Sonbahar aynasında kendine bakmak…

Havalar önce geceden başlıyor serinlemeye, sonra yavaş yavaş gündüzler de ferahlıyor. Ağustos’un yarısını geçince böyle oluyor her yıl. Bu yıl biraz daha erken başladı bu havalar, sonbahar çok daha önceden hissettirdi kendini…

Önceki yazılarımla ilgili geri bildirimler alıyorum. Halini halime benzetip benimle dertleşenleriniz oluyor, mutlu oluyorum benimle paylaşmayı seçtiğiniz için, hikâyelerimiz nasıl da birbirine benziyor. Yazmanın nerelere varacağını bilemiyor ya insan, çok heyecanlı, ben de şükrediyorum yazabildiğim, paylaşabildiğim için. Benim için bir lütuf tüm bunlar, yeni tanışmalara, yeni açılımlara dönüşüyor birbirimize dokunmamız, birlikte ferahladığımızı hissediyorum. Kiminle konuşup yazışsam herkeslerin içinde bir kıpırdanmalar, köklü değişimler, huy değiştirmeler, yoğun bir içe dönüş arzusu ve dinlenme ihtiyacı… Aynıyız işte…

“In Lak’ech Ala’kin”, Maya kültüründe insanlar ellerini kalplerinin üzerine koyup böyle diyerek selamlarmış birbirini. “Ben bir başka senim, sen de bensin” senin aynamda kendimi görürüm, sendeki benle karşılaşır, sendeki kendimi de severim gördükçe. Işığın bana yansır, beni aydınlatır, benden sana geri döner, hem sana hem de herkese, ışık saçarım senle aydınlandıkça. Hep birlikte parıldarız, aynıyız işte, aynı korkular, aynı heyecanlar, aynı düşler, aynı tetiklenmeler, aynı hayal kırıklıkları, aynı incinmişlikler, aynı yaralar… Kaynaklarımız, yaşam şartlarımız farklı farklı olsa da, paylaştığımız hislerde ortağız seninle, nasıl yargılayabilirim ki seni, kimsenin hakkı değil yargılamak, eleştirmek, suçlamak… Sen de, ben de yorgunuz suçlanmaktan, kötü hissettirilmekten, çıksın gitsin artık bu ağırlıklar, bu belimizi büken yükler hayatımızdan. Kafada yaşamaktan kalbe inecek hal kalmıyor, halbuki ikisi dengedeyken ne de güzel oluyor hayatla dans!

Ben salıveriyorum, daha güzel söz yok bunun için... Salıvermek, ohhh, bir tüy gibi havada usulca süzülmeyi hayal ediyorum, rüzgarın en küçük hareketinden etkilenip sağa sola yumuşacık dönüşler yapa yapa göklerden yere doğru inen bir tüy gibi salınmayı, kediler gibi gerinmeyi, köpekler gibi sırtüstü yatıp göbeğimi güneşe göstermeyi… Hayatımda ilk defa bu kadar çok istiyorum yüksüz, gamsız olmayı…

İnsan bağımlısıydım eskiden ben. Yalnız kalma hayalleri kurmazdım hiç. Hep hareket olsun, gelinsin, gidilsin, yenilip içilsin, sosyalleşelim, müzik yapalım, eğlenelim! Dengeye geliyorum demek ki yavaş yavaş, bunlar yine olsun hayatımda, yeter ki istediğim zaman uzaklaşabileyim, yalnız kalabileyim. Kendimle kalmak alışkanlık yaptı, içime ilk kez bu kadar cesurca bakıyorum, ilk kez bu kadar bağlantı kuruyorum kadın olarak varoluşumla. İnsan olma yolunda Ayşe kadınla tanışıyorum, birlikte sıfırlıyoruz beni, tüy gibi hafif hissetmeyi kendime hak tanıyorum artık ki yeni Ayşe doğsun benden. Öğrenilmiş kadınlık hallerinden sıyrılıp kendimi yeniden tanımlamak istiyorum, kadın olmayı asıl şimdi öğreneceğim… Hayrolsun, kolaylıkla, rahatlıkla, ferahlıkla olsun…

Hamdolsun ki her şeyimi paylaştığım bir can yoldaşım var hayatımda ve bunları yazabiliyorum, şahitlik ediyor bana. Büyümemi izliyor, yoksa bugün bunları böyle yazamazdım…

Sendeki beni, bendeki seni, senle benim bir ve biz olma hallerimizi seviyorum.

Yolculuğum devam ediyor ve en ferahlatıcı şey de şu ki tek başıma olmadığımı biliyorum bu yolda, şu anda kim bilir kaç kadın aynı şeyi yaşıyor.

Ağaçlar yapraklarını dökmeye başladı, sonbaharın haberci günleri kalplerimize ferahlık versin, içimizde yanan yangınlara sonbahar yağmurları yağsın sonra, ilaç gibi gelsin susuzluğumuza, topraklarımız bereketlensin artık…

Aşk olsun!

Dağa taşa, kuşa, böceğe, her şeye fısıldamaya devam!

In Lak’ech Ala K’in!

Sen ve ben. Biz biriz. Senin canını acıtamam kendimi yaralamadan…

-Mahatma Gandhi