Selam, 29 yaşında bir kadınım ben. Erkek arkadaşımla aynı yaştayız ve 5 seneden beri birlikteyiz. Onunla evlenmek istemememin sebebi ilişkimizin çok sıradanlaşması. 5 yıldan sonra insan sıkılıyor galiba.

İlk zamanlar her şey çok güzeldi. Hatta ilk 1-2 yılın çok güzel geçtiğini söyleyebiliriz. Ortak zevklerimiz var ve çok iyi anlaşıyoruz normalde de ama anlaşmak yetmiyor galiba... Kendisinin çok canlı ve hareketli bir hayatı olduğunu söyleyemem çünkü karakteri de bu şekilde. Şu sıralar işten eve gelip dizi izlemekten başka hiçbir paylaşımımız yok. Buna pandeminin sebep olduğunu düşündüm ama sonra vazgeçtim: Galiba biz tükendik.

Konuşacağımız, heyecanlanacağımız, duygularımızı paylaşacağımız ortak konularımız hiç kalmadı. Çünkü bir yerden sonra günlük hayattaki işler gibi ilişkimiz de rutine girdi. Ben evleneceğim erkekte biraz daha heyecan ve "ruh" arıyorum. Sevgilime "ruhsuz" demek tabii ki olmaz ama bunu daha uzun süre sürdürebileceğime de inanmıyorum.

Ayrılsak kesinlikle daha mutlu olmam ama böyle de duygusuz gibiyim. İyi veya kötü bir duyguya sahip olmak ne hissettiğini önemsememekten daha iyi değil mi? Ben tam da ne hissettiğimi umursamadığım bir dönemdeyim, "sıkıcı" olmaya başladım. Sadece onu da suçlamıyorum tabii ki, ben de çok sıradanlaştım. İşte tam da bu yüzden bu ilişkinin bana uygun olmadığını ve evlenirsem daha enerjik ve bana farklı hisler katacak biriyle olmak isterim.

Yalan söylemeyeyim şimdi. Sevgilimin gerçekten hiçbir kötü huyunu veya bir yanlışını görmedim ama belli ki bana sadece iyi olmak yetmiyor. Kendimi suçlu hissediyorum bunları hissettiğim için. Mutlu olmadığım bir ilişkide de devam etmek istemiyorum ama...

Rumuz: kafası karışık