Sevgili anneciğim; Sana bu mektubu sevgimi söylemek için yazıyorum. Ama bu sevgimi ne söyleyebilirim nede yazabilirim. Zaten sevgi ne söylenir nede yazılır, sevgi sadece gösterilir. Sen de bana kimsenin göstermediği ve gösteremeyeceği öyle bir sevgi gösterdin ki bu sevgi ne biter nede tükenir.

Seni kelimelerle ifade etmek ne kadar zor. Oysa binlerce güzel söz söylenebilir hakkında. Ama seni anlatmak o kadar zor ki... Sen beni yüzümdeki gülücüklerle dünyana aldın. Yetiştirdin geliştirdin. Sen hayatımın her karesinde oldun. Sana danışmadan yaptığım her hareketimin hatayla sonuç vermesini bana en güzel sözlerle anlattın. Asla kızmadın. Yüzündeki gülümsemeyle anlattın. Sacımı okşayarak bana tecrübelerini aktardın. Sen bana hem arkadaş hem de sırdaş oldun.

Üzgün olduğumda dertlerimi, mutlu olduğumda ise sevincimi benimle paylaştın. Sen üzülünce; sanki duyguların aksediyor kalbime ve bende üzülüyorum. Zaten sen mutsuz olduğunda ben nasıl mutlu olurum?

Eğer seni üzdüğüm bir gün senden özür dilemeden yatarsam, o gece çok zor geçiyor. Ya annem olmasaydı ne olurdu diye geçiveriyor aklımdan…

İşte o zaman çok ağlıyorum anne. Kendi kendime söz veriyorum seni bir daha üzmeyeceğim diye ama aklımdan çıkıveriyor bazen verdiğim sözler. Allah’a çok dua ediyorum, annemi başımdan eksik etme diye. Çünkü sen olmadan ben ne olurum bilmiyorum…

Artık büyüyorum beni kucağına alıp sevmesen de beni içinden çok sevdiğini biliyorum. Seni anlatılamayacak şekilde çok seviyorum. Her evlat aynı duyguyu hisseder mi bilmiyorum ama sen bana çok sıcak geliyorsun sanki senin sevgin ile ısınıyorum. Seni üzdüğüm zaman sanki gözlerin yaşarıyor işte o anda zamanı geri almak istiyorum, çok üzülüyorum anne çok!

Benim için çok değerlisin anne...

Sevgim o kadar büyük ki anne, cümleler yetmiyor sevgimi taşımaya, ağır geliyor kelimelere, taşıyamıyorlar sevgimi.

Büyük sevgimi taşımaları için büyük harfler kullanıyorum; SENİ SEVİYORUM…