Çocuklar ve ebeveynleri

Ne çok çocuk var. Işık saçan bir sürü çocuk. Cıvıl cıvıl koşuşturan, oyun oynamak için telaşa kapılan. Ana babalarının yanında, yöresinde, oturan, ayakta, ağlayan... Güneşte kalan, ismi güneş, deniz, ekin olan, su içen, gerinen, kuş besleyen, yerlerde sürünen, kaydıraktan kayan, bir şeyler yiyen, durup dinlenmeden oradan oraya sürüklenen kelebek sürüleri.

Kafamı kaldırıyorum. Dev çınar ağaçlarının arasından gökyüzü görünüyor. Ağaçlardan upuzun ipler sarkıtıp salıncak hazırlıyorum çocuklara. Kaydırakların merdivenlerini göğe dayıyorum. Az ilerisi cücelerin yaşadığı kocaman bir ormana açılıyor. Çocuklar her gün bu ormana mutlaka uğruyorlar.

Park dış dünyaya kapalı bir alan. Etrafındaki sokaklardan biri denize açılır, diğerleri arabalara kapalı. Tehlikesiz bir yaşam alanı yani. Çocuk sahibi olmayanların bile banklarında oturmak istediği yemyeşil manzaralı bir park az bulunur.

Bütün çocuklar güzel. Biri diğerine benzemiyor. Ama hayalleri ortak. Oyunları ortak. Enerjileri bitmek tükenmek bilmiyor.

Bağırışıyorlar. Koşuşuyorlar. Anlattıklarını dinlemek çok zevkli. Söyledikleri kelimeleri mimikleriyle beraber toplamaya çalışıyorum. Biriktirmek istiyorum. Daha sonra her zaman hatırlamayı istiyorum. Söyledikleri her kelimenin ne anlama geldiğini biliyorlar mı acaba?

Kızım da aralarında. Hepsi çok iyi arkadaşlar. Anneler babalar bakıcılar ve çocuklar. Her gün bu parkta herkes hep beraber oyun oynuyor. 1-3 yaş aralığında 15-20 çocuk. Hepsi birbirini tanıyor. Görüşmezlerse birbirlerini sayıklıyorlar. Parka giren her çocuk diğer çocuklar tarafından büyük bir coşkuyla karşılanıyor. Çok eskilerden gelen bir ritüel gibi. Sarıyorlar birbirlerini küçük kollarıyla ve öpüyorlar birbirlerini. Sırtlarını okşuyorlar birbirlerinin küçük elleriyle. Büyük insanlar gibi. Seyri zevkli. Bir mutluluk ya da bir hastalık aynı anda etkiliyor hepsini.

Çok şanslılar. Benim hiç çocukluk arkadaşım ya da bebeklik arkadaşım olmadı. Başlarına gelen bu birlikteliğin ne kadar büyük bir nimet olduğunun henüz farkında değiller. Ama hissediyorlar.

Çocuk doğduktan sonra, çocuk ortada yokken yaptığınız hiçbir şeyi layıkıyla yapamıyorsunuz. Bu çok gerçek. İşin sosyallik boyutu, eğer anneanne babaanne eve sık sık girip çıkmıyorsa, çok garip bir hal alıyor. Sudan çıkmış balığa dönüyorsunuz. Evin düzeni, hayatınızın düzeni tamamen değişiyor. Ne arkadaşlarınızla görüşebiliyorsunuz, ne arkadaşlarınız çat kapı evinize girebiliyor, ne aklınıza estiğinde dışarı çıkabiliyorsunuz, ne de bir etkinlik takip edebiliyorsunuz. Benim iki çeşit hayatım oldu resmen; kızımdan önce ve kızımdan sonra. Kızımdan önce sosyal hayatın dibine vuran ben ve kocam daha sonra çok zorluk çektik.

Ya da biz öyle sandık. Bir süre sonra kızım bize çocukla da sosyalleşilebileceğini öğretti. Konu komşuyla aramız düzeldi. Bebek görmek isteyen apartman sakinleri evimize daha sık gelir oldu. Biz daha bir evcimen olduk. Bahçede domates, biber, patates, mısır yetiştirmeye başladık. Ve kızımın arkadaşlarının anne ve babalarıyla kanka olduk. Yağmurda çamurda bile bir araya gelebilen süper bir ekip kurduk.

Çocuklar ve onların ebeveynleri her hafta sonu düzenli olarak parkta bir araya geliyoruz artık. Yaklaşık 2 senedir bu böyle. Herkes çok iyi anlaşıyor. Facebook'ta bir sayfamız bile var. Kocaman bir grup olarak doğum günleri yapıyoruz, organizasyonlar planlıyoruz, çocukları tiyatroya, hayvanat bahçesine götürüyoruz. Maşukiye sizin Polonezköy bizim geziyoruz. Anneler akşamları içmeye çıkıyorlar, sinemaya gidiyorlar. Hafta sonu mutlaka herkes parkta. Parka gelmeyen “Her şey yolunda mı?” diye hemen aranıyor. Birlikte tatil planları yapıyoruz. Hafta içi balık, mantı, köfte organizasyonları yapıyoruz.

Bazen inanamıyorum. Çocuksuz ve bekar arkadaşların bizi terk ettikleri şu dönem en çok ihtiyacımız olan şey olan sosyallik zorlamadan kendiliğinden gelişiyor. Kızımla dolaşırken ben tanımadığım halde ona ismiyle hitap eden birilerini gördüğümde şaşırmıyorum artık.