Söylemeden ayrılmalı mıyım?

Merhaba Yeşim Hanım, size bu iletiyi yazarken biraz çekiniyorum ama biraz da mecbur kaldığım için yazıyorum. Erkek arkadaşımla iki aydır olan bir beraberliğimiz var ama ikinci ayda fark ettiğim ve çevremdeki insanların da fark ettiği bazı şeyler oldu. Benim erkek arkadaşım erkek kuaförü ve elleri hep mosmor. Bunu sorduğum zaman on senedir berber olmasına yoruyor ama çevremdeki insanlar erkek arkadaşımı gördükleri zaman bir şey kullandığını söylüyorlar. Ben de hareketlerine dikkat ettikten sonra gördüm. Başka şeyler de oldu. Biz arkadaşlarla kafeye gittiğimizde garsona gidip peçeteye sarılı bir şekilde bir şey vermiş ve kız arkadaşımın haberi yok, "bunu kahveme döker misiniz?" demiş. Ben bunu yüzüne söyleyemedim inkar eder diye. Başka bir olay da bir gün eve geldiğinde yüzü bembeyaz geldi ve ona sorduğumda bana pudra sürdüğünü söyledi. Cebinde de iki paket naneli şeker buldum. Tam olarak ne kullandığını bilmiyorum ama arkadaşlarıma sordugum zaman kokain bağımlısı olduğunu söylediler. Bunu erkek arkadaşıma nasıl söyleyebilirim ya da söylemeden ayrılmalı mıyım sizce?

Yeşim Tijen'in cevabı:

Merhaba sevgili okurlar size de öyle geliyor mu sanki günler işi gücü bırakmış birbirini kovalıyor. Aheste aheste geçeyim yok. Daha dün ocak ayına girmiştik, bugün mart ayındayız. Hayat hep ileriye doğru hızla akıyor. Bizler de bu akımda yaşadıklarımızda takılı kalmamalıyız. Güzel şeyler yaşanıyorsa takılalım, mutluluğun dibine vuralım ama ya istemediğimiz durumların içindeysek? O zaman bilelim ki her şey bizim bakış açımızla değişecektir. İnsanın zihni muhteşem bir kudret kullanmasını bilirse. Size benim bir fiil on sene kadar takılı kaldığım sigarayla olan beraberliğimden bahsederek bugünkü yazıma girmek istiyorum. Benim en iyi dostum en iyi arkadaşım diyerek severek tüttürdüğüm, hayatımı ona göre organize ettiğim sigarayla güzel bir beraberliğimiz oldu. Çok iyi anlaşıyorduk, aramızdan su sızmazdı. Hiç bırakamam, ben sigara içmeyi seviyorum diyordum. O da beni seviyor olmalıydı, öyle hissettirdi hep. Doğru ya sevindiğimde, üzüldüğümde, arandığım elime alıp oh bir güzel püfürdettiğim, rahatladığımı düşündüğüm sigarayla ilişkim hep biz ayrılamayız şarkısında olduğu gibi büyük bir sevdaydı. Evet içmeyi seviyordum. Ya sevmediğim tarafları? Üzerime sinmesini istemediğim kokusu, kıyafetlerim saçlarım yüzüm sigara kokmamalıydı, kadın güzel kokmalıydı. Kadın olmak benim kafamda erkeksi bir hareket olarak gördüğüm sigara içmek olmamalıydı. Bazen dışarda sigara içen kadınları görüp onlara bakardım, işte sen de böyle gözüküyorsun Tijen der kadına sigarayı yakıştıramazdım. Zaman zaman içimdeki kendime yakıştıramadığım sigarayı bırakmak için girişimlerde bulunup bırakmak istedim. İki üç günde benden bu kadar, bırakmak istemiyorum, sigara içmeyi seviyorum diyerek doğru marketten bir koşu sigara alıp içime çektiğimde duyduğum haz, sonrasında ilk oh sonra vah deyişim gelir aklıma. Kendimi suçlayışım, yine yapamadın yazık diyerek kendime kızışlarım. Yaş aldıkça kendimden daha çok şey bekler olmuştum. Çocuklarıma söz verişim, "Anne bak kaç yaşına geldin, artık bırakman lazım. Hem ne derdin var bak çok şükür güzel bir hayatın var. Bırak artık." dediklerinde içimden kendime güvenemeyişim, onlara tamam yakında bırakacağım çocuklar deyişim, bırakmak için ileriye bir tarih verişim. Artık bir sigara mahkumu olarak kendimi görüyordum. Hayatımı ben değil sigara yönetiyordu. Ölürken de ellerim titreye titreye sigara içerim artık diye düşünmüyor değildim. Evet maalesef bunların içinden hep geçtim, geçerken bir yanım sigarayı severken bir yanımla sigaradan nefret ettim, kendime yakıştıramadım. Bırakma kararımda hayatımı çalması, beni kendine bağımlı kılması, her zaman bana kendini hatırlatması, peşinde koşturması en büyük etkenler oldu. Ve geçen sene nihayetinde içimde çoğalttığım sigarayı bırakmak düşüncesini hayata geçirdim. Bu bırakmakla ilgili adımı atarken bırakacağıma dair inancım yoktu ama bugün sigarayı bırakacağım dedim ve bırakmaya başlayınca neye tutundum biliyor musunuz? Nefretime. Ben de o rahatsızlık duyduğum her şeyine tutundum. İlk gün öğleden sonra saat 5 gibi bıraktım. Akşam uyuyarak geçer dedim, sonrası Allah kerim. Sabah erken kalkmadım, yattım bayağı bir uyudum. Kendimi uykuya verdim dersem doğru olur. Kalktığımda kahvaltımı yaptım, üzerine su içtim, çekirdek yedim, ara ara hep su içtim, sakız çiğnedim. Bir gün geçince ikinci güne sarıldım. Hadi gayret bak artık sigara kokusu olmasın diye uğraşmayacaksın vs. gibi bir sürü şeyi kendime hatırlatarak hep olumsuzluklara tutundum ve inanır mısınız hiç de sıkıntı duymadan, kimseden yardım almadan, günü güne ekleyerek baktım üç, beş derken aaa ben bırakabiliyorum... Hiç kıyar mıyım o sigarasız günlere kıymadım. Canım da istemedi geçen sene sigarayı bıraktım çok şükür. Zaman zaman istek olmuyor mu ama hemen o nefret tiksinti aklıma geliyor, Allah korusun diyorum. Bunu niye anlattım, sigara bir bağımlılık. Hiç de hafife alınmaması gereken bir bağımlılık. Belki bir uyuşturucu değil ama o da kendine bağımlı yaşatabiliyor. Uyuşturucu kullananlarda eğer isterlerse aldıkları hazza değil de kendilerine yaşattıkları mutsuzluklara, mahkumluklara kendilerini odaklarlarsa bırakmak için mutlaka hep çabaları olacaktır ve bir gün mutlaka bırakacaklardır.

Size gelirsek sevgili kızım, erkek arkadaşınıza inanın üzüldüm. Bana gelen bu madde bağımlılıklarının hepsine üzülüyorum. Çare yalnızca kendilerinde, zihniyetlerinde ve tedaviye başlamalarında. Sizin bu gençle zaten ilişkiniz yeni başlamış. Birbirinize daha fazla bağlanmadan ayrılın yoksa zorlanırsınız ama ayrılırken de onunla bu konuyu konuşun, kendi gerçeğiyle yüzleşsin. Evet belki gene gidip içecek ya da kullanacak ama bir yerde de belki sizin bu uyuşturucuyla ilgili olarak ayrılmanız onu kendi hayatına karşı bir adım atması, tedavi olması konusunda uyandırabilir de. Siz de bu konuda teşvik etmelisiniz. Herkes birbirinden yapabilecekleri kadarıyla sorumlu. Sizin sorumluluğunuz uyarmak ya da uyandırmak olsun yavrum ve o güzel insan kendisi için maddeyle mücadeleye bir an önce başlasın dilerim.

Sevgiler sevgili okurlarıma...