Belki kalabalık bir merdiven başında belki de bir kaldırım köşesinde oturup dilenirken görebileceğimiz; kimi bir şeyler satarak kimi önüne bir mendil sererek dilenen yaşlılar, bir kadın kucağında birkaç aylık bebeğiyle, belki de 3-4 yaşlarında çocuğuyla ya da engelli birileri...

Bu benim için çocukluğumdan beri alışıla gelmiş bir durumdur ama kayboldu bu kişiler ve son birkaç yıldır gözlemlediğim ise:

Önünde bir sepet içinde satılacak birkaç şeyler ve başında çocuk...

Kolunda bir poşet içinde satılacak bir şeyler ve başında yine bir çocuk...

Elinde bir müzikal aleti yanında boş bir kutu ama hep çocuk...

Toplum olarak bizim, önündeki sepetinde meyvesini, sebzesini satan, emek veren adama da kolundaki poşetinde mendil satan yine emek veren kadına da elindeki müzikal aletiyle emek veren gençlere de saygımız var. Çünkü hepimizin derdi aynı: Evimize eli boş getirmemek. Benim vurgulamak istediğim konu çocukların dilendirilmesi.

Dilenen çocukları hiç gözlemlediniz mi? Onları fark ettiniz mi hiç? Yaşları çok çok küçük olanları gördüm ben. Dilenmeyi oyun haline getirenleri… Bazıları bir şeyler satarken gözlerini kaçırıyor. En acısı da dilenen bir kız çocuğunun önünden geçen başka bir kız çocuğunun kırmızı ayakkabılarına bakmasını görmemdi... Bilirsiniz her genç kızın nasıl gelinlik hayali varsa her kız çocuğunun da kırmızı pabuç hayali vardır.

Eğer sokaklarda bir şeyler satmaya çalışan çocuklar görürseniz onlardan alışveriş yapın ya da yapmayın ama mutlaka birkaç dakikanızı ayırın ve konuşun onlarla. Örneğin; "Ben dondurma yemek istiyorum sen de ister misin?" Diyebilirsiniz. Ya da siz arkadaşlarınızla gezerken çekirdek çitliyorsunuzdur "Bu bizde çok fazla seninle paylaşmak istiyoruz" diyebilirsiniz. Kendilerini değerli hissetmelerini sağlayın. Onları görünce boş kutularına para atarak sadece onların kendilerini kötü hissetmelerini sağlıyoruz. Lakin günlük telaşımızdan sadece birkaç dakika ayırsak "Hey, delikanlı nasılsın bugün bakalım?" bile demiş olsak topluma kazandırmış oluruz.