İş benim dertlerime gelince...

Merhaba Yeşim Hanım, benim yıllardır çok yakın olduğum bir arkadaşım var, resmen kardeşim gibi gördüğüm biri. Ne zaman bir derdi olsa beni arar, saatlerce konuşuruz, içini döker, ben de elimden ne gelirse yaparım. Ağlasa teselli ederim, yardıma ihtiyacı olsa koşa koşa giderim. Ama iş benim dertlerime gelince, sanki ortada kimse yok. Ben bir şey anlatmaya başlasam ya konuyu değiştiriyor ya da “of çok yoğunum sonra konuşalım” diyor. Mesaj atıyorum, günlerce dönmüyor ama kendisinin bir ihtiyacı olunca anında ulaşabiliyor bana. Başlarda pek üstüne düşmüyordum ama zaman geçtikçe içimde bir kırgınlık birikmeye başladı. Bunu dile getirsem mi, yoksa kafama takmayıp içime mi atsam bilemiyorum. Ama içime attıkça da sanki bu arkadaşlık tek taraflıymış gibi hissetmeye başladım. Onu gerçekten seviyorum ve kaybetmek istemem ama bu durum beni yıpratıyor. Sizce bazı insanlar gerçekten karşılıksız iyiliğe alışıp bunu bir süre sonra farkında olmadan kullanmaya mı başlıyor? Yoksa ben mi insanlardan fazla şey bekliyorum? Eğer böyle devam ederse bir gün tamamen soğuyup uzaklaşacakmışım gibi geliyor. Bunu nasıl kırıcı olmadan, yanlış anlaşılmadan dile getirebilirim?

Yeşim Tijen’in cevabı:

Merhaba sevgili okurlarım, size de merhaba sevgili kızım; insan ne kadar çok monoloğa düşüyor değil mi? Hepimiz zaman zaman kendi kendimizle konuşuruz bu kötü bir şey değilse de birçok ilişkinin sorunu kişinin muhatabıyla değil kendi içinde konuşmasından sorun olmaya devam etmektedir. Konuşsanız en azından anlayacak ona göre bir çözüm yoluna gidecekken konuşmaktan kaçmak, kendi akıl etsin fark etsin istemek ya da ötelemek sonrasında kişinin geldiği nokta güvensizlik ve tükenme noktası olur. Aslında bahsini ettiğiniz arkadaşınız eğer bu davranışlarını bir iki kez yapmışsa arada insanlık hali olabilir diyebiliriz ama bu hep bu şekilde oluyorsa o kişinin sizi çok da önemsemediği, onun için bir değeriniz olmadığı anlamındadır. Kimse sevdiği, değer verdiği birinin aramalarına, mesajlarına ya da yaşamış olduğu sorunlara kayıtsız kalmaz, konuyu değiştirmez. “Şimdi işim var” demez. Bunlar yapılıyorsa bile isteye yapılıyordur. Bana arkadaşınızla ilgili yazdıklarınızın açıklaması budur. Sizin hislerinize gelince hissettikleriniz çok doğal, beklentileriniz sağlıklı bir ilişkide olması gerekenler. İnsan birini arkadaş olarak sevip değer verdiğinde onun her şeyine koştuğunda en azından sevgi ilgi ve anlayış bekler. Bunları göremiyorsanız o arkadaşınız gerçek arkadaşınız olmamış demektir. Sizin yapmanız gereken onunla bu duygularınızı konuşarak bu duruma açıklık getirmektir. Mesela “Senin her sorununda yanında olmaya çalışıyorum çünkü seni seviyorum, önemsiyorum ama ben bir şey paylaşmak istediğimde ya dinlemiyorsun ya bana çok geç dönüyorsun. Bu durum beni üzüyor, dostluk iki taraflı olmalı değil mi?” diyebilirsiniz. Bu sözlerinizden itibaren arkadaşınız sizi önemsiyor, değer veriyorsa size karşı tutumu değişecektir ama eğer eski tutumunu devam ettiriyorsa bu kişi sizi hak etmiyordur.

Arkadaşlık, dostluk aslına bakarsanız tüm ilişkiler fedakarlık ister. Kişiler bu fedakarlıkları gördükçe birbirlerine sıkı sıkı bağlanır, kenetlenirler. Kişinin etrafı kendini seven, sayan, önem veren kişilerle sarılı olmalıdır. Herkes arkadaş, dost olmayı bilmez ya da başaramaz. Bazen yıllar süren sizi yoran arkadaşlıkları sorguladıktan sonra etrafınızı sizi seven insanlardan oluşturmayı başarabiliyorsunuz. Herkese hak ettiği kadar değer verebilmeniz dileğiyle…

Sevgiler sevgili okurlarıma…

Çözemediğiniz sorunlarınızı yazın, Yeşim Tijen size önerilerde bulunsun.

İşte sorularınızı gönderebileceğiniz adres:yesimilehayatbilgisi@gmail.com