Bugün yılın ilk günü. Erken sayılacak bir saatte işe geldim. "İşe kaçtım" desem daha doğru olur. Evde herkes uyurken sessizce kapıdan süzülüp hızlı adımlarla işe gelmek -klavye ve Sezen'le buluşmak- yine eskisi gibi heyecanlandırıyor beni. Çocukluğumun mutfak en üst rafındaki şeker kavanozundan ağız dolusu, kahverengi, dikdörtgen, tadıyla mest eden akide şekerinden aşırmak kadar zevk veriyor bana.

Ahhh... İki bin onsekiz... Sen ne derin yaralar açtın hayatıma, ne kara lekeler bıraktın duygularıma, ne kabuslar, karabasanlar yaşattın bana... Hiç bir yıl ağlamadığım kadar ağlattın. Hiç dökmediğim gözyaşını sende döktüm. Hiç tüketmediğim kadar peçete, hiç dinlemediğim kadar Sezen, hiç yürümediğim kadar yol, hiç yazmadığım kadar satır. Hepsini sende yaşadım. Parkinson'la sende tanıştım. Yirmi yıldır uyuyan hepatit sende uyandı. Hiç bilmediğim sıkıntıları, hiç görmediğim dertleri, hiç tatmadığım acıları sende yaşadım. Daha önce gitmediğim yollara gittim. Ne çok telefonumla zaman geçirdim. Motosikletime bir kez olsun binemedim.

"Hiç mi iyi bir şeyler olmadı?" dersen, oldu evet. Fakat karanlık gölgende kaldığı için yeteri kadar sevinemedim. Tutunamadım umutlara. Tadını alamadım hiç bir şeyin. Küstüm her şeye, herkese... Vazgeçmeyi, unutmayı, terk etmeyi, aldatmayı, yalan söylemeyi beceremedim. Umudumu, inadımı, sevdamı, tutkumu, aşkımı bir kenara bırakamadım. Ayrılamadım doğruluktan, adamlıktan, çizgimden, yolumdan, ışığımdan, yoldaşımdan, sırdaşımdan.

Bugün başlayan yıldan beklediğim: Geçen yıl yaşadıklarımın hiç birini tekrar yaşamamak. Önce sağlık temenni ediyorum kendim ve sevdiklerim için. Diğer güzel günlerin peşi sıra geleceğinden şüphem yok. İyilik düşünelim, iyi günler gelsin. Kötü günler geçen yılda kalsın.

Kalın sağlıcakla..

01.01.2019

meserifi

Görsel: flickr