Gökkuşağı çocukları…

Şahane bir Haziran sabahı. Ay büyürken tadına baktığımız ışıklı gecenin ardından yeni bir uyanış, yeni bir ben. Her yeni benle birlikte yeni bir “biz”e doğru ilerlediğimizi hissediyorum. Bekleyip durduğumuz biz, yeni “biz”. Bu yeni “biz” çook eski bir “biz”.

Kutlamalar bahane, hayatın her anı güzel, her anı değerli, her anı kutsal. Günlük hayhuyun arasında onun güzelliklerini görebilmek için bir soluklanmak, bir an durup etrafına bakmak yetiyor. Yoğun farkındalığa yumuşak iniş yapıyoruz. İşte o anlarda gördüğümüz her bir canla, her bir güzellikle bir olduğumuzda “biz” oluyoruz.

Çokuz, kalabalığız, birlikteyiz.

“Bir”likte “biz” oluyoruz.

Yalnızlık duygusu buharlaşıyor bu anlarda. Hızla geçen bulutlarım ben, bulutların ardında bir görünüp bir kaybolan ayım, kim bilir ne kadar uzaktan parıldayan yıldız ışığıyım, ayışığıyla yıkanan bahçeyim, akşam sefalarına ziyarete gelen gece kelebeğiyim, kanatlarımın vızıltısı duyuluyor sessizlikte, gecenin sesine karışık… Gece gece üşenmeyip tohum toplayan karıncayım, onları mideye indirmek için yollarının başında nöbet tutan kurbağa Dodo’yum.

Ben hepsi isem, her şeyi içeriyorsam, her şey de beni içeriyordur, o zaman kim kimdir bu oyunda?

Benim, “biz”im, biziz.

İşte onlar biziz, beklediğimiz her kimse.

Dem bu demdir demiştik.

Geldik, buradayız.

***

Doğu Hindistan için Namaste nasılsa, İnkalar için Wiracocha, Lakotalar için Mitakuye Oyasin ,Mayalar için de “In La’kech Ala K’in” selamı da o. Mayalar “In La’kech Ala K’in”e aynı zamanda “Yüreğin Yaşayan Yasaları” da diyorlar. Tüm bu kutsal selamlar verildiğindeki ortak nokta, ellerin kalp üzerine konuyor olması, böyle yapmak “ben bir başka senim” demek oluyor , “ben senim, sen de bensin!”

“….Yüreğimizi, her gün “In Lak’ech Ala K’in” sözcükleri ile birlikte en güzel şekilde sunabiliriz. Ağaçlara, gökyüzüne, kuşlara ve yıldızlara kadar uzanabiliriz. Güneşin her doğuşunu “In Lak’ech Ala K’in” ile selamlayabiliriz. Her yeni günü yüreğimizde kutsal bir gün olarak yaşayabiliriz.”

“In Lak'ech Ala K'in” yasasını yaşıyorsak, hayatımızda, yaptığımız her hareketin tüm hayata karşı olan saygımızdan kaynaklandığını yüreğimizin derinlerinde hissederiz.”

“Daha çok insan birliğin, bereketin ve bütünlüğün gerçekliğini yaşadıkça, daha güzel bir dünyanın oluşmasına katkıda bulundukça oluşum da hızlanır ve o dünya gerçekleşir...”

***

Hopi’lerin bir kehanetinde ise, dünyanın şifaya ihtiyacı olduğunda, her ırktan, renkten ve inançtan insanlardan oluşan yeni bir kabilenin Yeryüzü’ne geleceği müjdeleniyor. İşte onlara “Gökkuşağı Savaşçıları” deniyor kehanette.

“...Onlar birlik içinde, birbirlerine yardım ederek yaşayacaklar. Ve yok olan ağaçları, hayvanları da sevgileriyle geri getirecekler, dünya daha yeşil olacak. Ve onlar Gökkuşağını da sevecekler ve onu da geri getirecekler. Barış, adalet ve özgürlük içinde yaşayacaklar...”

Beklediğimiz Gökkuşağı Savaşçıları biziz! Gökkuşağına hayranız, renklerine meftunuz, her birimiz ayrı renkte parıldıyoruz, binbir yüzümüzle ışıldayan pırlantalarız. Eşsiz ve benzersiziz.

Geçiş kuşağıyız biz, yeni dünyanın, belki de Altın Çağ’ın habercileriyiz.

Biz bu gökkuşağını çok sevdik!

Seve seve çoğaltıyoruz gökkuşaklarını, barışa, sarıla, sevişe.

Gökkuşağı barışçılarıyız, Gökkuşağı çocuklarıyız!

***

Kehanetler, efsaneler, mitler, ritüeller, seremoniler… Kutsal olanı işaret eden, yolu gösteren, davet eden kadim bilgelikler. İşte bu yüzden bu yeni “biz” bir o kadar da eski… Şimdi kutlamalar yeniden can buluyor. Her şeyi kutluyoruz artık, her anı…

Gökkuşağının bütün renklerine selam olsun. Benzersiz renklerimize selam olsun. Rengârenk oluşumuz, bir oluşumuz kutlu olsun!

Bu yazıyı annemin doğum gününde yazdım.

Anneciğimin doğum günü de kutlu olsun!

Torunları çoğalıyor, aynı Toprak Ana’nın çocuklarının çoğaldığı gibi… Haziran güneşinin altında olgunlaşan meyveleri, tohumları, başakları gibi… Bereketli olsun!

Nice Haziranlara!