Nilay iki stratejik adım atabilirdi. Beraber oldukları dönemde tanıştırdığı müşterilerini Atalay’ın şirketine bağlayabilir, şirketini vergi dairesine şikâyet edebilirdi. İkinci seçeneği düşünmek bile istemiyordu.

Geceyi teyzesinin evinde birkaç saat uykuyla geçiren Bahadır, Nilay’la konuşmaya karar verdi. Sabah erkenden kafeye gitti. Onu aramadan görebileceği, tesadüfen karşılaşmışlar gibi davranabileceği, konuşmalarından haberdar olduğu vakit Atalay’ın da şüphelenmeyeceği tek yer bu kafeydi. Bir kahve söyleyip bahçede, ortancaların arasında kalan köşedeki masaya oturdu. Kimseden gazete veya çakmak istemedi.

İkinci kahvesini içerken, Nilay alçak merdivenin basamaklarında göründü. Birkaç saniye durup bahçedeki masalara baktı. Bahadır’ı hiç görmemiş ya da tanımıyormuş gibi davranıp köşeye yakın masalardan birine geçti. İçeriden aldığı gazeteye bakarken Bahadır yanına gitti.

“Nilay günaydın. Biraz konuşabilir miyiz?”

Nilay başını gazeteden kaldırmadan sordu:

“Ne hakkında?”

“Bana ve ofis hakkında.”

Eliyle karşısındaki sandalyeyi gösteren Nilay, bir süre daha gazeteye bakmaya devam etti, sonra katlayıp masaya koydu.

“Evet, seni dinliyorum.”

“On gün içinde belli olacak olan ne?”

“Neden Atalay’a sormuyorsun?”

“Çünkü her şeyi organize edenin sen olduğunu düşünüyorum.”

“A-a! Neden böyle düşünüyorsun?”

Bahadır, Nilay’ın alaylı ve kışkırtıcı yanıtı karşısında soğukkanlılığını korumaya çalıştı. Onu öfkelendirmek işine gelmiyordu.

“Atalay’ın senin işle görüşlerini, önerilerini çok önemsediğini biliyorum.”

“Evet şirketiyle ilgili bazı önerilerde bulunuyorum, ama Atalay’ın işleri hakkında sana bilgi veremem.”

“Onun işleri hakkında bilgi ver demiyorum. Onun işleri için neden benden fikir almaya ihtiyaç duyabileceğinizi söyledin? Neden o kadar seçenek varken benim ofisimin üst katına taşınıyorsunuz?”

“Neden olmasın? Aynı işi yapıyorsunuz? Paslaşabilirsiniz.”

Bahadır bir an durdu.

“Müşterilerimi çalmayı planlıyorsun.”

Nilay güldü.

“Beni rastalı hırsızla karıştırdın bak şimdi.”

Bahadır yutkunurken Nilay devam etti.

“Ya senin müşterilerin beni arıyorsa, benden yardım istiyorlarsa? Yeni bir aracı şirket arayışı içindelerse?”

“Kim aradı seni?”

Nilay birkaç müşterinin ismini sıraladı. Telefonunu çantasından çıkarıp, parmağını ekranda aşağı doğru kaydırarak gelen çağrıları gösterdi.

“Bek beni arayanlar onlar. Gördün mü?”

Nilay yalan söylemiyordu. Son günlerde olanların üzerine onu aramaları şaşırtıcı değildi.

“Bahadır, sen önüne gelen fırsatları teper miydin?”

“Nilay, niye Atalay’ı üst katıma taşıyorsun? Aklında ne var?”

“Sana on gün içinde belli olur demiştim, cumartesi sabahı.”

“Bana karşı bir şeyler tasarlıyorsun.”

“...”

“Nilay, elimde fotoğrafın, videon filan yok.”

Nilay gözlerini Bahadır’a dikti.

“Niye blöf yaptın?”

“Özür dilerim.”

“Bu bir cevap değil.”

“İlişkiyi sürdürmekte ısrar etmenden korktum. Çok hırslıydın, iki kişilik planlar yapıyordun. Sanki artık hep beraber yaşayacakmışız gibi...”

Nilay konuşmadan dinliyordu.

“Seni durdurmak için yalan söyledim.”

“Beni tehdit ettin.”

“Özür dilerim. Daha ne yapmamı istiyorsun?”

“Evinde kalmam için ısrar eden sendin. Her gün buluşup iş konuşmak isteyen, beni müşterilerine takdim eden, onları yemeklerde ikna etmemi isteyen sendin. Ayrıca sevgili gibi davranan da sendin, benim yaptığım sana uyum sağlamaktı.”

“Hepsi için özür dilerim.”

Nilay sol bileğindeki saate baktı. Çantasıyla telefonunu alıp içeri girdi. Bahadır hesabı ödeyip çıkacağını düşünürken Atalay’ın sesiyle irkildi.

“Günaydın!”

Geri dönen Nilay, Atalay’a dedi ki.

“Bahadır’la karşılaştık, biraz lafladık. Acele işi varmış, kalkıyordu.”

Bu sözler üzerine Bahadır’a gitmekten başka seçenek kalmamıştı. Dilemekte geciktiği özürlerin, Nilay’ın öfkesini yatıştırmasını beklemekten öte yapabileceği bir şey yoktu.

23. bölüm 17 Temmuz 2018 Salı hthayat.haberturk.com’da...

Diğer bölümler