Ay(rış)mak

Çocuğumu olduğu gibi görebilmek için neye ihtiyacım var?

Kendi duygularımın, onunla ilgili fikirlerimin, hayatta eksik ya da fazla olduğum tarafların yansımasını bertaraf ederek görebilir miyim onu? Olduğu gibi...

Bunun üzerine tefekkür ederken, genellikle gözümün kenarında bir damla yaş hazır durur.

Benim anneliğim parçalı bulutlu genelde. Bol nemli. Ama neden?

Nereden çıkıyor bu hüzünlü his, oğlumu görmeye niyet ederken?

Zor oldu, uzun sürdü, çok araştırma, çok sessiz dikkat anı gerekti. Buldum.

Hasan da biraz yardım etti.

"Uzay deyince gözlerin doluyor, neden?" dedi... .

"Onun yaşamında hüzün yok ki!"

Aydım.

O hüznün aslında içimdeki küçük Damla'ya ait olduğuna,

Benim kendi annemle ilişkimin hüzünlü olduğuna,

Bunu görmediğim, küçük Damla'yı sarmalamadığım için o hüznü oğluma yansıttığıma aydım.

Silkindim.

(Bende hüzün, sende hırs, ötekisinde öfke, diğerinde çaresizlik, berikinde güvensizlik her ne ise... Bakalım bakalım kime ait bu duygu?Annemden babamdan otomatik olarak mı aldım, çocuğuma farkında olmadan mı aktardım, kaç yaşındaki halimde takılı kalmışım?)

Velhasıl buraya varınca 9 yaşındaki Damla'yı sarmalamaya niyet ettim. İlk adımı attım. Sonra derin bir meditasyon gününde, buldum onu. Küçük halimi. Sardım, sevdim, teselli ettim. Gözyaşlarımla yıkadım, temizledim içimi.

Geri geldim.

Baktım Uzay düğün bayram...

Baktım, Uzay'ın annesiyle ilişkisi hüzünlü değil.

Gördüm. Onu. Olduğu gibi.

Ay(rış)tım, özgürleştim.

Bir düğümümden daha.