Ne yazık ki ebeveynler çocuk yetiştirirken, erken yaşlarda özgüvenlerini düşüren ve hem kariyerlerinde hem de kişisel hayatlarında başarılı olma ihtimallerini sınırlandıran kritik hatalar yapıyorlar. Aynı hatalara düşmenizi önlemek amacıyla bu hataları görmenizi istedik:

Çocuklarımızın risk almalarına izin vermiyoruz

Her köşede bir tehlike işaretinin bulunduğu bir dünyada yaşıyoruz. Çocuklarımızı korumak adına elimizden geleni yapıyoruz; sonuçta işimiz bu. Ancak bu şekilde hareket ederek, çocuklarımızın sağlıklı risk alma davranışlarını öğrenmelerini engelliyor, ciddi yan etkilerle karşılaşmalarına sebep oluyoruz. Yapılan araştırmalar dışarıda oyun oynamayan, dizlerinden yaralanmayan çocukların yetişkinlik dönemlerinde genelde fobiler geliştirdiklerini gösteriyor. Normal olduğunu öğrenebilmeleri için çocukların düşmeleri gerekiyor; uzun süreli ilişkilerin gerektirdiği duygusal olgunluğu görebilmeleri için gençlerin sevgililerinden ayrılmaları gerekiyor. Ebeveynler, çocuklarının hayatlarından riskleri kaldırdıklarında, kibirli ve özgüvensiz olmalarına sebep oluyorlar.

Çok hızlı bir şekilde kurtarıyoruz

Bugünün genç nesli, 30 yıl önce yaşamış çocukların geliştirdikleri bazı becerilere sahip olamıyorlar; çünkü yetişkinler birçok şeye müdahale edip sorunları onlar için hallediyorlar. Kurtarmada fazla hızlı davrandığımızda ve çocuklarımızı yardıma boğduğumuzda, güçlüklerle kendi kendilerine baş etmeye ve sorunlarını çözmeye dair ihtiyaçlarını ortadan kaldırmış oluyoruz. Bu, kısa vadede ebeveynliktir ve liderliğin temel noktalarını atlamaktır – çocuklarımızı yardımsız yaşayabilecek şekilde donatmak gibi noktaları. Er ya da geç, çocuklar birilerinin onları kurtarmasına alışıyorlar. Gerçek hayatta ise bu durum, dünyanın işleyişi ile hiçbir şekilde alakalı değil; dolayısıyla çocuklarımızın etkili birer yetişkin olmaları önünde engel teşkil ediyoruz.

Çok kolay bir şekilde övüyoruz

Okullar arası düzenlenen bir futbol maçına gidin; herkesin kazanan olduğunu göreceksiniz. Bu “herkese bir madalya” zihniyeti, çocuklarımızın kendilerini özel hissetmelerini sağlıyor olabilir; ancak yapılan araştırmalar, bu metodun istenmeyen sonuçlar doğurduğunu gösteriyor. Çocuklar nihayetinde yalnızca anne ve babalarının onları müthiş olarak gördüklerini gözlemliyorlar. Ebeveynlerinin objektifliğinden şüphe etmeye başlıyorlar; an içerisinde iyi hissettiriyor, ancak gerçeklikle bağlantı kurulamıyor. Çocuklarımızı göklere çıkarmaya bahane aradığımızda ve kötü davranışları görmezden geldiğimizde, zor gerçeklikten kaçınmak adına hile yapmayı, abartmayı ve yalan söylemeyi öğreniyorlar. Çünkü bu güçlüklerle yüzleşmeye şartlanmamış oluyorlar.

Suçluluk duygusunun, iyi yönlendirmenin önüne geçmesine izin veriyoruz

Çocuğunuz, sizi her saniye sevmek zorunda değil. Çocuğunuz, hayal kırıklığını atlatabilir; ama fazla şımartılmanın etkilerini aşamaz. Bu yüzden “hayır” ya da “şimdi değil” diyebilin ve gerçekten değer verdikleri, gerçekten ihtiyaç duydukları şeyler için savaşmalarına izin verin. Ebeveynler olarak, çocuklarımızı ödüllendirirken, onlara istediklerini verme eğilimi gösteriyoruz – özellikle de birkaç çocuk olduğunda. Biri, bir konuda başarılı olduğunda, onu ödüllendirirken diğerini es geçmenin adil olmadığını düşünüyoruz. Ama bu şekilde gerçekçi davranmamış oluyoruz. Çocuklarımıza, başarının kişinin kendi davranışlarına ve özelliklerine bağlı olduğunu gösterme fırsatını kaçırıyoruz.

Geçmiş hatalarımızı onlarla paylaşmıyoruz

Sağlıklı gençler, kendi kanatları ile uçmayı isterler ve bir şeyleri kendi kendilerine denemeye ihtiyaç duyarlar. Bizler, yetişkinler olarak, buna izin vermemiz gerekiyor; ama bu durum, onlara yön bulmada yardımcı olamayacağımız anlamına da gelmiyor. Onların yaşındayken yaptığınız konuyla ilgili hataları paylaşarak iyi seçimler yapmayı öğrenmelerine yardımcı olabilirsiniz. Ayrıca çocuklar, hatalar yapmaya ve kararlarının sonuçları ile yüzleşmeye hazırlıklı olmalıdırlar. Benzer bir tecrübe yaşadığınızda neler hissettiğinizi, davranışlarınızın sebeplerini ve öğrendiğiniz dersleri çocuklarınızla paylaşın. Çünkü biz, çocuklarımız üzerindeki tek etki sahibi değil, en iyi etkinin sahibi kişiler olmalıyız.

Zekâyı, yetenekliliği ve etkiyi, olgunlukla karıştırıyoruz

Zekâ, sıklıkla çocuğun olgunluğu açısından bir ölçü olarak kullanılıyor ve sonuç olarak ebeveynler, zeki bir çocuğun dünya için hazır olduğunu farz ediyorlar. Hayır, durum bu değil. Çocuğunuzun hayatının bir kısmında belirli yeteneklerin var olması, tüm alanlarda becerikli olduğu anlamına gelmiyor. “Sorumluluk yaşı” gibi bir sihirli sayı ya da çocuğa belirli özgürlüklerin ne zaman verilmesi gerektiğine dair kanıtlanmış bir rehber yok ne yazık ki. Ama sizinki ile aynı yaştaki çocukları gözlemlemek, doğru bir yöntem olabilir. Diğer çocukların sizinkinden daha fazlasını yaptıklarını fark ettiyseniz eğer, çocuğunuzun bağımsızlığını erteliyor olabilirsiniz.

Verdiğimiz nasihatleri kendimiz uygulamıyoruz

Ebeveynler olarak, çocuğumuzun yaşamasını istediğimiz hayatı biçimlendirmek, bizim sorumluluğumuzda. Karakterli, güvenilir ve sözünün eri bir kişilik geliştirmeleri, bizim rehberliğimize bağlı. Evlerimizdeki liderler olarak, işe dürüst bir şekilde konuşarak başlayabiliriz. Diğer insanların fark edebilecekleri küçük, etik seçimler konusunda dikkatli olun; çünkü emin olun, bunları çocuğunuz da fark edecektir. Tasarruf yapmazsanız mesela, bunun kendileri içinde kabul edilebilir olduğunu düşüneceklerdir. Bir hayır işine gönüllü olarak, özverili bir şekilde kendini bir şeye adamanın ne demek olduğunu gösterin onlara. İnsanları ve mekânları, bulduğunuzdan daha iyi bir durumda bırakın; çocuklarınız bu hareketleri fark edecek ve aynı şekilde davranacaktır.