Kabuk tutmuştu ve acımıyordu. Tuhaf bir katılık hissi bırakmıştı sadece ardında ve biraz da gerginlik. Orada olmasından rahatsızlık duyuyordu sıklıkla ama kabuğu kaldırmaya da korkuyordu. Önceden kaldırmışlığı vardı ve biliyordu. Bu yüzden cesaret edemiyordu.

Ya tekrar kanarsa? Ya da altındaki izi ömrü boyunca bedeninde taşımak zorunda kalırsa?

Kendi halinde düşmesini bekleyecekti bu yüzden. Usulca. Deneyimlerinden biliyordu zaten, önce bir tarafı hafif ayrılacaktı teninden, sonra gün be gün ufak parçalar halinde kalan kısımları. Ve her gün merakla gözleyecekti o. Sabırsız bir çocuğun pencere pervazında annesini beklediği gibi bekleyecekti. Dört gözle.

Ve sabredecekti bu defa. Sabretmeyi uykusuz gecelerinde öğrenmişti nasılsa. Uykusuz gecelerin bir bildiği vardı. Gece ile gündüz bile vaktinden önce kavuşamıyorlardı. Uykusuz gecelerin bir de yadigarı vardı ona. Sisli beyni. Belki de suçlulukla karışık yediği somun ekmeğiydi faili. Hangisi bilemedi. Bildiği tek şey zihnindeki hatıralar hep soğuk ve pusluydu. Her biri sanki birer müstakbel mahkumdu. Hafızası ise hep bir kaçış halindeydi olay mahallinden. Hatırlamak işte, çok zordu bu yüzden.

Acaba ne olmuştu da kabuk tutmuştu? Tuhaf...

Olayları değil ama kabuğu kaldırırken aldığı hazzı çok net hatırlıyordu. Kendini tutabilmek işte bu yüzden bir hayli zordu. Zaten iradesi de oldukça zayıftı ama bu defa şaşırtıcı bir şekilde, aldığı hazzı erteleme konusunda kararlıydı. Dokunmayacak ve koparmaya çalışmayacaktı.

Korkuyordu.

Ya tekrar kanarsa? Ya da altındaki izi ömrü boyunca bedeninde taşımak zorunda kalırsa? Ki kesin olurdu. Acıya acıya öğrendiği bir gerçekti bu. Bu yüzden unutması da çok zordu. Çocukluk yaraları kolay kabuk tutar ve kabuğunu kopardıkça için için kanardı. Ama henüz bilmediği bir gerçek de vardı. Kanayan yerde bir vakit sonra kan kırmızı çiçekler açardı.