Ağır, soğuk, yalnız, küflü, sert, huzursuz

Bazen karanlık basıyor,

üstüme

Ağır, soğuk, yalnız, küflü, sert, huzursuz bir ruh haline bürünüyorum...

Hayat işte,

Hallerimiz var.

Biliyorum,

Bazen, karanlık basıyor

benim, şahsi, özbeöz karanlığım...

Ağır geliyor kafamdaki saç

bir yakınımın ağzından çıkan tek bir kelime

çiçeklerimden birinin bile solması

bulutlar,

Ağır geliyor

Öyle zamanlarda, hatırlamayı diliyorum

Kendimi kucaklamayı

karanlığımı fark edip, kabul etmeyi...

hatırlarsam,

önce bir sakinlik geliyor...

Ağır, soğuk, yalnız, küflü, sert, sakin...

Durmak gerekiyor

Yeterince durabilirsem ve yüzüne bakabilirsem içime çöken karanlığın

biliyorum, arkasından yumuşaklığa benzeyen bir his gelecek...

Ağır, soğuk, yalnız, küflü, yumuşak ve sakin olacak karanlığımın içi

sırtımı yaslayıp, nemli duvarlarıma kendimi bırakabilirsem,

itmezsem,

değiştirmeye çalışmazsam,

reddetmezsem yavaş yavaş tazeleneceğim...

biliyorum

Ağır, soğuk, yalnız, taze, yumuşak ve sakin

olduğum yerde karanlığımın derinlerine doğru, bir adım daha yaklaşıp,

meraklı gözlerle, içime doğru bakabilirsem, gözlerimi açmadan,

yalnızlığım kendini tek başınalığa doğru evirecek...

bildiğim ve sevdiğim birşeye

dönüşecek biliyorum...

incecik bir melodi yükselmeye başlayacak mağaramın içinden

bendirin sesi, kalp atışımı anımsatacak

Ağır, soğuk, tek başıma, taze, yumuşak ve sakinliğimde o bana kalbimi anımsatacak

ve yavaştan ısınacak içim, dışım, etrafım,

bir minik alev yanacak ateşe dönüşmek üzere...

o ateşin başına oturup, melodiyi dinleyerek, kendi duvarlarıma yaslanıp, karanlığımı

içine düşmeyi çok iyi bildiğim bu tanıdık kuyunun içinde oturabilirsem,

hafifleyeceğim, aydınlanacak sonunda dünyam

hafif, aydınlık, tek başıma, taze, yumuşak ve sakin, derin bir nefes alacağım...

kalp evimde...

bir sonraki çöküşüne kadar karanlığın...

belki bir sonraki daha kısa sürecek...