Biliyorum, uyum sağlamak istiyorsun. Biliyorum, sen de ortama uygun olmak istiyorsun. Onlar mı iyi, yoksa gerçekten onlar mı iyi, bilemiyorsun.

Her yerin kuralları var, öyle öğretildi, değil mi sana? Obey it or leave it ya da love it or leave it. Kara koyun olmak korkutuyor, değil mi seni? O yüzden her gün o siyah pantolon ve beyaz yazalı bluzun… Onlar gibi… Kendini sil, tüm renklerini kapat ki sen de yok olasın ama uygun olan görünsün dışarıdan… Siyah pantolon…

Arada uygun olmayan o renk cümbüşü gibi duranlar, en azından ufacık da olsa bir yerinde renk olanlar nasıl da tuhaf gelmeye başladı sana… Sen bile acayip bakışlar attın onlara… Neden? Çünkü sen korkup sıradan olmak için, uygun olmak için vazgeçmişken kendinden, kendince bir bedel ödemişken, bu doğru sanırken onlar cesur bir bayrak gibi sallanarak o rengi gösteriyorlar sana, tam gözünün içine sokuyorlar sanıyorsun, kişisel algılıyorsun. Kızıyorsun, belki kıskanıyorsun, kafan karışıyor, kabul görmek gerekli mi? Kabul görmek için her gün siyah pantolon mu giymeli, yok mu saymak gerek kendini, adını, sanını, ruhunu… Bak belki de gerekmiyordur, belki de doğru değildir… Niye hemen vazgeçtin kendinden? Uygun olmak, onay almak bu kadar önemli mi? Nedir altında yatan duygun, asıl istediğin? Yok olmak mı? Dikkat çekmemek mi? Küçük odanda, dünyanda kimse sana dokunmadan, hiçbir şey söylemeden yaşamak mı? Kendi kabuğunda… Yüzbinlerce kabuğun içinde sessiz, yalnız, kimseye belli etmeden yaşamak göçmek mi? Cesaret mi korkutan seni? Yoksa derin bir kırılganlık mı bunları yaptıran? Kim öğretti, kim inandırdı sana ve o gri kabuk denizine bunları?

Biraz renk iyi gelir belki sana da. Başka renk değil, sadece kendi renginden biraz. Bırak, uygun olmasın, bırak, arada biraz başın ağrısın. Var mısın? Şu an yoksun, anlıyorum, duydum gözlerinden çıkan o ince, tiz, ağlamaklı sesi… Belki bir gün…

Biliyorsun aslında, siyah pantolonundan sen sorumlusun.