Eşimin başkasından çocuğu varmış!

"Yeşim Hanım, kimlik bilgilerimi yayınlamayın rica ediyorum. Eşimin yanında çalıştırdığı kızla ilgisi olduğunu uzun zamandır seziyordum, emin olmadan da üstüne gitmek, adamın aklına böyle bir şeyi sokmak istemedim. Hem kız evliydi, yeni bebeği olmuştu. Kendi kendime de kızıyordum bu düşüncelerimden, ne hainim diye. Telefon hep elinde, pazar günleri işyeri kapalı olmasına rağmen, eşim yok sayım, yok başka bir bahane, hep bizden uzakta. Ondan gizli çaktırmadan telefonunu da kontrol ediyordum, ama bir kanıtım yoktu. Arada sırada işyerine baskın da yaptım. Kız gayet normal, saygılı, ölçülüydü. Kendi kendime kafamda neler uyduruyorum diye düşünmeye başlamıştım. Bu arada iş için ara ara hep şehir dışına da gidiyordu. Bir gün bir arkadaşım geldi kahveye, seninle bir konuşmak istiyorum diyerek ve o gün arkadaşımın anlattıklarıyla benim hayatım son buldu ruhen, aklen, bedenen. Uzun zamandır eşinden benim eşim ile ilgili bazı olumsuz şeyler duyduğunu, ama bana söylemeye dilleri varmadığını, eşimin beraber olduğu kadından bir bebeği olduğunu, gizli bir evleri olduğunu anlattı. Bilmen gerek dedi bana ve gitti. Duyduklarımı eşimin yüzüne vurdum, çıldırdım, aklım almıyordu. Sonunda dili çözüldü, bir kaza olduğunu bebeği bilinçli yapmadıklarını, ama nüfusuna geçirdiğini anlattı. Sorumluymuş ondan. Benden ayrılmak istemiyormuş, aileler de karıştı bu olaya, çocuklarım çok etkilendiler. Tam anlamıyla bu mevzuların içinde kaldılar. Şimdi ayrılıyorum, davayı ben açtım. Çok yalvardı, beni çok sevdiğini, affetmemi istedi. Önceleri denemek istedim affetmeyi, ama her gün daha çok koydu bu ihanet bana. Yeni bir hayata başlamak beni korkutuyor. Eşim evden ayrıldı, evi bana bıraktı, aylık belli bir para da yolluyor bana. Yakında mahkemem var. Biliyorum her şey zor olacak, ama bu benim gururum, o beni bırakmıyor. Evlenmeden önce çalışıyordum, yeniden çalışacağım bundan sonra, ama yaşam artık bitti benim için. Hep ağlıyorum elimde olmadan. Kimselerle konuşmak istemiyorum, bütün gücümü kaybetmiş gibiyim. Ben nasıl yaşayacağım bana bunu söyleyin. Neye tutunacağım?"

Rumuz: Gözyaşı

Yeşim Tijen'in cevabı:

Mailinizi okuyunca kartallar geldi aklıma. Kartallar ve kadınlar, ne alaka mı diyorsunuz? İnanın çok alakalı. Akbabaların da olduğunu bildiğiniz bu dünyada, kartal gibi güçlü olmak ve güçlü kalabilmek, narin bir yapının içinde o heybetli kartalın gücünü taşıyabilmek sanırım sade kadınlara mahsus bir duygudur. Kartalları kadınlara bir de şu yönden benzetiyorum sevgili okurlar, tek eşlidirler. Kadın da doğru adamı bulduysa, onun şefkatine, sevgisine, varlığının gücüne sarılarak yaşlanmayı seçer. Bundan da mutluluk duyar. Kadının karşısında kendisine, sevgisine layık biri yoksa o zaman da kartallaşır. Kartalların yaptığını yapar. Peki, kartallar ne yapar onu anlatayım size.

Kartallar, 40 yaşına geldiklerinde artık uçması zorlaşır, pençeleri sertleşir, esnekliğini yitirir. Bu nedenle de beslenmesini de rahat sağlayamaz. Kanatları yaşlanır ve ağırlaşır, tüyleri kartlaşır. Bu vahim durumda kartalın önünde iki yol vardır, bu iki yoldan birini seçecektir. Ya ölümü seçecektir, ya da yeniden doğuşun acılı ve zorlu sürecini göğüsleyecektir. Kadın da yeniden doğuşu seçtiğinde, kartal gibi kendiyle boğuşa boğuşa, hesaplaşa hesaplaşa kendini doğurur acılarının içinden. Kartalda şöyle olur doğuş: Bu yeniden doğuş süreci 150 gün kadar sürecektir. Bu yönde karar verirse kartal bir dağın tepesine uçar ve orada bir kaya duvarda, artık uçmasına gerek olmayan bir yerde, yuvasında kalır. Bu uygun yeri bulduktan sonra kartal gagasını sert bir şekilde kayaya vurmaya başlar. En sonunda kartalın gagası yerinden sökülür ve düşer. Kartal bir süre yeni gagasının çıkmasını bekler. Gagası çıktıktan sonra bu yeni gaga ile pençelerini yerinden söker, çıkarır. Yeni pençeleri çıkınca kartal bu kez eski kartlaşmış tüylerini yolmaya başlar. 5 ay sonra kartal, kendisine 20 yıl veya daha uzun süreli bir yaşam bağışlayan meşhur yeniden doğuş uçuşunu yapmaya hazır duruma gelir. Yaşadığı acılardan kadın nasıl yeniden doğar derseniz, öncelikle karar vererek, kararının gücüne sarılarak. Yani bu vermek zorunda kaldığı karara bir anlamda da tutunarak kendi doğumunu yaşar. Sezaryen değildir, güle oynaya girmez bu yeniden doğuşa. Acılı ve sancılı olur girişi, ağlaya ağlaya, bağıra çağıra. Sonunda yeniden doğduğunda yorgundur, hüzünlüdür. Yalnız bu kadar mı? Üstelik ürkek ve güvensizdir, ama o bir annedir. Bu duyguyla zaten istemez kadın hayatında yalanı, dolanı. İhaneti ve yüreğinde taşıyamadıklarını görüntüde de taşıyamayacağından denizin kendine ait hissetmediği fazlalıkları dalgalarla kıyıya bırakması gibi atar hayatından dışarı. İşte böyle doğar kendinden.

Keşke affet beni demekle affedilebilseydi hatalar sevgili okurum. Eşiniz yaptıklarıyla kendini sizin yüreğinizde öldürmüşken sözleriyle kolayca diriltebileceğini mi sanıyor? Kamyonla gül dökse evinizin önüne değişebilir mi yaşananlar ve o güller ihanetin üzerini örter mi? İnsan ruhunun sindirebileceği hataların büyüklüğünün de bir ölçüsü vardır. Bu bayağı büyük ne yazık ki, ne ruh taşır ne de gurur. Öyle gözüküyor ki en doğru kararı vermişsiniz sevgili okurum. Bu ihanet ve ortada olan çocuk aranızda hep bir gölge gibi olacaktı. Affetmeyi, insanlara yeniden güvenmeyi, bu eksilen duyguları kazanmayı zamana bırakın. Zaman en güzel şekilde ruhunuzda gereken onarımı yapacaktır, ustadır bu konuda, bu onun işi.

Çocuklarınızın bütün bu olayların dışında tutmanız zaten mümkün olamazdı. Basit bir aldatmanın ötesinde bir ihanet olduğundan ortalık fazlaca ayağa kalkmıştır. Bunlar hayatın gerçekleri. Ben çocukların gerçeklerden bir haber büyümelerinden taraf değilim, dünyayı toz pembe bilip gerçek yüzüyle karşılaştıklarında çaresiz kalmamalılar; hazırlıklı, temkinli olmalılar. Bir zaman sonra eşiniz baba olarak gayret gösterirse çocuklarının kalplerinde bir yer mutlaka bulacaktır. Hak ederse tabi, o da ona ve çabasına kalmış.

Yol ayrımları hep korkutur insanı. Acabalar dikilir karşıda hesap sorarcasına. İnsanın kafasında başarabilecek miyim korkusu, endişeler cirit atar ister istemez. Kendinden tam da emin olamaz, ama inanın başarırsınız sevgili okurum. Daha merdivenin alt basamağındasınız. Yukarı nasıl çıkacağım diyerek endişe yaşıyorsunuz. Adımınızı atmışsınız zaten sonrasında mantığınızı elden bırakmadan yola devam edin, işte o zaman hayatınızda yol aldıracaksınızdır kendinize. Ah beni aldattı, nasıl aldattı, bunları hak etmedim gibi sizi yıpratan sözcüklerin içinde bırakmayın kendinizi. Ne ilk ne de son aldatılansınız. Bazı erkekler yakalanmıyorlar, hepsi bu. Sizin artılarınızla eksilerinizle ilgili bir durum değil yaşadığınız. Bunu kabul ederseniz ruhunuzda bu zor dönemi daha rahat geçirirsiniz.

Hep ağladığınızı yazmışsınız, bence artık ağlamamalısınız. Son verin gözyaşlarınıza, bu kadar gözyaşı yetmeli. Neye tutunacağım diyorsunuz ya bana, size çocuklarınıza demeyeceğim, gençsiniz, kendinize tutunun, kendi gücünüzü hatırlayın. Eskiden de çalışıyormuşsunuz, yeniden çalışın. İş hayatı size iyi gelecektir, düşünmek için daha az zamanınız olacaktır ve tabii ki çocuklar, onlar annelerinin ruhlarının tek ilacı, kuvveti. Varlıkları anlamlandırır, yaşanası bir hale sokar şu zor hayatları. Onlarla bütünleşin, hiç ayrışmamaya özen gösterin. Babalarının ayrıldığınızda nasıl bir tutum sergileyeceğini bilmiyorsunuz, ama siz hep toparlayıcı olun. Anne, babadan her zaman daha önemlidir. (Babalar beni bağışlasın!) Ve sevgili okurum, şükür ki hayat hep aynı insanlardan ibaret değil. Hep dediğim gibi doğru erkekler de var. Bir gün o doğru erkeğin sizi gelip bulmayacağını mı sanıyorsunuz? Siz yeter ki güzel bir yol çizin, bir gün ayağınızı yerden havalandıracak bir erkekle de karşılaşabilirsiniz. Hayat hep ümit, bu ümide de tutunabilirsiniz. Hayatın size bir borcu var, alacaklısınız ondan. Güzel günleri bekleyin, size borcu olan güzel günleri ve siz bir kartalsınız, unutmayın onun gibi güçlüsünüz. Sevgiler…

***

Çözemediğiniz sorunlarınızı rumuzunuzla yazın, Yeşim Tijen size önerilerde bulunsun. Yeşim'le Hayat Bilgisi her zaman sizin yanınızda...

İşte sorularınızı gönderebileceğiniz adres: yesimilehayatbilgisi@gmail.com

Twitter: @yesimtijen