Ömrümce bu yaşıma kadar kalbime serptiğin sevgi tohumları büyüyerek filizlendi.

Yaşadığım her zorlukta ayakta kalmayı ve dimdik yolumda yürümeyi senden öğrendim.

Dürüstlüğü, sözünde durmayı, sevecen ve içten olmayı senden öğrendim. Yaşamıma kattığın tüm anlamlar yürüdüğüm yola daima ışık tuttu.

En zor anlarımızda bile yüzündeki gülümsemeyi bırakmazdın, olumlu yaklaşılan her olaydan mutlulukla çıkacağımızı aşılardın bize. Gözyaşlarıma hâkim olamadığım, umudumu yitirdiğim her an ellerimi sımsıkı tutup, gözlerime sevgiyle bakarak bana verdiğin güven ve sevgi sayesinde hayata döndüm.

Öylesine kutsal öylesine bambaşkasın ki…

Yaşam savaşı verip, ağlarken bize sarılıp gülümsediğin , ‘Her şey Güzel Olacak’ dediğin anlarda yaşadığın acıları biliyordum; ama yine de gülümseyerek baktın gözlerimize…

Ömründen, hayatından, kendinden vazgeçtin. Çünkü sen anneydin, annemdin… Kurtarıcımdın…

Sana sonsuz minnettarım, beni hiç bırakmadığın için.. En acı dolu günlerinde bile ufacık ellerimi bırakmadığın ve bana sımsıkı sarıldığın için çok teşekkür ederim…

Sen cennetsin. Aşksın. Dostsun. Her şeysin…

İyi ki varsın canım anneciğim, hayat bakışlım, nur yüzlüm, gülümseyen kalbin, Işık saçan varlığın daima yolumu aydınlatacak…

Şimdi tam 26 yaşındayım, ama kalbim ellerinde! Yeni doğduğum zaman ki gibi bakıyorum sana, çaresiz, muhtaç.

80 Yaşına da gelsem sana muhtacım anneciğim, sana ekmek gibi su gibi hava gibi ihtiyacım var…

Kocaman kız oldum evleniyorum, ama seni bırakmıyorum. Bırakmayacağım. Yine nefes kadar yakın olacağım.

Sakın ağlama ben yokken çünkü kalbim döktüğün her gözyaşının azabını çeker. Akıttığın her yaş kalbimde derin yaralar açar. Sana yakınım… Sana bir nefes, bir ses kadar yakınım…

Kocaman kızın da olsam, anne ben küçüğüm hala! Beni hiç bırakma yalvarırım.

Sensiz yolumu bulamam.

Seni sonsuz seviyorum…

Kübra Demet Pusat