Hediye Öğretmen...

Çocuk yerinde duramıyordu, ne kendi dersi ve öğretmenini dinliyor ne de diğerlerinin dinlemesine izin veriyordu. Sınıfa sonradan katılmış, gelmesiyle müthiş bir kaosu da beraberinde getirmişti. Diğerlerinden çok farklı, adeta bir ‘çılgın çocuk’tu. Ancak aynı zamanda ilginç zeka belirtileri gösteriyordu. Öğretmeni bu durumu, onu görür görmez anlamıştı. Diğerlerinin yaptığı gibi sırasında oturamıyor, dersi dinleyemiyor ama çok hızlı okuyabiliyor, her şeyi çok çabuk kavrıyordu. O sınıfa geldiğinden itibaren diğer çocuklarla ders yapmak imkansız hale gelmişti. Bir çare bulmak gerekiyordu.

Öğretmen çocuğun Ankara’dan gelen dosyasını gözden geçirdiğinde bir önceki öğretmenin ‘psikolojisi bozuk, sınıfta ders yapamaz, okula devam edemez gibi’ notlarını gördü. O güne kadar hiçbir öğrencisini sınıfta bırakmamış, hiç birinin okulu bırakmasına da izin vermemişti. Her gelen öğrencisine ne yapmış etmiş en azından okuma yazma öğretmeyi mutlaka başarmıştı.

Bir kaç gün ne yapacağını düşündükten sonra öğretmenler yokken, çocuğu öğretmenler odasına çağırdı. Bak, dedi. ‘Ben seni anlıyorum, sınıf senin için sıkıcı olabilir. Ama bundan sonra sen benim sınıftaki asistanım olacaksın. Bana diğer arkadaşlarını ilerletmemde yardımcı olacaksın. Ben sana her akşam bir kitap vereceğim, sen her akşam onu okuyup geleceksin. Sabah da sınıfta arkadaşlarına anlatacaksın. Onları yetiştirmeme yardım edeceksin. Sen bundan sonra görevlisin.’

Çocuk bu yeni durumu hızla benimsedi. Çok kısa süre içinde her akşam bir kitabı bitirip, sınıfa uyum sağlamaya başladı. Öğretmeninin gösterdiği ilgiyle bir süre sonra da sınıfın düzenin bozan değil öğretmenine yardımcı olan bir çocuk haline geldi. Sevilmek, benimsenmek ondaki kapalı kapıları açmıştı. Ama babası memurdu. O yılın sonunda yine çok uzak bir kente tayinleri çıktı. Babası öğretmene ‘ tam çocuğum kurtulacaktı, nereden çıktı bu tayin’ diye ağlıyordu ama yapacak bir şey yoktu. Gitmek zorundalardı.

Okulun son günleri geldiğinde çocuk hüngür hüngür ağlayarak öğretmeninin boynuna yapışmış, gitmemek için babasına yalvarıyordu. Öğretmeni dosyasını aldı ve onun ne kadar zeki ve uyumlu bir çocuk olduğunu, verilen görevleri nasıl büyük bir özenle yerine getirdiğini yazdı. Küçük çocuk yeni öğretmenine dosyasındaki bu yeni notlarla gitti.

Bir süre sonra yeni öğretmeni aradı, yazılan ilk notları merak ettiğini, bu çocuğun ilk notlarda belirtilen aynı çocuk olup olmadığını sordu. Çünkü yeni okulunda da müthiş uyumlu ve başarılı bir çocuk olmuştu.

Şimdi o öğretmen zaman zaman o çocuğundan hala haberler alıyor. Ailesi de öğretmeni hala öğretmenler gününde arayıp, teşekkür ediyor. Çocuğa ne olduğunu merak ediyorsanız söyleyeyim.

O çocuk, bugün bir ‘gen mühendisi’ ...

O, Hediye öğretmenin şanslı öğrencilerinden biriydi. Tekirdağ’da okuduğum ilkokulun en güler yüzlü, en tatlı öğretmeniydi Hediye öğretmen. Maalesef ben onun şanslı öğrencilerinden biri değildim. Son gidişimde 25 yıldır görmediğim sınıf arkadaşım, kızı Sibel’le buluştuğumuzda anlattı bize bu hikayeyi. Ve ona bir kez daha hayran oldum.

Ozan’la ilgili benimle paylaştığı gözlemleri de şaşırtıcıydı. Oğlumun herkesin fark edemediği bazı yönlerini, 10 dakika içinde bir röntgen cihazı gibi okudu Hediye öğretmen.

Ozan’ın eğitimiyle ilgili önemli sorgulamalar içinde olduğum şu sıralarda çok iyi geldi bana bu gerçek hikaye.

Ve bir kez daha aynı şeyi düşündüm.

Günümüzde çocuklarımız otizm, dikkat eksikliği, hiperaktivite ve benzeri etiketlerle sınıfa gittiğinde böyle öğretmenlerle karşılaşabiliyor mu?

Bir çocuğun asıl ihtiyacı sevgi, benimsenmek ve önemli olduğunu hissetmek.

Kuvvetli yönlerini fark edecek, onlara bu yönde değer ve emek verecek bir eğitim iklimi...

Acaba peşinde koştuğumuz sistemler, eğitim metotları onlara bunu sağlayabiliyor mu? Ne dersiniz? Çocuklarımıza hediye edebileceğimiz böyle öğretmenler var mı hala?