Tek başına benim çabam sonuç vermiyor

Merhaba Yeşim Hanım, yazılarınızı özveriyle takip ediyorum, bazen kendimi buluyorum verdiğiniz cevaplarda. 18 yaşında ailemin isteği üzerine evlilik yaptım. 2 oğlum oldu, kumar vs. yüzünden 16 yıllık evliliğim bitti. Bir süre sonra çocuklarım ve ailemin müsaadesiyle birini tanımaya karar verdim. İlişki başladı 3-4 ay geçti. Ailem çocuklarım bu kişiden ayrılmam için ısrar edip türlü oyunlar yapmaya başladılar, başıma gelmeyen kalmadı. Aşk, sevgi kazandı dedim. Kendi iş yerimi, hayatımı bırakıp sıfırdan, tanımadık bilmedik, 200 km uzakta bir şehre taşındım. Evlendim, 1 kızım oldu, Rabbim bağışlasın bütün evlatlarımızı. Aynı evi paylaştığım, uğruna her şeyden vazgeçtiğim adam sabah 8.20 gibi işe gidiyor, 18.00 gibi işten geliyor. 3 yıldır hep yorgun isteksiz, zamansız. Kızım doğana kadar çalıştım, kızım doğduktan 3 gün sonra tekrar çalışmaya başladım. Burada dükkânımı açtım. Sabah kızımla ilgileniyorum, yemeği, oyunu, ilgisi, evin işleri, yemek, ütü, temizlik, çamaşır, koştur iş yerine. Çocukla birlikte çalış, akşam gel masayı hazırla, birlikte yemek ye. Önce rahat sigarasını içsin diye biz kızımla masada bekleriz, geri gelir o kızımızın başındayken mutfağı toplarım evi toplarım. 1 saat oynar sonra “Aşkım sen dinlen. Ben kızımızla ilgilenirim. Git, uzan” derim. Elinde kumanda, telefon, surat hep asık. Hadi bir şeyler yapalım der, tabii ki derim. Her gün televizyon sıkıcı, oturur film izleriz. 3 yıldır hep böyleydi. Kendi ayaklarımın üzerinde duran biriyim. Bugüne kadar 1 gün ne bir harçlık istedim ne ona sırtımı dayadım. Borç yapar ben öderim. Alışveriş, sigara sarma, her şey benim üzerimde. Masa başında çalışıyor 8 saat. Cinsellik dersen ayda 1 kez olursa oluyor. Oturup konuşmayı deniyoruz, kendindeki eksiklikleri kabul etmiyor. Yardım alalım diye 2 kez aile terapistine gittik. Alkol alıp küfür ederdi, şimdi bıraktı, artık alkol aldığında küfür etmiyor. Nereye nasıl gider bilmiyorum bu evlilik. Bir kadın almış kolunun altına her şeyi gidiyor, yaşatmaya çalışıyor bu evliliği. 8 saatlik çalışmayla sorumluluk oluşmaz, aile olunmaz ki. Psikoloğa gidiyorum. Tek başına benim çabam sonuç vermiyor, karşımdaki insanın da yardım alması gerekiyor, bunu kabullenmiyor. Yorgun, halsiz, stresli; dışarda hahaha, evde bir elinde kumanda bir elinde telefon. Ben bu işin içinden nasıl çıkacağım? 45 yaşında bir adam; bakımsız, çirkin, pasaklı. Çalışmasam, sırtımı eşime dayasam, eve bakacaksın ben gezip tozacağım vs. desem daha mi iyiydi? Ben çok fazla değer verdim de annesi gibi mi gördü?

Yeşim Tijen'in cevabı:

Kibar bir kadındı

Öyle yetiştirilmişti

Küfür falan bilmezdi

Bir sigara yakar

Uzaklara dalar

Geçmişine geleceğine üflerdi

Yeşim Tijen / Hüzünlü Valizlar kitabından

Şimdi siz de düşünüp geçmişe ve geleceğe içtiğiniz sigarayı üflüyor olmalısınız. Üfleyin sevgili okurum. Anlattığınız bu evliliğinizle bu üflemelere devam edecek gibi gözüküyorsunuz. Boşanmak yalnızlığı göze almaktır sevgili okurum, insanın ille de evlenmesi gerekmez. Boşanan kadınlar bu göze alışlarıyla bir yandan çocuklarının sorumluluğu, bir yanda kendi hayatlarıyla bir meçhule doğru yürüdüklerini bilirler. Evet, gelecekten yana umutları vardır, olmalıdır da ama bir de olmazsa olmazları olmalıdır. Bu da akılla yol almaları gerektiğidir. Herkesin ikinci bir şansı olabilir. Bu ikinci şans gerçekten şanssa olmalı çünkü çocukları olan kadınlar rastgele evlenemezler. Çocuklarını bırakıp bir başka adamla yeni bir hayat kurmak… Ben bu davranışınızı kusura bakmayın tasvip etmedim. Çocuklarınızın tasvip etmediği biriyle evlenip onları anneannelerinin ya da babalarının yanına bırakmak bana doğru gelen davranışlar değil. Anne olmuşsanız sorumluluklarınızla hareket etmeliydiniz. Onların da yanınızda olabileceği bir evliliği bekleyebilir ya da hiç evlenmeyebilirdiniz. Şimdi düşünüyorum; o çocukların size ihtiyaçları varken siz başka adamdan olan bir çocuğu büyütüyorsunuz. Hayatınız daha iyiye, güzele gitmemiş. Bir adamı pışpışlıyorsunuz üstelik mutsuzsunuz. Diğer yanda anneden mahrum çocuklar var. Onları hiç düşünmüyor musunuz? Şimdi gerçekten sevgi kazandı diyebiliyor musunuz? Ortada kazanmış olduğunuz ne var? Başka sorumlulukları daha yüklenmişsiniz.

Eşinizle ilgili serzenişlerinize gelince… Bu bey değişir mi? Bir şeylerin farkına varmadığı sürece değişmez. Bu farkına varış ne zaman olur veya olur mu; bunlar da ayrı bir düşünce. Siz çabalayacaksınız evliliğiniz için kendi mutluluğunuz için çünkü mutsuz olan sizsiniz. Eşinizin bir şikâyeti yok sanırım. Evinde hizmeti yerinde, tabii ki yapacaksınız eşiniz, ama karşılıklı olmalı mutlu etmeler. Tek bir kişinin çabası yol alamamak demektir. Kadın olarak ilgi beklemeleriniz, bunlarda haklısınız ama eşiniz bu kadarsa ondan şehvetli bir adam yaratamazsınız. Bu konular benim bilgim dâhilinde değil ya kendisini bu haliyle kabul edeceksiniz ya çırpınıp duracaksınız. Eşiniz için çirkin, pasaklı, bakımsız demişsiniz; siz bu beyi görmeden evlenmediğinize göre anlık duygulara kapılıp içinizdeki derinliklere inmeden “Ben gerçekte ne istiyorum? Beni mutlu edebilir mi” diye derin derin düşünmeden mi evlendiniz? Öyle olmalı ki bugün sıkıntılar içindesiniz. Kaçarı yok. Bu soruları kendinize sorarak kendi kendinizle yüzleşeceksiniz. Size tavsiyem eşinizi evlilik terapistine gitmeye ikna etmeniz birincisi bu; ikincisi siz bir kadınsınız, kendinize düşen sorumluluktan fazlasını almamalısınız. Onun erkek olduğunu, birtakım sorumlulukları onun taşıması gerektiğini unutturmayın. Yani hem kadın hem erkek olmayın. Bir diğer konu; evlenerek uzakta bıraktığınız o çocuklarınıza daha çok vakit ayırın, onları unutmayın. Şimdi ben size sormak istiyorum; çocuklarınızı bırakmanıza değdi mi bu evlilik? Bir anne bu şekilde davranır mı?

Sevgiler sevgili okurlarıma...