İnsanlık halleri…

Korkularım pörtledi yine! Hani ne güzel bitmişlerdi, hani kaybetme korkumu, ölüm korkumu ve “ya sevdiklerime bir şey olursa” korkumu aşmıştım? Bitmemişler, sinip kaldıkları yerden pörtleyip duruyorlar! Her gün çalışıyoruz kendileriyle…

Başka bir hayatımız oldu, bunu artık kabullenme ve kendimizi bu yeni hayata uyumlandırma dönemindeyiz şu an. Duygular gidip geliyor.

Korkular yeni giysilere büründü bu kez. “Ya Selahattin’e iyi bakamazsam, ya yanlış bir şey yaparsam, ya iyi bir şey yapayım derken kötü bir şeye sebep olursam?

Korku biraz da bilgi eksikliğinden, daha doğrusu bilgi ihtiyacından ya da bilgilendirilme ihtiyacımızdan belki de. “Ne yiyip ne içmeliyiz, nasıl beslenmeliyiz?” Hastane sürecinde neyi nasıl yapacağını bilmez bir haldeyken, doktorlara, hemşirelere yol yordam sorarak bilgilenmeye çalışmak kadar doğal ne olabilir? Heyhat! Onların soruları cevaplamadaki isteksizlikleri bizi yeterli bilgiye ulaşamadığımızı hissettirmiş belli ki.

Boğaz’da kılavuz kaptansız yol almaya benziyor durumumuz. Biraz bilgi var ama yeterli değil, engebeli bir dar geçitten sağ salim, mümkün olan en az hasarla çıkmaya çalışıyoruz. Eş-dost bunu diyor, arkadaşlar şöyle şöyle diyor, internette azıcık bilgi var, içimiz ayrı bıdır bıdır konuşuyor bir taraftan. Oyyyyy şimdi ne yapmalı?

“Her şey olması gerektiği gibi, her şey olduğu kadarıyla, yeterince iyi” diye gün içinde kendime hatırlatıyorum, olumlamalarla destekliyorum kendimi. Yapabildiğimin en iyisini yaptığıma eminim, öyleyse neden bu yetersizlik hissi? Hooop gene geldi mi size kaybetme korkusu?!

Korkularım, beni bi rahat bırakın lütfen!

Kışt kışt!

Hani doğru ve yanlışın ötesinde bir yerlerde buluşacaktık? Nereye gitti o ahkâm kesmeler, bir şey sorulduğunda akıl vermeler?

İnsanlık haliymiş, “her şey insan için” derlerdi bizim ailede, hem de nasıl öyleymiş.

Şükretmek, tekrar tekrar şükretmek kalbimizdeki altın anahtarımız. Bu zamanların içinden de şükrederek geçeceğiz elbet. Bu gitgelli ruh halleri de geçecek. Ve inanıyorum ki bu sürenin sonunda korkularım bir daha bir yerlerde saklı olarak durmayacak, el sallayarak gidecekler hayatımdan…