Anneler ne ister?..

Öncelikle kendi sağlıkları yerinde olsun isterler.

Özellikle çocukları küçükse bunu isterler; çünkü onlar sağlıklı ve ayakta değillerse kim bakacak o çocuğa, kim götürecek okula, kim yardım edecek derslerine diye düşünürler.

Kendi sağlıklarından sonra genellikle sadece çocukları için isterler.

Çocuklarının sağlığı yerinde olsun isterler.

Sonsuz enerjileriyle bıktırsalar da insanı bazen, hasta düşüp de sessiz, uykulu kaldılar mı en çok anneleri üzülür.

“Sağlıklı olsun da yaramazlık yapsın razıyım” derler bu durumda.

Sağlıktan sonra başka şeyler gelir.

Çocuğu iyi bir eğitim alsın, doğru düzgün arkadaşları olsun, yeteneklerini geliştirebilecek faaliyetlere katılsın, içindeki o biricik özü, tamamen kendine ait olan potansiyeli keşfetsin ve küçük birer elmas gibi parlasın isterler.

Görgülü, bilgili olsun, çevresi tarafından sevilsin, yapamadığı şeyleri tekrar tekrar denesin, azimli olsun isterler.

Hayat da onun bu azmini görsün ve karşılığını versin, çocuklarının yolları hep açık olsun isterler.

Normalde bu böyledir.

Peki, Türkiyeli anneler ne ister?

Çorba yapalım evde...

Akşam kapı çalsın...

Çocuk okuldan dönsün...

Saçlarını koklayıp şükredelim ve çok fazla konuştuğunda kafamız şişsin...

Daha fazla anne, çocuğunun ölü bedenini teşhis etmek için feryat figan ağlamasın.

Çocuklarımız sağ kalsın.

Bu kadar.