Korkuyoruz...

Mal varlığımız var onu kaybetmekten korkuyoruz...

O çok sevdiğimiz işimizi kaybetmekten korkuyoruz...

Yuvamız sıcacık... Yeri geliyor ilişkimizde sarsılıyoruz ve yuvamızı kaybetmekten korkuyoruz...

Çocuğumuz hastalanıyor onu kaybetmekten korkuyoruz...

Yükseğe çıkıyoruz, üçüncü kattan aşağı bakmaktan korkuyoruz...

Karanlıktan korkuyoruz...

Düşmekten korkuyoruz...

Yalnızlıktan korkuyoruz... Yalnız kalmaktan korkuyoruz...

Sevmekten korkuyoruz...

Seviyoruz,

Sevdiğimizi kaybetmekten korkuyoruz...

Hatta yeri geliyor, mutlu olmaktan bile korkuyoruz... Üzülmekten korkuyoruz... Yeniden sevip sevilmekten korkuyoruz...

Sevilmemekten korkuyoruz...

Kıskançlıktan korkuyoruz...

Etrafımızdakilerin yükselişinden korkuyoruz...

O benden önce evlendi diye korkuyoruz...

O benden daha mutlu diye korkuyoruz...

Sebepsiz korkuyoruz...

Böyle vesaireli bir sürü kendi hayal ettiklerimizden korkuyoruz...

İnanılır gibi değil..!

Oysa gerçek olan şeylerden korkmuyoruz da korkmak yerine kaçıyoruz... Bu dünyanın geçiciliğinden korkuyoruz da ebedi gerçekliği olan yerden korkmuyoruz...

Bence insanoğlunun gösterdiği büyük deli cesaret bu doğrusu...!

Bir gün bu dünyadan geçeceğimizden, edebi olan tarafa gideceğimizden bi haber gibi yaşayıp gidiyoruz öylece...

Gerçeklerin bilincine varırsak eğer, bir gün kendi hayal ettiğimiz şeylerden korktuğumuzun farkına varırsak, mecburiyetten değil de sahiden gönlümüz isteyerek yaparsak bunu, öyle güzel şeylere meylederiz ki... Sen bile şaşırıp kalırsın kendi haline...

Bunca özenti ve samimiyetsiz gülüşlere maruz kaldığımız bu dünyada durup bir sorgularsak kendimizi, gerçek korkularımızın farkına varırız...

Bu dediğimi unutma... Sen neyden korkuyorsun peki..?

Ben mi..?

Beni en çok samimi görünen samimiyetsizlikler korkutuyor...