4 yıldır evliyiz. Evliliğimizin hatta ilişkimizin başından beri eşimle ortak bir bütçe oluşturduk ve ihtiyaçlarımızı bu bütçe üzerinden karşılıyoruz. Ancak son zamanlarda gerek artan masraflar gerekse ekonomik alanda yaşanılan sıkıntılar, beni ciddi anlamda bunalıma soktu. Çok büyük masraflarımızın olmamasına rağmen gelen maaşımızın doğrudan harcanması ve özel harcamalarımızın kısıtlanması parasal anlamda büyük düşüncelere sevk etti beni. Artık gerçekten maaşımı herhangi biriyle bölüşmeden, herhangi bir borca yatırmadan, sadece gönlümden geçtiği gibi harcamak istiyorum.
Aslında eşimin maddi imkanı harcamalarımızın büyük bir kısmını hafifletmeye yetiyor. Ancak çalıştığım için benden beklentisi devam ediyor. Bu beklentisi beni yıpratıyor ve üstümde büyük bir baskı oluşturuyor.
Üstelik bebek bekliyoruz. Bu sebeple yaptığımız masraflar arttı ve gittikçe artacak. Bunun baskısını da üstümde çok net bir biçimde hissediyorum. Çevremdekiler, bebeklerinin bazı eşyalarını hediye etmek istiyor. Bana göre "bebek eşyası" sonuçta, alınabilir. Fakat eşim bu konuda çok katı. Kesinlikle kimsenin eşyasını kabul etmiyor. Böyle bir tutum sergilemese bu süreci daha daha az masraflı geçirebiliriz ve kendimize daha fazla para ayırabiliriz ama beni anlamıyor.
Sevgili eşim, buradan sana söyleyemediklerimi söylemek istiyorum. Kendi paramı kendim harcamak istiyorum.
Çok bencilce bir yaklaşım. Herhangi biri dediğiniz eşiniz.