Barış için neye ihtiyacın var?

Bu benim barış sevdam yeni değil, daha küçükten teyzelerimden biri diğeriyle ilgili çekiştirme mahiyetinde bir şey söylese, ya da kötülemeye kalkışsa hemen susturur, “bana böyle şeyler söylemeyin ne olur, ben o teyzemi seviyorum, o da beni seviyor, bana iyi davranıyor, bana karşı öyle bir davranışını görmedim” derdim. İsterdim ki onlar da birbirini sevsin, ama zorla olmuyor tabii, kim bilir ne zaman kim kime kinayeli bir laf söyledi ya da yan baktı, eleştirdi, suçladı ya da aşağıladı bilerek ya da bilmeden.

Sınıfta arkadaşlarım küstüğünde de ellerini alır birbirinin eline tutuşturmaya çalışırdım, çocuklar çabuk barışıyor da büyüklerin işi öyle olmuyor maalesef.

Bir de hiç olmayacak işler var. Annem, babamdan ayrılmak istediğinde ayrılmasınlar diye ne çok gözyaşı dökmüştüm, barıştırmak için çok uğraşmıştım, saçlarımın yarısı o zaman ağarmıştı, şimdi olsa öyle bir şeye hiç kalkışmazdım. Özür dilerim anne, bu çok özel konuymuş, beni neredeyse hiç ilgilendirmemeliymiş.

Geçen yıllarda bir kadın arkadaşım, eşinden ayrılmayıp kendini güçsüz duruma düşürüyor diye bir başka kadın arkadaşıma tavır koymuştu, sonra ayrıldı eşinden o arkadaşım da diğeri rahatladı herhalde, baktım geçenlerde buluşuyorlar, ohhh dedim, şükür.

Bir başka kadın arkadaşım var, yapıp ettiklerini her zaman takdir ederim, pek çoğumuza ışık olmuş bir varoluştur kendisi, beni neredeyse görmüyor, ne yazılarıma ne de yorumlarıma bir tepki veriyor, doğum gününü kutladığımda ya da başsağlığı dilediğimde cevap veriyor, kırk yılın başı bir fotoğrafımı beğenir, belli ki bir şeylere kırılmış, küsmüş, varsın olsun, benim onun yaptığı güzel işleri beğenip desteklememe engel değil, benimle ilgili takıldığı şeyleri doğrudan söylemesini tercih ederim, halbuki aynı yola baş koyuyoruz, barış olsa daha ne güzellikler doğacak bizden kim bilir.

Üniversiteden iki arkadaşım zamanında ortak kafe açtılar, sonra ihtilafa düşüp küstüler, kafenin başlangıç zamanında yardım için çağırmışlardı, tartışmalarına şahit olmuş, küstüklerinde “bence konuşmalısınız, neden kırıldığını anlatmadan konuşmamak olmaz, konuşun aranızda” diye neredeyse yalvarmıştım, ikisini de çok seviyordum, nasıl taraf tutabilirdim ki. Ama ok yaydan çıkmıştı bir kere, olmadı, ortaklıktan ayrıldılar, yıllarca küs kaldılar, yıllar sonra barıştılar Allahtan. Sonra biri yanında çalışıp yemek yaptığım zaman kocasını benden kıskandı büyük ihtimal, o da hiç konuşmadan küstü, arkadaşlıktan çıkardı beni, çok da iyi yaptı diye düşündüm sonradan bakınca, ben başka bir ben oldum. Hayatım boyunca onu kardeşim gibi kollayıp gözeteciğime söz vermiştim, uzaktan takip ediyorum yaptıklarını, dua ediyorum onun için her zaman ve barışacağımızı umuyorum bir gün. O zamana kadar ben onu rüyalarımda görmeye, sevmeye devam edeceğim.

Bayılıyorum şu hayatın sürprizlerine! Tam da işini sevmek yazısını yazarken Nalan’ın arayıp aldığı bir iş teklifi ile ilgili bana danışması gibi, az önce bir arkadaşımız kiracıları ile ilgili yaşadığı sorunları anlatmak için aramaz mı? Kiracıları arkadaşımız zaten ve biz aracılık ettik o evi kiralamalarına, belli ki yanlış anlamalar, konuşulmayıp akıldan geçirmeler üzerine yapılan tahminlerle alınan kararlar ve uygulamalar olmuş. Bir ara gidip onları uzlaştıracağız artık, böyle kırgın yaşanmaz.

Herkesin birbirine ihtiyacını dile getirebildiği, diğerinin halini anlayabildiği bir dünyayı birlikte yaratacağız. Yapıp ettiklerimizi barışa katkı olsun diye yaptığımızda değil, varoluşumuz buna evrildiğinde barış gelecek dünyaya, birlikte mutlu yaşamak için cümleler kurduğumuzda değil, birlikte mutlu olduğumuzda, birbirimizi daha çok sevdiğimizde barış şarkıları söylenecek yıldızlı gökler altında, ateş başlarında.

Şiddetsiz iletişim eğitimi alıp arabulucu olacağım ilk fırsatta, bu yıl için niyetlerime bunu da ekliyorum, herkese “barış” olduğu günler diliyorum.