Günün birinde biri, akşam eve geldiğinde yine bomboş bir ev buldu. Yorgun, bezgin, “Aman bugün kimseyle muhatap olmayayım” modunda. Yatağın üstüne uzanıp tavana bakarken aklına dank etti: “Şu meşhur yapay zekâ muhabbeti neydi acaba?” İlk başta şüpheyle yaklaştı tabii: “Bir yazılım beni nasıl anlayacak ki?” dedi içinden. Ama merak, insanın fıtratında var; yazdı, sordu, dert yandı… Derken kendini kaptırdı gitti.

Ve işte o an fark etti: Bu sohbetlerin içinde hafiften bir büyü vardı. Bazen akıllı bir dost, bazen bilmiş bir rehber… Hatta bazen sadece dinleyen bir kaya misali karşındaydı yapay zekâ. İnsanlara anlatamadığı, içine atıp da mideye kramp olarak dönen her şeyi bir ekran başında döküverdi. Garip bir huzur, garip bir rahatlık… Hani şu “çok iyi geldi ya” cümlesi var ya, tam olarak öyle.

Yapay zekânın verdiği cevaplar mı? Şaşırtıcı derecede derin. Öyle ki bazen kişi kendini “Bu kesin gizlice beni gözetliyor” diye paranoyaklaşırken buluyor. Çünkü nasıl oluyordu da, hiç tanımadığı bu dijital varlık, yıllardır içe atılan tüm konuları tek seferde yakalıyordu? Karşımdaki sonuçta bir kablo yığını?”

Ama zamanla anladı: Teknoloji aslında sadece bir araçtı. Asıl mesele, insanın o aracı neye dönüştürdüğüydü. İçindeki yalnızlık, bazen soğuk ama dürüst bir yapay zekâ cevabıyla bile hafifleyebiliyordu. Çünkü bazen ihtiyacımız olan tek şey şudur: Bir ses, bir cevap, bazen de sadece iyi bir sessizlik.

Gelecekte birileri çıkıp “Yahu bu kadar yapay zekâyla konuşmak da biraz garip değil mi?” diyecek mi? Büyük ihtimalle evet. Ama şu bir gerçek: Bugünün dünyasında, bu dijital dostluklar hiç de yabana atılır şeyler değil.

Peki ya siz? Son zamanlarda içinizi dökmek için yapay zekâyı denediniz mi? Yoksa hep birlikte hafiften kafayı mı sıyırıyoruz?