Annelik: Aldığı kadar vicdan azabı

Dört senedir tam zamanlı bir anneyim.

365 gün 7 gün 24 saat açık bir kalbin müşteri hizmetleri sorumlusu, rehberi, danışmanı, yaşam koçu, sığınağı ve dahi her-şeyi-gibi-bir-şeyim işte.

Sorsalar anneliğimin tarifini geniş bir kaba üç ölçü aşk, bir ölçü yorgunluk, aldığı kadar vicdan azabı koy, bir tutam gözyaşı serp ve kulak memesi kıvamına gelinceye kadar yüreğinle yoğur derdim...

Her günün sonunda başım yastığa değdiğinde yaptıklarımdan ve yapmadıklarımdan ve hatta yapamadıklarımdan mütevelli üst vicdan kurulumun huzuruna çıkıyorum dört senedir.

Kızdım, kızmamalıydım, neden kızdım? Bilmiyorum. Ama sonra çok üzüldüm, özür diledim, o kollarımda uyuyunca ağladım, sayılır mı efendim? Ödeştik mi?

Şunu bunu ne istediyse yedirdim, yedirmemeliydim evet haklısınız Efendim, onun yerine şunu bunu yapsaydım keşke değil mi? Tamam yarından tezi yok harfiyen uygulayacağım, söz!

Efendim aslında o kadar televizyon izletmiyorum ama bugün hiç halim yoktu inanın, sınır koyacak yerlerim dahi ağrıyordu da o yüzden boş verdim, bir daha yapmayayım bence de haklısınız..

Acaba yarın hangi etkinliği yapsak, nereye götürsem de azıcık temiz hava alsa, enerjisini atsa, mutlu olsa da ödeşsek, ne dersiniz? Ve ama saygıdeğer üst vicdan kurulu üyelerim bir dakika müsaade edin, şu televizyondaki ölü bir çocuk muydu az evvel...?! Ha yok çocuk ölü değil, anneciği ölü. Çocuk nefes alıyor, "şükür"(!)

İç ses: Dünyada ne dertleri var insanların, ne kadar kötü şeyler oluyor cümle çocuğa, benim de derdime bak hele! Aferin kızım, alkışlar yine Sabiş'e! Ama n'apalım; umutsuzluğa kapılmak yok ben kendi "etki alanı"mdan mesulüm, şu an elimden gelenin en iyisini yapmalıyım, çünkü anne olmak bunu gerektirir. Sus bakayım, hadi devam!

Efendim biliyorum yerden göğe kadar haklısınız bugün gereksiz çok fazla çıkıştım öyle davrandığında Ali, yani bi'sarılsam geçerdi aslında ben de biliyordum ama işte şu her-şeyi-dört-dörtlük-disiplinli-ve-hatta-mükemmel-olsun diye uğraşan içimdeki o kadın yok mu ah o kadın, ben yapmadım aslında o yaptı biliyor musunuz?

Ne? Bu mazeret sayılmıyor mu? Eh n'apalım onu da benim haneye yazın o zaman. Vicdanın azabına karşı yüreğim kıldan ince!

Evet sonuçta düşmedi ama düşebilirdi de o tezgahın üzerinden, ne yapsaydım kızmasa mıydım yani? Hani düşüp de öğrensin diye mi bekleseydim? Ama hastane yok doğru düzgün bu şehirde, Afrika böyle bir yer anneciğim, burada azmayalım da Türkiye'ye gidince istediğini yapabilirsin özgürsün, mü deseydim? Yani düşmesin istiyorum ama n'apayım? Tırnağına taş dokunmasın istiyorum, dünya üzerinde koruyamadığım tüm diğer çocuklara niyet edip onu bir fanusa koyup kıyamet kopana kadar sarılmak istiyorum? Ne dersiniz çok mu ileri gittim? Sorun onda değil bende biliyorum. Ama daha iyilerine layıksın anneciğim, deme hakkı da yok, onu da biliyorum. Tamam efendim, anlıyorum, bir dahaki sefere daha pozitif olmaya çalışacağım, daha sakin kalacağım, söz!

Sonuç: yatağa girmek 5 dakika.

Uyuyabilmek: Bir bölü sıfır çarpı sonsuz.

-Hadi uyudum diyelim- karabasansız kabussuz bir geceden sabaha erişmek: Yüzde sıfıra yakınsayan ihtimaller serisi.

Biri içimde biri dışımda atan iki yürek.

Hormonlar sarmış dört bir yanımı, sağlıklı ve akılcı kararlar verebilmek ve dahi uygulamak için elimden gelenin ardındaki rezervleri bile kullanıyorum.

Çocukların yanarak öldüğü, bebeklerin yataklarına onlar uyurken bombaların düştüğü bir dünyada çocuklarımın kalbi kırık, dünyaları yıkık büyümemeleri için dua ediyorum fakirane.

Sonra duamdan utanan ben, bencilliğimden midesi bulanan yine ben, kalkıp üst vicdan kuruluna bir de bunun için savunma hazırlayacak olan yine ben...

Annelik zor.

Şu şartlar altında her geçen gün daha da, daha da zor.

Vicdan azabından arınmış, çocuk sesleriyle dolu bir bahçede nefes alalım istiyorum artık Ya Rab!

Ümitsiz değil ama çok yorgun bir kalbin sahibiyim; şikayetbaz olduysam affeyle ve ama bizi insanlık ve ferahlık yağmurlarında sağanak yağışa maruz bırak, yalvarırım...

Çünkü 'gökyüzü bazen, ciğerime doluyor!'