştığı, aynı zamanda Hadise’nin “Stir Me Up” şarkısını da yapan Belçikalı direktörün hakkını vermek lazım. Mirkelam röportajlarında albümünde bir hikâyeyi müzikal tadında anlattığını söylüyor. Hikâye, evlenmek isteyip bağlılık sorunları nedeniyle becerememiş ama sonunda mutluluğu yakalar gibi olmuş bir adamı anlatıyor. Albümün ilk şarkısı “Evlenelim Gel”de “Benimleyken korkma...” diyerek oldukça romantik bir evlilik teklifi yapan adam, nasıl bir buhranla üçüncü şarkı “İskorpit”te Muğla’da çalıştığı restorana sevgilisiyle gelen eski sevgilisini öldürmeye karar veriyor, işte o anlaşılamıyor!

Tüm hikâyeyi anlatma konusunda pek başarılı olamasa da albüm genel olarak ticari kaygı taşımaması ve yoğun bir birikimin sonucu olması nedeniyle başarılı. Mirkelam’ın sesi ve yorumu her zamanki gibi kusursuz. Sonuç olarak, “Denizin Arka Yüzü”, sadece “Evlenelim Gel”, “Bam Bam”, “Priz 220” ve “Kırık Gitarla” parçalarının verdiği pozitif ve eğlenceli hissiyat için bile edinilesi bir albüm.

Haber: Sırma Karasu