Bu zamanla, evde çocuk büyüten annenin mi hayatı daha zor, yoksa dışarıya gidip çalışan annenin mi hayatı daha zor yarışmasına dönüşüyor. Evde çocuklarına bakmayı sorumluluk haline getirerek, dışarıya çıkmayan annelerin eleştirilmesi her geçen gün artıyor. Peki neden?

Aslında bu annelerin çoğu da evlerinden bazı işler yürütüyorlar. Küçük işler yapıyorlar ya da para kazanmak için küçük girişimlerde bulunuyorlar. Ancak ne yazık ki, evin dışında çalışan anne kadar değer görmüyor bu çabaları.

Bununla ilgili üretilebilecek en basit teori şu olabilir, kişinin kendi hayatıyla ilgili yaşadığı mutluluk. Hepimiz biliyoruz ki, insanlar kişisel hayatlarında mutsuz ve çaresiz olduklarında, diğer insanların hayatlarına bakıp hınçlarını oradan alıyorlar. Çoğu kadın, anne olmanın o hayatı tümüyle değiştiren gücü karşısında körleşiyoruz. Sizinle aynı ev dinamiğine sahip olmayan bir anneyle, sizin koşulları ele alış biçiminiz, tamamen farklı olabilir oysaki.

Öncelikle şunun altını çizmek gerekir ki, eleştiriler ne derse desin, tercihler sizin. Eğer çocuk sahibi olmaya karar verdiyseniz, tabi ki onun sorumluluğunu nasıl üsteleneceğinize karar vermek de sizin işiniz olacak. Evet, eşiniz de size yeterince yardım etmiyor olabilir, bütün işi size yıkıp keyif yapıyor olabilir, bu da hayatınızın zorluklarından biri olacak. Ama ne kadar zorlayıcı olursa olsun, bu asla sizin diğerlerine göre, yani çalışan ve evinde destek gören bir anneye göre daha az saygı görmenize müsaade edecek bir gerçekçe değil.

Çoğu kadın bunu yaşıyordur, bu evde olma durumu, dışarıda olan kadınlarla aranızdaki uçurumu giderek büyütür. Şimdi onlar, sizin hayatta ne kadar az iş yaptığınızı, ne kadar mutlu olduğunuzu, ne kadar az yorulduğunuzu filan düşünüyorlar. Resmen bir 'hangimizin hayatı daha zor olabilir?' savaşında kesin bir şekilde kendilerine zafer kazandırıyorlar. Sabah erken kalkmıyor olmak, dışarıya çıkmak zorunda kalmamak, çocuklarla birlikte kalmak… Hepsi istemsizce, sanki güzelleme olarak söylenmiş birer sözcük gibi dökülüveriyor onların ağzından.

Bizce bu yorumların açık ara bir numarası şu: “Vallahi canım, keşke ben de senin gibi evde oturup bütün gün ense yapabilsem ama işte ne yaparsın, birinin de çalışıp faturaları ödemesi lazım!”

Peki, niyetleri gerçekten kırıcı olmak mı? İnsanların sürekli seçimlerinden dolayı eleştirilmelerine göz yumup, seçimlerin aslında onların yükü olmasına müsaade göstermek mi gerekiyor? Hem ne zamandan beridir çalışıp faturalarını ödeyen birine madalya takıldığını gördünüz?

Hem şunu düşünmek lazım, eğer karar verdiğiniz şey evde kalmak ve çocuklarınızla ilgilenmekse, geri dönmek size iyi gelecek mi? Bu eleştirilerden kurtuldunuz diye mutlu olacak mısınız? Çalışan anneler kulübüne geri mi döneceksiniz? Bu sizi mutlu edecek mi?

Eğer ki bu seçimi bu haliyle siz yaptıysanız, muhtemelen iyi de gelmeyecektir. Çoğu kişi gibi siz de evden kurduğunuz ağlarla bir sürü iş yapabilir, para kazanabilir ve kendinizi tatmin edebilirsiniz. Çoğu insanın “Ya sen evde bütün gün ne yapıyorsun allah aşkına?” demesi dışında çoğu kişiyi de rahatsız edecek bir durum olduğu düşünülmez.

Tercihlerinizle ilgili olarak kendinizi suçlu hissetmeyin. En azından, sırf toplum böyle istiyor diye kendinizi suçlu hissetmeyin. Unutmayın ki sizin hayatınızı sizden başka kimse yaşamaz. Ve bazı şeyleri nasıl idare edeceğiniz, evi geçindirme biçiminiz, çocuğunuzla ilgilenme şekliniz, bunların hepsi yalnızca ve yalnızca sizi ilgilendiren şeyler.

Aslında kadınlar arasında böylesi bir durumun oluşması da yeterince içler acısı. Kadınların her şeyin ötesinde böyle durumlarda birbirlerini desteklemeleri ve vaziyet ne olursa olsun, birbirlerine yürek olmaları gerekir. Çünkü kadınların şartları ne olursa olsun birlik olması, birlikte olabilmesi, toplum için en önemli şeylerden biridir.

Bu haber huffingtonpost.com sitesinden derlenmiştir.