“Ben ne istiyorum?” sorusunun cevabı genellikle “mor”. Mor rengini seven, bilen bilir…

Bazen ufak bir sevgi, belki de aşk hissederim o renge ama sonra geçer. Belki istediklerim, istemediklerimle de böyle bir ilişkim var. Bir anlık sevgi, pırıltı gözlerde, sonra beyin hemen anlamlandırır. Nefret, kusma hissi… “Çekin onları oradan” hissi basar. Ben uyuyorum o sese. İç ses bu mu ki? Duyuyor musun o iç sesi? İç ses yalan söyler mi? Yalan söylediğini bilir mi? Kim ki iç sesin sahibi? Ben miyim? “Yok değilsin” diyor büyükler! “İnanma ona” diyorlar, “yalan da söylüyor, çarpıtıyor” diyorlar… Belki de doğru. Çünkü hiç güzel şeyler söylemez bana. Hep yargılar, olmadı, “Daha iyi olabilirdi, bak, kendini vermedin” der. Hatta bazen “çirkinsin, çek o göbeğini içeri” der… “Yeme kızım o tatlıyı” der. “Bak, iyiliğimi istiyor” derim o zaman. “Beni güzel ve sağlıklı yapmak istiyor” derim. Bir de “kızıyorsun ona, al sana, nankörsün işte!” derim. Eskisi gibi “sağlıklı” der, “güzel, yeterli” demez çünkü hiç bana “güzel, yeterlisin” demedi.

Seninki sana söylüyor mu? Sarılsam benimkine, iter mi beni? “Kokuyorsun, git, yıkan” der mi? “Saçlarının ucu kırılmış, git, kestir biraz” der mi? “Eski rengi daha iyiydi” der mi yine? Bazen de “daha iyi bu renk” der, sevinirim ama sonunda ekler: “Sakın elletme haa…” Ya, sen kimsin iç ses? Ben mi?

Mor ama bak, biliyorum rengini! Belki de gri… Bak şimdi diyor ki “mor değilim, griyi seç” hatta “koyu mavi ‘dark blue’ Blues gibi” diyor… “Ya, bi bırak bari, rengi ben seçeyim” diyorum. “Blue daha havalı” ya da “sen oraya İngiltere havası gibi koyu, puslu gri yaz” diyor, “daha ‘cool’” diyor.

Peki iç ses, ben buraya mor diyeceğim, hatta istersem pembe…. Hayır, koro kurmuş karşıma “blue, gri…” Hep beraber bağırıyorlar bu sefer…

“Tamam, peki bir düşüneyim” diyorum. İşte, tam bunu söyleyince düşüyorum derinlere, batağa… Hep kazanıyor sanki oyunu…

Bu arada, senin iç sesin ne renk?

Ayça