Aşk ne kadar zor işmiş. Ne ağır sorumlulukları varmış. Acı veren, azap dolu yaşanması gerekli dakikalar, saatler, günler, aylar, yıllar varmış. Çekilecek çilesi, dökülecek gözyaşı, heba edilecek yılları varmış. Bin ton sevgi, bin ton emek, bin ton ilgi-alaka gerekmiş.

Bir taraftar grubu duvarlara “adı aşk bu eziyetin” yazmışlar. Halt etmişler… Aşkı çok hafife almışlar. Çok ağırdır aşk. Ezer yapıştırır yerlere. Parça parça, lime lime eder yüreğini, aklını yüreğinin yanında çerez niyetine alır da öylece kendini bilmeden dolaşırsın yeryüzünde. Aşkın teşhisi bazen şöyledir: Ağlayacağın yerde gülmek, gideceğin yerde dönmek, tutacağın yerde bırakmak, kavuşacağın yerde vazgeçmek, sımsıkı sarılacağın yerde arkanı dönüp başın önde gitmek, küfürler edeceğin yerde iyi dileklerini, teselliyi iletmek, elini tutmak isterken yerde başka ellere bırakmak, haykıracağın yerde kocaman susmak…

Her zaman tekrarlarım, seven ne yapmaz? Çok seven her türlü zorluğa göğüs gerer. Hiçbir çeşit sıkıntı ona zor gelmez.

Sevene ağır gelen, yarin iki dudağı arasından çıkan mermilerdir. Bunlar vurur da öldürmez, süründürür. Aynı dudaklar arasından çıkanlar, aşkının gıdasıdır bazen de. Oradan beslenir aşk. Bir çift göz de aynı işi görür. Bir mail, bir mesaj, bir dokunuş, paylaşılan bir bardak su, bir tabak yemek, bir istek, bir yolculuk, aynı seccadede namaz, aynı çatı altında ayrı odalarda uyumak bile. Aynı duaya amin demek, ayrı masalarda aynı menüyü yemek, aynı arabada aynı yöne gitmek, aynı bulutun yağmurunda ıslanmak. Aynı ilçede olmak bile.

Sevmek -eski deyimle- pabuç gibi yürek ister. Sağlam karakter ister. Sarsılmaz, kıvırmaz karakter ister. Çokça özveri, çokça emek ister. Kovalar dolusu gözyaşı, yüz binlerce ah ister.

Uykuya haram gözler, hasretle beklenen yollar, kanayan gönüller ister. Sevmek vazgeçmek ister gerektiğinde. Görememek, duyamamak, dokunamamak ister bazen. En acısı da yerine bir başkasını kabullenmek ister.

29.08

Meserifi