Gezi Parkı Travması…

Çocuklar ve gençler travmaya çok hassaslar. Ne de olsa beyin 25 yaşına dek inşa halinde. Bu yüzden onların travmadan anlam çıkarmaları çok zor; travmayı farklı reaksiyonlar ile tecrübe ettiklerini unutmamalı. Derinden bir duygusal yaralanma yanında korku dolu yaşananlardan iyileşmek kolay olmaz. Fiziksel yaralar iyileşse bile, ruhsal yaraların iyileşmesi zaman alır. Onların sadece aile ve arkadaşlarından değil toplumdan da desteğe ihtiyaçları var.

Bu yazı bir travma yazısı değil. Burada 'travma bedenden nasıl atılır' konusuna girmeyeceğim. Çünkü travma ile çalışmak için önce, şiddet içeren olayın ortadan kalkmış olması gerekiyor. Oysa Gezi Parkı olayları hala devam ediyor. Şiddet, saldırı yaşanırken bir sonra ne olacağını bilememe ve tehdidin henüz ortadan kalkmama hali, travma ile bir bütün olarak çalışmamıza olanak tanımıyor.

Travmanın çalışılabilir hale gelmesi için güven ortamı gerekir. Kişi, kendini emniyette hissettiğinde ancak, yaşadıkları ile yüzleşebilir. Tehdit devam ederken, travmanın kendisi savunma mekanizması olur kimi zaman. O yüzden bu yazı, şu anki ortamda neler yapabileceğimizle ilgili fikir paylaşmaktan başka amaç gütmüyor.

Toplum Olarak Oradaki Gençler İçin Neler Yapabiliriz?

• Yiyecek, barınma, doktor ihtiyaçlarına yardım etmek
• Gezi Parkına gitmek. Gidemez isek uzaktan yardımlarla yanlarında olduğumuzu hissettirmek
• Umutlarını desteklemek; "Oyuna geliyorsunuz söylemleri" sadece travmayı derinleştirir
• Hikayelerini dinlemek

Aile Olarak Oradaki Çocuklarımız İçin Neler Yapabiliriz?

• Yiyecek, barınma, doktor ihtiyaçlarına yardım
• Duygularını dinlemek
• Bir amaç için oradalar; bunu anlamaya çalışmak. Paylaşmasak da inandıklarını, saygı duyulduklarını hissettirmek
• Yaşadıkları olaylar yüzünden dışa vurumları irite davranışlar, öfke olabilir; kişisel algılamamak
• Onları sevdiğimiz ve yanlarında olduğumuzu bilmelerine izin vermek
• Telefonla iyi olduklarını bilme ihtiyacımızı söylerken, endişelerimizin onların sınırlarının önüne geçmemesine dikkat etmek. Gerçekçi taleplerimizin olmasına hassasiyet göstermek
• Aile olarak yetişkin kararı almanın bizim sorumluluğunuz olduğunu bilmelerini sağlamak. Eğer zihinsel ve fiziksel sağlıkları (yaralanma, panik atak), doğru karar vermelerine engel taşıyorsa, bu kararı onların yerine bizim vereceğimizi bilmeleri. Örnek: Panik atak yaşayan çocuğumuzun eve gelip yardım almasına destek olmak gibi

Ve Neleri Yapmamalıyız?

• Hikayelerini anlatmaları için zorlamak
• Onlara şunları demek:
• “Her şey iyi olacak.”
• “En azından hayattasın bak.”
• "İnsanlar nasıl davranmalıydı aslında" ile başlayan sözler
• "Ülkeyi kurtaracak sen mi kaldın"
• "Oyuna geliyorsunuz. Bu ülkeden bir şey olmaz

Peki, 'bu yazıyı okuyan ben, şu an ne yapacağım' diye sorarsanız; arada sosyal medya ve ekran önünden kalkıp bir gökyüzüne bakın derim. Bedenin kendini iyi hissedeceği kaynaklara ihtiyacı var. Sevdiğimize sarılmak gibi. Yaşanan olayda travmanın önemli belirtilerinden biri çaresizlik duygusu. Bunun için Gezi parkına gitmek kimilerimiz için güçlendirici olabilir. Gönüllü yardımda bulunabilir; çevremizde bizi anladığını düşündüklerimizle hikâyelerimizi paylaşabiliriz. Duygularımızı dışa vurmak önemli böyle zamanlarda.

Umarım bir sonraki sabaha güvenlik ve emniyet duygumuzu geri kazanacağımız yeni bir toplum düzeni ile uyanırız. Hukuki, yaşamsal, özgürlük haklarımızın gözetildiğine inandığımız yeni bir başlangıç dileyerek bitiriyorum yazımı.