Eşim ve ailesi psikolojimi bozdu

Merhaba Yeşim Hanım,

Öyle bir çukurun içindeyim ki her gün ölmek için Allah’a yalvarıyorum. 5 yıllık evliyim, 2 yaşında bir çocuğum var, öğretmenim. Eşimle görücü usulü evlendik ama sevdik birbirimizi nişanlılık süresince. Eşimin babası vefat etmiş. Annesi ve bekar bir kardeşi birlikte yaşıyorlar. Evliliğimizin ilk zamanlarında eşimin yalanlarından dolayı çok büyük sorunlar yaşadık. Mesela, ilk tanıştığımızda bana asla sigara içmediğini ve kahveye gitmediğini vs söyledi. Ben sigaraya tahammülü olmayan birisiyim. Evlilik görüşmeleri yaparken de ilk tercihlerimden birisi sigara içmeyen bir eşti. Bir süre sonra “namaza gittim” dediği günlerde kahvede olduğunu öğrendim ve artık ona hiç güvenemez oldum. 5 dakika bile dışarı çıksa huzursuz olmaya başladım. Sanki her an yalan söylüyor gibiydi. Benim artık psikolojim bozuldu ve şüphelerden neredeyse her gün tartışır olduk. 1.5 saat dışarı çıkıyordu mesela, 10 dakika gecikse “Acaba yine ne yalan söyleyecek?” diye gerginleşir oldum, kavgalar ettik. Biz zamanla bunları aştık derken bir baktım, ailesi bana sürekli tepkili davranmaya başladılar. Mesela WhatsApp grubu kuruyorlar, ailedeki herkes var (eşim de dahil), beni almıyorlar. Sosyal medyada bana laf sokuyorlar. Evlerine eşimi tek çağırıyorlar. Öğrendim ki her kavgada eşim gitmiş, onlara anlatmış ve nerdeyse benden nefret eder olmuşlar. Ben hep ailesine gitmek istiyordum ama orada eşim yüzüme bakmayınca suratım düşüyordu. Ama Allah biliyor, onlarla hiçbir derdim yoktu. Artık bizzat onur kırıcı hareketler yapmaya başladılar. Sürekli sosyal medyada bana laflar yazıyorlardı. Ben üzüldükçe de eşim hepsinin benim paranoyam olduğunu söylüyordu ama sonradan kendileri itiraf ettiler. Sonra numaramı silip beni engellemeye başladılar. Daha sonra ben hamile kaldım. Çok zor bir doğum geçirdim. Hem bu olaylar hem doğum zamanı yaşadıklarım dolayısıyla psikolojim iyice bozulmuştu. Durduk yere sürekli ağlamaya başladım. Eşim de sürekli gelip gidip “anneme güzel davran, annemi incitme” diye baskı yapıyordu. Hatta bir gün annesinin yanında bana, “Senin annemle derdin ne?” diye sordu. Ağladım, “Vallahi benim annenle bir derdim yok, ben iyi değilim; oturamıyorum, kalkamıyorum” dedim. İnanamadılar. Bir gün uyandım, kayınvalidemin telefonda görümceme beni anlattığını duydum. Ne beddular, ne hakaretler, neler söylüyordu arkamdan... Sonra gittim, “Anne yakıştı mı sana, halimi görmüyor musun?” dedim. “Ben başkasından bahsediyordum, sen kendi üstüne alındın” dedi. Resmen aklımla oynuyorlardı. Çocukla ilgileniyordum, birden mutfaktan bir bağırma sesi geldi. Gittim, kayınvalidem yerde kriz geçiriyor, hemen oğlunu aradım, geldiler, sakinleşti. Evden gitti. Tüm aileye anlatmış abartarak, herkes bana düşman oldu. Kimse evime gelmez, gitmez oldu.

Birkaç yıl böyle küs-barış şekilde devam ettik. Ama bu süreç boyunca eşimle aramız iyice açıldı. Eskiden biraz da olsa bize vakit ayırırken şimdi hiç bizle vakit geçirmez oldu. Her fırsatta oraya gidiyor. Sürekli kim haklı kavgası yapıyoruz. “Beni ezdirdin” diyorum, kabul etmiyor. Sürekli kendi haklılığımı anlatma çabasındayım. Ama ben anlattıkça o, ailesine daha çok düşüyor. Debelendikçe batıyorum, boşanmak istiyorum artık ama ona da cesaretim yok. Kalıp katlansam olmuyor, başımı alıp gitsem diyorum, onu da yapamıyorum. Tek çare ölüm gibi düşünüyorum. Eşim iyice saygısızlaştı, bana ağır hakaretler ediyor, bağırıp çağırıyor, aşağılıyor. “Dayanamıyorsan defol, git” diyor. Valizi hazırlıyorum, bu sefer geri düzeltmeye çalışıyor. Bu düşünceler beni delirtecek, kafayı yiyeceğim. Yardım edin, ne olur...

Yeşim Tijen’in cevabı:

İnsanın en büyük hatası, herkesi kendisi gibi sanması ama nereden bilebilirsiniz bir yalancıyla beraber olduğunuzu? Zamanla anladınızsa da insan sevmekten hemen vazgeçemez ki... Umut eder. Umut da bitmişse işte o zaman gitme vakti gelmiştir. Bir beraberlik için elinizden geleni yaptığınızda hala bir şeyler değişmiyorsa ardınıza bakmamalısınız. Kötü bir rüyaydı, öyle farz edin. Uyandıysanız gerçekler sizi hep rahatsız edecektir. Yaşadıklarınız için elinizden geleni yapmanın verdiği huzuru içinizde hissederek bu ağır yükü omuzlarınızdan atmanız gerekiyor. Evet, kolay değil, zor da üstelik; size söylüyorum, yalnız kalacaksınız, yalnızlıkla savaşacaksınız ama çaresizlik çare olmaz ki! Siz gençsiniz, ilerisi için ümidiniz olacak.

Yazdıklarınızı okurken çok üzüldüm. Bunları hiçbir eş ve hiçbir gelin hak etmez. Uzunca mailinizi okurken bu insanların insan olduklarından, inanın, şüphe duydum, onlar insanlaşamamışlar. Yüreklerine insanlığın erdemleri uğramamış, sevgi uğramamış. Uğrayanlar yalan dolan, sevgisizlik. Akla ziyan bu kadar yalanla, entrikayla aklınızla adeta oynanması kabul ve tahammül edilir gibi değil. İyi dayanmışsınız. Kadınlar, işte sonuna kadar hep dayanırlar. Sevgi uğruna, yuva uğruna, yıllarca hayalini kurdukları evlilikleri uğruna bu tahammül. Bunca zaman yaşadıklarınıza baktınız ve gördünüz; bu adamdan ne eş olur ne size yar olur ne de ailesinden bir aile olur. Onları siz değiştiremezsiniz. Sinir sahibi, hatta daha sonrasında hastalık sahibi olursunuz.

Eşiniz yüksek olasılıkla minotomani rahatsızlığını yaşıyor. Bu kadar yalan ancak hastalıklı kişilerde olur. Bahsettiğim rahatsızlık psikolojik bir rahatsızlık, birçok nedeni olsa da asıl nedeni kişinin küçükken çok yalana şahit olmasıdır. Eşinizin psikolojik bir tedavi görmesi gerekiyor, hatta aile boyu bir tedavi görmeliler. Minotomani rahatsızlığının nedenlerinden biri olarak söylenen, kişinin çok yalana şahit olması; dolayısıyla bilhassa annenin de tedavi olması lazım. Bu adam bu hale nasıl gelmiş? Annesinin çok yalan söyleyen ve entrika seven bir kadın olmasından kaynaklı olabilir. O sizin evinizde bayılması vs. büyük bir ihtimalle roldür. Siz çocuğunuzu böyle bir ailede büyütmemelisiniz. Çok zor bir karar evliliğinizi bitirmek ama şöyle düşünün, ya kendinizden vazgeçecek, bu evliliği devam ettireceksiniz ya da eşinizden vazgeçeceksiniz. Çok düşünerek önerdiğim bir çözümdür boşanmak, sizin evliliğinizin düzelmesi bu eş ve bu aileyle imkansız olduğundan “boşanın” diyorum. Korktuğunuzu biliyorum, boşanmak ve sonrası insanı korkutur, dolayısıyla tahammül edersiniz ama sonrası “keşke”dir.

Sümsük herif

Yürekleri yorgundur kadınların,

Taşımakta zorlandığı adamla yola çıkınca

Uzun gelir o yol, bir de acı verir.

Oysa yollarda yolcular iner,

Son durağı beklemeye ne gerek var?

Çekinme, korkma yaşayacaklarından,

Daha gençsin, her şeyi halledersin.

Yeter ki bunu yürekten iste sen!

Eskidendi o kadere yüklenmek,

İnmek için son durağı, ölümü beklemek

Adları sümsük soyadları belki de herif!

Kaç kadın yanında taşır, bir bilsen sen...

Dillerinde, yüreklerinde sevgiyi kaybetmişler,

Elleri, bilekleri güçlü; sanırsın aslan pençesi

At prangalarını, kurtul, bak, “Bana söylemediler” deme.

Bu sümsük herif senin kaderin değil!

Kaderini yalnız sen yaz, bir başkası değil!

Yeşim Tijen

Şiirimde her şeyi anlatmışım, aslında başka söze gerek yok. Yazdığım şiir, cesareti olmayan kadınlar için. Bu evlilik sizin kaderiniz olmamalı. Siz bir öğretmensiniz, güçlü olmalı, güçlü durmalısınız. Cesaretinize tutunarak hayatınızda atmanız gereken adımları, eşinizin “Değişeceğim, her şey güzel olacak” masallarına kanmadan, bir an önce atmalısınız.

Sevgiler, sevgili okurlarım...