Gündönümü duası…

Bazen günlerce elime kalemi kâğıdı almadığım oluyor. Bu aralar kaynaktan gelen suyumuz azaldığından beri bahçede cankurtaran operasyonu var. Siyah borunun içinden serçe parmağın yarısı kadar akan su, güneş yükseldikçe ısındığı için önce kovalara dolduruluyor, kovalar geniş leğenlere boşaltılıyor, serinleyince de susamış bitkilere maşrapa ile paylaştırılıyor. Ağaçlar kovayla içiyor suyu.

Ne de olsa can taşıyorlar. İnsan onları boynu bükük görmeye dayanamıyor, iki elimiz kanda da olsa hemen bir maşrapacık canlandırma suyu yetiştiriyoruz. Çok şükür şu an hepsi idare ediyorlar.

Yazı günümde bilge ağacım serviyi ziyaret etmek istedim, ne zamandır onunla zaman geçirmemiştim. Heyecanla yanına varıp dibindeki taşa oturdum, sırtımı gövdesine yasladım. Terlikleri çıkardım, ellerim dizlerimde oturdum yanında, kendimi ağaca bıraktım. Derin nefeslerle birlikte mutluluk dalgası yayılmaya başladı içime. Kafamı kaldırıp serviye baktım, göğe uzanan gövdesi daha da bir heybetli göründü. Altın renkli bir kürecik parıldıyordu. Minik reçine damlasını armağan kabul edip şükranlarımı sundum, parmaklarımın arasına alıp ezdim, kokladım, ohhhh misss, parmaklarıma bulaşan reçinenin tadına baktım, kokusu ağzıma yayıldı. Ağacın kendini onarmak için salgıladığı bu muhteşem sıvı içimi ferahlattı.

Sonra ayağa kalktım ve bu kez yüzüm ağaca dönük usulca sarıldım ağaca, arkadaşıma. Kalbim çarptı, heyecanla titredim, dizlerimin bağı çözüldü yine, yüzüme bir gülümseme yayıldı. O an tüm sevdiklerime, yeryüzüne, tüm bir yaşama, evrene sarılmanın bir aracı oldu ağaç, benim için o an hepsini temsil ediyordu. “Kocaman sarıl bana” dedi ağacım ve ben de kollarımı kocaman açıp sarmaladım sevgilimi. Ohhhh! Ne büyük mutluluk bu! Ağaca ve o ana şahitlik eden her bir cana şükrettim. Bir olduk yine!