Hala yoldayım

Merhaba Sevgili Kardeşim,

Sana yazmayalı yine çok oldu. Affet, dönüşmekle çok meşguldüm. Üç boyutlu dünyamızın zaman algısı ruhumda çok işlemiyordu, fark edemedim. Özledim seni. BİZ’i ve yapmaya çalıştığımız şeyleri. En son harekete geçelim diye bir sürü şey yazdım. Kendim ise içsel bir durgunluk dönemine girdim ama yine de odaklıydım. Bir sürü yoğunluk ve yorgunluk yaşamış olsam da YOL’umuz öyle bir çağırıyor ki her seferinde. “Nihan, kardeşin için hayal kırıklıklarını da yapamadıklarını da, ruhsal farkındalıklarını da yaz” diyor. İşte o görüşmediğimiz zaman boyunca ben bambaşka bir Nihan’ın ruhuma yüklenmesiyle çok meşguldüm. Eski Nihan’lar için yas tuttum bir süre. Hatta ve hatta “Acaba biraz kötü bir insan mı oluyorum?” diye çokça sorguladım. Sonra fark ettim ki gerçekten fıtratı kötü olanın böyle bir sorgulama yapabilme ihtimali yok!

Evet işte anladığın üzere bu yıl çokça bahsettiğim şeyleri üzerimde deneyip sınırlarımı keskinleştirdim. Öz saygımın artmasıyla birlikte bazılarına şefkatsiz yansımaya, günah keçisi olmaya ve bolca yargılanmaya başladım. Olsun dedim ve yoluma devam ettim, doğru kararlar verdiğimi hissede hissede. Çünkü sevginin koşulsuz bir şey olduğunu ve bana saygı duymayan kimsenin beni sevemeyeceğini de biliyorum. Buralar herkese acı verse de çok kıymetli hayat dersleriyle dolu. Haliyle ben epeyce bir sadeleştim, duruldum, kendi kendimle çok fazla yalnız kaldım. Hem de dışımda çok şey olup, deli bir dünya hızı varken. Ruhun karanlık gecesini bilmiyorsan şayet ne dediğimi anlaman mümkün değil sevgili kardeşim. Gerçek kendin ile bir kez bile yüzleşmemiş, yüzde yüz dürüst olamamışsan kendine sen bu dediğim sınavları belki de başka zaman yaşayacaksındır. Kendi kendinin karşısında çırılçıplak ruhunun tüm saflığıyla kalabilmeyi gerektiriyor yazdıklarım.

Velhasıl bu kadar köklü bir dönüşüm geçirince de insan kendine de yabancılaşıyor. Yeni Nihan’ı tanımak, onun sınırlarını anlamak ve kendi kendime saygı duymak ile pek meşguldüm. Ruh kapımdan içeri soktuklarımı seçmek ve yerli yerine koymaya bolca zaman ayırdım. Dürüstçe kendimin yapabildiklerine, diğerlerinin yapabildiklerine, gerçek niyetlerine baktım yakından. Kabulümün sınırlarını, şefkatimin ve sevgimin kaynağını inceledim. Emekle beslenmiş ilişkilerimi pamuklara sarmalayıp onurlandırdım. Çok sevgi verip çok sevgi aldığım CAN’ları, şimdiki yolculuğumda bana eşlik edecekleri bir bir seçtim, ruhlarını gördüm. Daha az sevebildiklerim oldu. “Ben de insanım ermiş değilim” dedim, geçtim. Fark ettim ki sevgi bankasından veresiye alanlar oluyormuş, dengeler fena halde bozuluyormuş. Normalleştirdim ve kabul ettim ayrılıkları. Çabalayanın hep ben olmamam gerektiğini de fark ederek.

Dünya için yapabileceğim çok şey varken ne kadar gereksiz şeyler yüzünden yorulduğumu gördüm. Üzüldüm kendime. Potansiyel kaybı yaşamak istemediğime karar verip yoluma sıkıca bağlandım. Kimlerin benimle yürüyeceğini seçerek… Yeni gelecek olanlara alan açarak. Ve işte tüm bunlar müthiş bir dönüşüm süreci yaşattı bana. Ben geçen seneki Nihan değilim. Ve hatta dünkü Nihan bile değilim. Değişiyorum, dönüşüyorum, fark ediyorum. Fıtratımdan getirdiğim erdemlerimin anlaşılabildiği güzel CAN’larla KUT’lu bir yolculuktayım. İnsan daha ne ister? Her günüme şükürle doluyum. Ve sen benim CAN kardeşim, yıllardır elimi tutmaya ve sabırla benimle ilerlemeye niyetlisin. Çok kıymetli pek değerlisin. Varlığın, varlığıma güç katıyor. Dünyadaki tüm SEVGİ’nin BİZ’den de yansıdığını görebiliyorum böyle anlarda. Kalbim öyle bir genişliyor ki geride bırakabildiklerime de akıyor bu sevgi ve biliyorum ki elbet bir gün herkesle yolum tekrar buluşacak. Ama o zamana kadar kutsal hizmetimi ve kendimi seçebildiğim için gururlu, mutlu ve huzurluyum. Yepyeni bir enerjiyle yine iş başındayım. Çok şükür.

Yolda benimle kalan tüm kardeşlerime selam olsun!