Gitmek mi zor olan kalmak mı?

İnsanın, sevenin beynini, kalbini kemiren bir soru. Acılara sabır mı göstermeli içinin yandığını bile bile, dualarının gerçek olması için umut edip beklemeli mi ya da hiç bir zaman gerçek olmayacak bir dua için gözyaşı döküp kendini harap mı etmeli?

Sevdiğinin başka ellerde olduğunu göre göre, onun kalbinin sana asla ait olmayacağını(onun tüm bedeniyle başkasının olduğunu) bile bile beklemeli mi sevdiğini?

İnsan hayatındaki sevdikleri için vazgeçemedikleri için sıfatlar yükler kendince. Bunun adı kimi zaman canım, sevdiğim, ömrüm, vazgeçilmezim vs diye uzar gider. Kimi zamanda onu nefesiniz, kalbiniz, şu damarınızda akan kan gibi görseniz de onun hayatında sizden eser yoktur.

O zaten hayatına, kalbine bir can yoldaşı, bir sırdaş, bir PIRLANTA çoktaaaann yerleştirmiştir.

Siz size hiç yer kalmayan bir kalbe kendinizi zorla sokmak istersiniz ama nafile. Bu şuna benzer; otobüs durağında beklersiniz gitmek istediğiniz bir yer vardır ama binmek istediğiniz otobüs durağa doğru gelir içi tıka basa doludur. Önünüzde durup kapıyı açar ama otobüsü kullanan kişi bakar ve size yer olmadığını düşünüp kapıyı kapatıp gözünüzün önünden geçer gider. Bunun gibidir kalbi dolu olan kişinin kalbinde kendiniz için azıcık yer aramak.

Size asla yer açılamayacak bir kalbe girmeye çalışmak mı doğru olan yoksa pes edip çekip gitmek mi.

Ben galiba ikincisini yapacağım...

Zor olsa da, bir daha onu göremeyeceğimi bilsem de, kokusunu içime bir daha asla çekemeyecek olsam da, gözlerine bir daha bakamayacak olsam da, içim belki daha çok acıyacak olsa da yapacağım, yapmalıyım.

Tek istediğim artık giderken, o kapıdan çıkarken onu görmemek yoksa gidemem, yapamam.

Yürüyorum hasretin acının üstüne

Sığmıyorum dünyaya dar geliyor

Geceler mi uzadı bu karanlık ne

Gönlümün bayramları, şenliği söndü

Seni kimler aldı kimler öpüyor seni

Dudağında dilinde

Ellerin izi var

Deli gözlerin gelir aklıma

Gülüşün, öpüşün, iç çekişin gelir

Seni kimler aldı kimler öpüyor seni

Dudağında dilinde

Ellerin izi var

Sensizlik zor…