Seviyordum

Merhaba Yeşim Hanım, benim yaşım henüz 30 ve nişanlımla yaklaşık 4 ay önce ayrıldık. Aslında başlarda çok güzel bir ilişkimiz vardı ancak çok sinirli bir yapısı da vardı. Arkadaşlarının ve ailesinin yanında istemediği bir şey olduğunda hemen bağırıp hakaret ederdi. Bir erkek olarak pek hoşlanmasam da alttan alırdım. Evlilik teklifi için onu çok sevdiği bir yere götürmüş ve imkânım olmamasına rağmen çok güzel bir yüzük almıştım. Ancak o gittiğimiz yeri beğenmedi, korktu daha doğrusu ve bu benim gururumu kırdı. Yol boyunca ağlattı beni ve hiç özür dilemedi. Ailemin yanında bana bağırdı, onların ailesinin yanında bana hakaret etti, nedeni ise benim işim çıktı ve ailesinin yanında kalamadık. “Evlenince burada kalacaksın sen böyle mi olacağını zannediyorsun?” dedi. Tabii daha başka hakaretler etti. Bir çocuk tanıdı iş yerinden ve “Çok yakışıklı, sen olmasan ona giderdim” dedi buna da sustum. Seviyordum Yeşim Hanım, bazen iyilikler de oluyordu, eminim aldatmıyordu ama yine de insanın gururuna dokunuyor. Pandemi döneminde iş yerimiz kapandı ve ben tatilde memlekete gittim. Orada 19 yaşında ve 15 yaşında 2 kız arkadaşımız ki ailelerde görüşüyor, onları, özellikle 19 yaşındaki kızdan kıskandı. Kız bana abi diyor dedim, mesajları gösterdim, o sinir krizlerine girdi. En sonunda ayrılalım dedim, bu sefer kendisi istemedi. Ama aradan 1 ay geçince ailesi bizim çalıştığımız yere geldi ve geri dönmek istediler. Yeşim Hanım ben ailenin tek çocuğuyum ve annemi, babamı ben götürüyorum. O gün bayram, ısrar etti ailemin yanında ol diye, dedim ki ilk gün geldim zaten gelemem. Tam 3 hafta bunun yüzünden konuşmadı. Sonra iş yeri erken açılıyor diye kızdım ve onu bahane ederek bana ağza gelmeyecek hakaretler etti. Ben yine "ayrılalım" dedim "tamam" dedi. Dayanamadım, korktum tekrar yalvarmak için aradım onu annesi açtı ve “bana anne deme bitsin bu ilişki” dedi. Tamam dedim uzatmadım. O beni aldatmayla suçladı. Aslında çok iyi birisi biliyorum benim de hatalarım oldu. Ama ailesi “arabanı sat ev al” dedi daha başka şeyler de var, babası “babanı sevmiyorum senin” dedi. Ona da sustum. Nişanlım beni savunmadı. Ablası “ayrılın” dedi, çok öfkelendim, haksızdım belki. Ailem dışarda bazen yemek yiyor diye ayrılın dedi, ben öfkelenince o sinir krizi geçirdi. Ayrıldı yine gittim yalvardım, ablasından özür dilettirdi öyle barıştı. Ben her şeyimi ayaklar altına aldım ama 19 yaşında bir kızdan kıskandı ve görüşme dedi. Banka hesaplarım ve e-devlet şifrem bile ondaydı hep kontrol etti. Dayanamadım Yeşim Hanım göstermedim hesaplarımı, mesajlarımı. O da ayrıldı. Ama şimdi çok pişmanım daha yapabileceğim, kurtarabileceğim bir ilişkim vardı sanırım. Lütfen yardım edin, biliyorum bunu okuyacaksınız ama o iyi birisi sadece ben dayanamadım. Yemek yapmayı bilmemesine rağmen benim için bir şeyler yapmaya çalışırdı. Fotoğrafımı cüzdanında taşırdı. Bunlar bile sevgi için yeterdi bana, keşke diyorum o kızla konuşmasaydım bir abisi olarak bile. Lütfen yorumunuza çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.

Yeşim Tijen’in cevabı:

Canınız yanmış sevgili okurum ama siz ömür boyu yanacakken bir alevle kurtulmuşsunuz farkında değilsiniz. Aşk insanı kör ediyor hatta her şeye razı ediyor aslında ama nişanlınız hiçbir şeye razı gelmemiş; bağırmış, çağırmış, küçümsemiş. Bu yaptıklarını gördüğünüz halde görmezden gelmişsiniz. Hala da buna devam ediyorsunuz. Açın gözlerinizi. Kalbinizde durum böyle ama bir de gerçekler var. Gelse, sensiz olamıyorum, seni seviyorum gel yeniden başlayalım dese her şey güllük gülistanlık mı olacak yavrum? Olmayacak, çünkü nişanlınız agresif, üstelik sizi kendine layık görmüyor. Bu hırçınlıklar, hakaretler hep bunu anlatıyor. Ben senden daha iyilerine layığım diye içinden düşünüyor. Dışından da bunları söyler gibi size bağırıyor, hakaretler ediyor. Siz kâh alttan almış kâh susmuşsunuz, bazen de sesinizi çıkarmışsınız. Hiçbir şey ne size ne nişanlınıza ders olmamış. Ne nişanlınız kıymetinizi anlamış ne de siz nişanlınızla mutlu olamayacağını, birbirinize uygun olmadığınızı anlamamışsınız. Ayrılmışsınız. Şimdi araya özlem girince her şeye razısınız, yeter ki yanımda olsun diye düşünüyorsunuz ama bir evliliğe sizin razı geldiğiniz kadarı yetmez, kendinize yazık edersiniz.

Yaşadığınız mutsuzluklarla gerçekleştirmiş olduğunuz bu evlilikle git gide küçülürsünüz de ona rağmen bin bir hevesle kurduğunuz eviniz dar gelir sığamazsınız. Çünkü insan nişanlısına hakaretler etmez, başkalarının yanında küçük düşürmez. Bunları yapıyorsa bu nişanlıdan hayır gelmez. Evlenince bu davranışlarının daha fazlasını yapacağına size ayna olmalıydı. Olmamış. Nişanlınızın fotoğrafınızı cüzdanında taşıması, yemek yapmaya çalışması bunlar olağan şeyler. Büyütülecek hareketler değil. Size değer veriyor olması, yaptıklarınızı takdir ediyor olması işte bunlarla mutlu olabilirdiniz. Nişanlınızı, otuz yaşında bir erkek olarak kendinizi yetiştirmiş olduğunuzu düşünerek saygısızlıkları yapmasına mahal verecek davranışlarınız olmadığını düşünerek eleştiriyorum. Diğer yandan ailesi de babanız için babanı sevmiyorum diyemez. Sevmeyebilir. Her sevmediğimiz insana seni sevmiyorum diyor muyuz? Bu sizi saymadıkları anlamına gelir. Hani bazen denir ya çocuğun olmasa bile babasının hatırı var diye sizin durumunuzda da damatları olarak sizin hatırınız olmalıydı. Bunlar size karşı yapılan hoş olmayan yaklaşımlar yavrum. Bunları görmezden gelmek demek kendinize yanlış yapmak olur. Ömür boyu sürebilecek hatalar yapmamaya çalışın, çünkü telafisi inanın çok zor. O zaman size düşen ah vah etmek, üzülmek değil, geleceğe yeniden umutlanarak bakabileceğiniz için şükretmek olmalı. Dünya o kızdan ibaret değil yine seversiniz. Size kıymet vereni sevmelisiniz. Ben size çok sevmiş olsanız da büyük geçmiş olsun diyorum yavrum. Bu beraberlikten edindiğiniz tecrübelerle daha bilinçli karar vereceğinize inanıyorum. Her şeyin sizin için güzel olmasını yürekten diliyorum yavrum.

Sevgiler sevgili okurlarıma...