Eşim ile 3 yıldır güzel giden bir evliliğimiz ve iki tane de kızımız var. Biri 2 yaşında diğeri de 10 aylık. Pandemiden dolayı evden çalışıyordum. Hem evden çalışmak hem de iki çocuğu idare etmek zordu. Annemin ve kayınvalidemin evi bizim eve çok yakın. Bu süreçte her iki anne de hafta içi belli zamanlarda bana yardımcı olmaya geliyordu. Sağ olsunlar sadece çocuklara bakma konusunda yardımcı olmuyor aynı zamanda ev işlerinde de yardımcı oluyorlardı. Akşam eşim gelince de gidiyorlardı.

Bu zamana kadar bu böyle gitti ama artık tam zamanlı iş yerine gitmem gerekiyor. Çocuklara ya anneler bakacaktı ya da bakıcı tutacaktım. Bakıcı tutmak maddi olarak bizi çok etkileyecekti. Hem iki çocuğa bakmak oldukça zor. Bakıcıya güvenemezdim. Çocuklara bakması için hem annem hem de kayınvalidem ile konuştum. İkisi de seve seve bakacağını dile getirdi. Her şey çok güzel gidiyordu. Sabah kahvaltıyı hazırlıyor sonra da anneler geliyordu. Ben de hazırlanıp işe gidiyordum. İşten eve gelince iki anne de evlerine gidiyordu.

Gözüm arkada da kalmıyordu. Çok şükür annem de kayınvalidem de iyi anlaşıyordu. Birkaç ay bu durum böyle ilerledi. Birdenbire ne oldu bilmiyorum. Kayınvalidem, eşimle konuşmak istediğini söyledi. Kapıyı da kapatıp, odaya gittiler. Uzun bir süre konuştular, arada ikisinin sesinin yükseldiğini fark ettim. Bir sorun olduğu belliydi. Sonra kayınvalidem bir şey söylemeden, hızlıca evden çıkıp gitti.

Eşim sinirli bir şekilde odadan çıktı ve olanı anlattı. Kayınvalidem torunlarına baktığı için para istemişti. Kafamdan kaynar sular boşaldı. Şok oldum! Nasıl böyle bir şey istiyor anlamadım. Hatta önce annem ile bir sorun yaşadığını düşündüm. Hemen anneme sordum. Kavga etmediklerini ve herhangi bir problem yaşamadıklarını söyledi. Ne diyeceğimi bilemedim. Maddi olarak sıkıntı yaşamıyor hem emekli maaşı var hem de evinden kira alıyor. Birkaç gündür ise gelmiyor. Ne yapacağımı bilemiyorum... Ona çok öfkeliyim.

Rumuz: Çaresiz anne