Annelik içgüdüsü
Hamileliğim, ilk ikisinde hiçbir sıkıntı yaratmayan birçok sağlık sorunu ile geçti. Bu üçüncüsünde aksilikler ardı ardına geldi.
Bu hikaye Tina isimli anneden Kidspot'a gönderilmiştir. Elizabeth; Tina and Jeremy'nin 3. çocuğudur.
Hamileliğim sırasında bulaşıcı hastalıklarla boğuştum
Hamileliğim boyunca öğretmen olarak görev yaptım ve ilk üç ay içerisinde beşinci hastalık adında bir virüs kaptım – genelde okul çağındaki çocukları etkileyen, ama hamileler için düşük gibi ciddi risk teşkil eden yaygın bir virüs.
Birkaç hafta içerisinde, virüsün vücudumda olduğu tespit edildi; bu durum, hamilelik boyunca, bebeğin kalp atışlarını kontrol etmek için ekstra ultrason seansları demek oluyordu.
Virüsten tam kurtuldum derken, bu sefer de suçiçeği ve kızamıkçık virüslerini kaptığım ortaya çıktı! Neyse ki sancılar yine başlamadı; ama test sonuçlarını ve virüslerin kuluçka dönemlerinin geçmesini beklerken inanılmaz derecede stres altındaydım. Zihnim allak bullaktı; sürekli ‘ya şöyle olursa’ diye senaryolar yazıyordum. İkinci üç aya geçtiğimde, biraz da olsun rahatlamaya başladım.
Erken dönemde yaşadığım bu sorunlar dışında hamileliğim son derece tipikti. Üçüncü çocuğu beklemek, kendim için düşünmeye pek vaktim olmadığı anlamına geliyordu. Aslında iyi bir şeydi bu; hamileliğim hızlıca geçmiş oldu.
Bebeğin pozisyonu
37. hafta kontrolümde, doktorum, bebeğin başının aşağıda durmadığını söyledi; aksine bebeğim çaprazlamasına mutlu bir şekilde yatıyordu.
İkinci çocuğum Andrew’un 4.3 kg doğduğunu düşündüğümüzde, doktorum da ben de biraz endişelenmeye başlamıştık. Birbirimize baktık ve bu bebeğin daha da büyük olma ihtimali üzerinde anlaştık!
Beklenilen tarihe bir hafta kala, bebeğin başı hala aşağıda değildi; bir şeylerin yanlış olduğunu hissetmeye başladım. Tam olarak ne düşündüğümü bilmiyordum; ancak bildiğim tek bir şey vardı ki o da bu bebeğin bir an önce çıkması gerektiğiydi. Doktoruma sezaryen istediğimi söyledim. Çıldırdığımı düşündü; çünkü ilk iki çocuğumu çok kolay bir şekilde doğal yollarla dünyaya getirmiştim.
Stresliydim, huzursuzdum. Sonunda acı çekmeye başladım. Sezaryen sonrası iyileşmek, normal doğumdan çok daha zor olacaktı, biliyordum; ama kocam Jeremy’ye şöyle söyledim: “Neden bu kadar emin olduğumu sana açıklayamam; ama bu bebeği bir an önce doğurmam gerekiyor.”
39. haftada sezaryen için hastaneye yattım
Nihayetinde, 39. haftada, sezaryen için hastaneye yattım. Spinal blok uygulandıktan sonra, doktorumun muayenesinden geçtim ve bana şunu söyledi: “Bebeğin başı aşağıda; ama yerine oturmamış ve sebebini bilmiyorum.”
Ufaklık, karnımı açmalarından önce iki kez daha hareket etti. Muayene ve kesik işlemi arasında yalnızca 30 dakika vardı ve benim küçük solucanım bu süre içerisinde çapraz pozisyona geçip sonra tekrar baş aşağı durmayı başardı. Kesik açılırken bile, bebeğim kımıldanmak için elinden geleni yapıyordu. Hiçbirimiz bunun olduğuna inanamadık; ama durumun sebebi, bebek karnımdan çıktıktan sonra açığa çıktı.
Sevgili kızım Elizabeth, 11.32’de, yalnızca 3.2 kg ağırlığında doğdu. Hepimiz şok olmuştuk – özellikle de doktorum. Koca bir bebek için hazırlanıyorduk; ancak doğan bebek, hayal edebileceğimizden çok daha küçüktü.
Böylelikle her şey mantığa oturdu – ikinci çocuğum Andrew o kadar büyüktü ki karnımda Elizabeth’in dolduramayacağı esnek bir boşluk yaratmıştı. Ne kadar denese de başını aşağıda tutamamıştı; deyim yerindeyse sıvıyla birlikte sürükleniyordu.
Elizabeth’i çıkmak için hazır olana dek bekletseydik eğer, sonuç muhtemelen yine acil bir sezaryen olacaktı. Ve muhtemel prolabe kordon riski vardı – başını aşağıda tutamadığı için önce göbek bağı gelebilir, biz de elimizde gerçek bir acil durumla kalabilirdik.
İçime doğmuştu; bu bebeği hemen çıkarmam gerekiyordu. Anne içgüdüsü konusunda söylenecek gerçekten çok şey var. Bazen göz ardı edemediğimiz, etmememiz gereken bir hisle doluyoruz. Ve tanrım, korkularımı dile getirdiğim için çok memnunum!
Kaynak: kidspot.com.au
Bu hikaye Tina isimli anneden Kidspot'a gönderilmiştir. Elizabeth Tina and Jeremy'nin 3. çocuğudur.
En iyi 50 doğum fotoğrafı
YORUMLAR