Masallar, Facebook ve biz

Bir varmış bir yokmuş...

Evvel zaman içinde kalbur saman içinde...

Develer tellal iken, pireler berber iken...

Ben dedemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken...

Ne kadar sürrealist değil mi?

Aslında değil.

Son zamanların, modern zamanların, alt tarafı son beş senenin oluşumunu ve dokusunu düşününce, dedemin beşiğini sallama düşüncesi artık bana hiç sürrealist gelmiyor.

En yakın arkadaşımın hamileliğini Facebook'tan öğrenmek, insanların hayatlarını, aslında yaşamadıkları ama yaşamak istedikleri hayatlarını, fotoğraf ve yorumlardan takip etmek, bir cümleyle yazılandan alt metinler çıkarmak, üç dört aydır görüşmediğim bir insanın hayatı ve yaptıkları ve hissettikleri hakkında fikir sahibi olmak çok çok daha gerçeküstü.

Teknolojiyle insan bilinci arasında sado-mazoşist bir ilişki şekilleniyor. Aynı gündelik hayatta karşımıza çıkan ve ulaşılamayacak kadar yüksekte olduğunu hissetsek de, onların eğilemeyeceğimiz kadar alçakta olduğunu görüp şaşırdığımız insanlarla olan ilişkilerimiz gibi...

Olanakları sayesinde hayatımızı kolaylaştırması ve bize zaman kazandırması gereken teknoloji ve ayrıca internetin aslında bize çaktırmadan hayatımızı esir alması benim için en başarılı korku filminden daha korkunç. Ve bence kimse tehlikenin farkında değil.

Beş dakika içinde oturduğumuz yerden fatura yatırıyor, havale yapıyor, bilet satın alıyoruz. Pozisyonumuzu hiç değiştirmeden film izliyor ya da müzik dinleyebiliyoruz. Hemen sonra tuvalete gitmek ya da bir şey içmek için kalkmadıysak gene aynı pozisyonda arkadaşlarımızla görüşebiliyoruz. Eskiden bunların hepsi için evden çıkmak ve zaman harcamak lazımken, şu an böyle bir durum söz konusu değil.

Peki bu durumda neden kimsenin, başka biri veya herhangi biri için zamanı yok?

Neden her şeyde bir plastik tadı, bir sentetik kokusu var?

Daha da kötüsü bunun sonu nereye bağlanacak?