Eşimi kaybedeli yarın tam 1 ay oluyor...

Eşimi kaybedeli yarın tam 1 ay oluyor. Kocaman 38 yıllık evlilik, 4 çocuk, 9 torun... Eşim 57, ben 53 ve biten mutluluk. Nasıl dayanacağım bu acıya? Boğaz enfeksiyonu dediler, ağır zatürree ve ani çıkan kan kanseri... Hepsi 1 ay içinde oldu bitti. Hastanenin 15 gün normal servisinde, 15 gün yoğun bakımındaydım. 1 ay da her şey oldu bitti ve öleli bir ay oldu. Tutku, aşk, sevgi, ilgi, özlem, kıskançlık, bağlılık, beraber yaşadığımız şeyler gitti. Boşluktayım amaçsız, mutsuz nasıl dayanacağım bilmiyorum...

Yeşim Tijen'in cevabı:

Geçen günlerde annemden evime dönüyorum, bizim sokağa doğru yaklaşırken uzakta bir cenaze arabası gördüm. Bir sürü kalabalık toplanmış, bazıları cenaze arabasının etrafında ağlaşıyorlardı. Ölüm kapkara yüzüyle karşımda duruyordu. Ne acı bir görüntüydü. Bağıra bağıra ağlayan insanlara bakarken aklımdan benim böyle bir acı yaşasam ne yapacağım geçti... Herhalde deli olurdum. Annemi, babamı düşündüm, onları kaybettiğim hissine kapıldım. İçime bir ateş parçası düştü ve birden yanmaya başladı. Ben sanki gerçekten onları kaybetmişim gibi acı hissettim hemen hızlı adımlarla oradan uzaklaştım. Uzaklaşırken onların yaşadığına içimden şükrettim ama biliyorum ölüm sinsi, tüm sinsiler gibi içten pazarlıklı. Ölüm herkesin hayatında pusuda. Ölüm bir sınavsa bundan büyük sınav yok.

Bunlar dündeydi sevgili okurum. Bugüne gelirsek bana mailiniz geleli birkaç ay olmuş acıların en büyüğünü yaşadınız ama şimdi acınız durulmaya başlamış olmalı. Ölüm acısını bir cehennem olarak tabir edersek o cehennemden çıkmak için gayrete geçmiş olduğunuzu umuyorum. Bu ölümü bir nevi kabul ediş olacak ve siz bugünde yaşamaya başlamış olacaksınız. Bugün de, şimdi de olmak tüm yaşananlara rağmen dünü bertaraf etmek istemektir. Acıya yenilmemektir. Ben de varım demektir. Başka türlü bir yaşam içinde gerçekten varlık gösteremezsiniz, yaşar gibi yaparsınız oysa henüz gençsiniz eşinizi kaybetmiş olsanız da siz yaşıyorsunuz. Hayatınıza sahip çıkarak ailenizi toparlayıcı olmak zorundasınız. Tıpkı eşiniz yaşarken olduğu gibi o evlatlarınız, torunlarınız, geniş aileniz size bir emanet o emanetlerin önlerinde koca bir gelecek var. Onlara yaşarken ölerek hayatlarında engel teşkil etmemelisiniz. İnsanı acılardan kurtaracak olan bilinçli varlığıdır. O acılarla bir kez bağınızı koparmaya çalışın, göreceksiniz yavaş yavaş üzerinizdeki hakimiyeti azalmaya başlayacaktır. Bunlar eminim kolay bir çırpıda aşılacak acılar değil ama çocuklarınızı düşünen bir anneyseniz bu durumu aşmak için gayret içinde olacaksınız. Size kalan acıdan başka nedir sevgili okurum? Şu an acı veriyor olsa da yaşamış olduğunuz güzel günlerinizi bir düşünün. Bunları yaşayabilmiş olmak büyük bir şans değil mi? Ölüm çok büyük şansızlığınız olsa da eşinizle olan beraberliğiniz bir kadın için büyük bir şans anlattığınız kısacık hikayede bu büyük sevda var yanılıyor muyum? Bu sevdayı yaşayan bir kadın ölüme de yenilmeyecek, çocuklarına, torunlarına ne kadar kuvvetli bir kadın olduğunu yıkılmayarak bugünde şimdi de yaşamaya başlayarak gösterecek. Unutmayın hayat şimdide oynanan bir oyundur. Eminim siz de bu oyuna katılmaya başlayacaksınız. Kendinize, hayatınıza yeni yeni hayaller, umutlar bulacaksınız. Meşguliyetler edinin, kurslara giderek kafanızı dağıtmaya çalışın gerisini zaman kendi kendine halleder. Yeter ki siz çaba sarf edin.

Belki ilk ziyaretlerinizde onu hep özlediğinizi dile getireceksiniz ama kendinizi toparladığınızda toprağını okşayıp, severken ona ölüme yenilmediğinizi, her şeye rağmen ayakta kaldığınızı anlatacaksınız. Bir gün nasıl olsa ona kavuşacaksınız ama şimdi çocuklarla, torunlarla olabildiğince sağlam kalmalı, güzel anılar biriktirmeli değil mi sevgili okurum. Bir anneye düşen yük olmak değil, dik olmaktır. Biliyorum başaracaksınız. Sabırlar diliyorum, sevgiler...