Üvey evlat muamelesi görüyorum!

Yeşim Hanım merhaba,

Ben evin 2 numaralı erkek çocuğuyum, bir ağabey var bir de kız kardeşim. Annem ve babam ayrı. Annem sürekli kardeşler arasında ayrım yapıyor. Evde daima üvey evlatmışım gibi muamele görüyorum. Ama artık son zamanlarda iyice abarttı. Bir kız arkadaşım var. Onu pek sevmiyor. Biraz güçlü bir kadın sanırım ondan. Abağey ve kız kardeşim de pek istemiyorlar, kız kardeşim bazen çok iyi bazen o da sanırım onlardan esinlenerek kötü davranabiliyor. Ben bu kızla evlenmeye karar verdim ve evde herkes tamamen kötü davranmaya başladı hem bana hem de kız arkadaşıma. Çok kısa bir zaman diliminde evlenmek istiyorum ama ailemin bu davranış nedenini anlayamıyorum. Üstelik kız arkadaşım onlara karşı yapılan her şeye karşı sadece susuyor ve çoğunlukta da unutuyor zaten. Sizce aileme karşı nasıl davranmalıyım? Beni bu süreçte bu kadar yalnız bırakmaları doğru mu? Bu neyin öfkesi? Artık ailemi tanıyamıyorum. Şu an resmen bir an evvel kendi evim olsa da kaçsam diyorum.

Peki ya sonrası ne olacak? Bize gelmeyecekler mi? Eşimin yüzüne nasıl bakacaklar? Eşim onlara nasıl davranacak?

Ben bu süreci nasıl atlatırım?

Yeşim Tijen’in cevabı:

"Susmak,

Bazen hatadır,

Bazen hayadır,

Bazen aşktır,

Ve bazen de sükutta saklıdır

En derin kırgınlıklar."

Sus, sus da nereye kadar sus? Bazen de konuşmak gerekmez mi? Senelerce susunca susmak alışkanlık oluyor insanda. Konuşmak ve rahatlamak, öbek haline gelmiş bir yığın sorunu ortaya döküp hep beraber bir aile olmanın bilinciyle, herkesin bir tarafından tutup çözmeye çalışmasıyla boşaltılmalı içi dolu yürekler. Kendi kendinize konuştunuz yıllarca, annenize yaşadıklarınıza anlam veremediniz, veremezsiniz de. Ha bugün ha yarın, bir gün annenizin oğlu olabilmeyi beklediniz. Ortanca çocuklar için hüzünlü çocuklar desem abartmış olur muyum? Olmam biliyorum. Çünkü çocuk dünyalarında aidiyet duygusundan yoksun olarak büyürler onlar. Ne ailenin ilk göz ağrısı ne de sonuncu şımarıklarıdırlar. Ortada kalanın canı çıksın derler ya belki çıkmaz ama yaralı bir ruhla büyürler. Büyük çocukla kıyaslanarak, yetersizlik hissi verilerek yaş aldıkları için kimliklerini bulmaları zaman alır. Duygusal olarak çok yüklü, adaletsizlikleri yaşaya yaşaya adalet duygusu kuvvetli olurlar. Eminim siz de öylesinizdir. Kendilerini üzen konuların üzerini örtmeyi, yokmuş gibi davranmayı tercih ederler. Sizde bunca yıl böyle yapmadınız mı?

Bugün, bu noktada konuşma zamanı gelmiş sevgili okurum. Anneniz sizin söylediğiniz gibi güçlü bir kadın olsaydı toparlayıcı olur, ailesini kutuplara ayırmazdı, varsa bir soru. Çocuklarını alır karşısına hep beraber çözüm arama yoluna giderdi. Yuvalar annelerin toparlayıcılığıyla ayaktadır genellikle. Sizin anneniz gibi bazı kadınlar bir çocuklarına yönelip ondan kuvvet alırlar. Eminim sizin için de aklı çıkıyordur ama sanırım diğer oğluna ve kızına sevgisini düşüncesizce ortaya koyuyor. Bu saatten sonra annenizle olan ilişkiniz daha iyi olmayacak. Zamanında o bağı ilmek ilmek, konuşarak, koklaşarak, bazen bağırıp kızarak, terlik fırlatarak kuramadıysa bu saatten sonra inanın çok zor. İnsanların ruhu çocukluklarında yaşadıklarıyla oluşmaya başlıyor. Yaşadıklarınızı dramatize etmeden geride bırakıp silkinme zamanı gelmiş. Biliyor musunuz, evden de en erken ayrılan çocuklar ortanca çocuklarmış. Acaba sizde sırf bu yaşadıklarınızdan kurtulmak için mi bu evliliğe adım atıyorsunuz? Sıcak bir yuva özlemi içindesiniz. O özlemi size yaşatacak, sevgisiyle sıcacık edebilecek mi nişanlınız? Bu bir kaçış değil, değil mi? Bunu sormanızı istiyorum kendinize.

Annenizin nişanlınızla karşı davranışlarının nedenlerini sizde bilmiyorsunuz. Belki bir anne olarak nişanlınızın sizden 2 yaş büyük olmasına takmış da olabilir. Annelerin böyle takıntıları olduğunu biliyoruz hepimiz. Bu davranışların nedeni her neyse bunu size açıklamak zorunda. Bunun için de ailece bir arada toplanıp konuşmalısınız. Kaçmayın bu konuşmayı yapmaktan. Neden karşı olduğunu anlatsın, baktınız faso fiso nedenler, durumu idare edin evleninceye kadar, kendi yuvanızı gönül rahatlığıyla kurun. Evlendikten sonra ne değişir diyorsunuz ya, onu zaman gösterecek ama büyük bir olasılıkla pek değişiklik olmayacaktır. Nişanlınıza sevgi ve değer gösterirse kapınızı zaten açık tutarsınız, ama aksi bir davranış gösterirse, gelin olarak kabul edilmeyen bir kız nereye kadar sabır gösterebilir, bir yerde noktayı koyacak. Noktayı koyamıyor, eziliyorsa siz yönlendireceksiniz, ezdirmeyeceksiniz, sahip çıkacaksınız, ne yazık ki o kapıyı kapatacaksınız. Ama sizin annenizdir, siz gidip görürsünüz.

"Ne farkeder ki kör insan için Elmas da bir, cam da. Sana bakan kör ise sakın kendini camdan sanma."

Aynen öyle sevgili okurum. Hak ettiğiniz sevgiyi alamadan bu yaşa gelmiş olsanız da sizin kocaman sevgi dolu bir yüreğiniz var. Hayat sizin için bundan sonra evliliğinizle başlayacak. Kendinizi fark edeceksiniz, göreceksiniz, tanıyacaksınız. Evet, tanıyacaksınız diyorum sevgili okurum, çünkü baskılardan, kıyaslamalardan, aidiyetsizliklerden uzakta hayatınızı yaşayacaksınız. Nişanlınızla olan birlikteliğinizden eminseniz, bir kaçış değilse bu, hayatın size ailenizle yaşadığınız günleri kapatıp yepyeni bir defteri önünüze koyduğunun farkında mısınız? Şimdi istediğin gibi yaşa, sev, sevil, ama güzel şeyler karala bu deftere dediğini düşünüyorum hayatın. Ve sizin güzel şeyler başaracağınıza inanıyorum, sevgiler...

***

Çözemediğiniz sorunlarınızı yazın, Yeşim Tijen size önerilerde bulunsun. Yeşim'le Hayat Bilgisi her zaman sizin yanınızda...

İşte sorularınızı gönderebileceğiniz adres: yesimilehayatbilgisi@gmail.com

Twitter: @yesimtijen