Sevgi, varlığı ve yokluğuyla bizden sonraki nesilleri ciddi bir biçimde etkileyen bir kavram. Deneyimsel oyun terapisini kuran Byron Norton bundan bir kaç sene önce seminer için geldiği İstanbul'da aklımdan hiç çıkmayan bir şey söylemişti: "Ebeveynlik yapma biçiminiz sizden sonraki 5 nesli etkileyecek..."
Çocuklarını yeterince sevememiş anne-babalar varsa da dünyada bir o kadar, belki daha fazla da çocuklarını gözünden sakınıp, pamuklara sararak sevmiş anne-babalar var. Aile dizimi denen bir yöntemin mucidi olan Berth Hellinger'in Sevgiyle Yükselmek (Kaknüs Yayınları) isimli bir kitabı var. Bu kitapta bir de ana-babadan çocuğa, çocuktan da onun çocuğuna geçen sevginin ifadesi olan bir alman şair Boerries Münchhausen tarafından yazılmış bir şiir var. Ben çok sevdim.
Babamın bana sevgiyle verdiğini
Ona tam olarak geri veremedim çünkü
Bir çocuktum henüz, hediyenin değerini anlamayan
Büyüdüğümde ise artık yetişkindim
Pek de yumuşak olmayan
Şimdi oğlum büyürken
Onu herkesten çok seviyorum ve
Babamın bana verdiklerini aktarıyorum
Ama biliyorum ki, ona verdiklerimi bana geri vermeyecek
Çünkü o da bir erkek, tıpkı benim gibi
Kendi çizdiği yolda ilerleyecek
Bana olan borcunu torunuma aktarırken
Onları izleyeceğim, özlemle ama kıskanmadan
Nesiller boyu oynanan bir oyun bu
Büyükler küçüklere doğru atacak altın topu
Küçükler dönüp bakmayacak geriye doğru
