Çift çizgi

Çift çizgi.

İki pembe çizgi. Şaşkınlık ve biraz da gözyaşı.

Sevinçten mi, şaşkınlıktan mı dersiniz? Bence çoğu şükürden.

Tarifi yok bir afallama ve sevinç ve endişe ve nasıl olur ve şimdi ne olacak ve şaka mı?

Değil. Gepgerçek ve pespembe iki çizgi.

Aramadan, beklemeden kapına bir mucize paketi bırakmış ve zile basıp kaçmışlar gibi. Almaz mısın? Alırsın, içine sokarsın hem de; böyle kalbinin en güzel yerine oturtuverirsin.

İki güzel pembe çizgi.

Başka şeride geçiş yok der gibi sanki. Mecburi istikamet bu yol.

Çünkü hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerin toplamı,

Çünkü hayatın altı üstünden daha güzel çoğu zaman, alt üst olmasından endişe etmezsen..

Çünkü annelik bitmeyen ve keza hep artan bir delilik hali,

Herkesin gördüğü ama sadece annelerin ulaşabildiği o olağan ile olağanüstünün arasındaki en ince çizgide yaşayabilme sanatı.

Her gün yeniden ve daha fazla anne olmak,

Her an daha fazla çocuğa anne olmayı göğüsleyebilecek güçte olmak akıllıların işi değil, muhakkak ki deliyiz her birimiz.

Ve iyi ki..

İyi ki nasıl bu kadar deli olduğumuzu anlayamayacak kadar deliyiz, çok şükür.

Çok şükür verilen her bir mucizeye,

Çok şükür daha istemeden önümüze gelen her bir güzel ve özel mucize paketine,

Çok şükür benim küçük mucizeme, bir limon büyüklüğünde ama kolları var ve bacakları ve kalbi..

Dünyalarca atan o kalbi...

Ve ben, Sabiş, yaklaşık 27 hafta sonra size #ÇokÇocukluHayat tan bildiriyor olacağım,

Yani inşallah;

Sağlık ve dua ile...

Not: Bunu yazıp bitirene kadar üç kere kusmuş olabilirim ve aradan 2 gün de geçmiş olabilir. Çünkü annelik delilik!