Gürültücü komşulara kim olsa tahammül edemez ama ben gerçekten de bir ruh hastasına dönüşmek üzereyim. Küçücük dairede yaşayan üç çocuklu bir aile hayatı bana zehir ediyor.

Küçük çocuklarının sesini her duyduğumda delirecek gibi oluyorum, bir yandan da üzülüyorum. Kızcağız daha 4 yaşında yok, annesinden duymadığı hakaret kalmıyor. Haliyle o da sürekli çığlık çığlığa ağlayıp duruyor. Gecenin 4’ü olmuş, Pazar sabahı 10 olmuş, hiç fark etmiyor. O kız çocuğu sürekli ağlıyor. Normalde bir evin çocukları en geç 10’da yatmış olmaz mı? Bunlar ailece sabaha kadar televizyon izleyip takılıyorlar salonda. Onun dışında sürekli evin hanımının sesini duyuyorum. Banyodan, mutfaktan, yatak odamdan, sürekli onun sesi geliyor. Gecenin köründe apartmanda patırtı yapmaktan hiç çekinmiyorlar. En fenası da her sabah, saat 8’de başlayan okul tantanası. Üç çocuğunu okula hazırlayana kadar bizim de iflahımız kesiliyor, bir de giriş kattaki penceremin önüne dizilip servis beklemeye başlıyorlar. Kadın nedense hiç, ama hiç susmuyor! Sürekli ya konuşuyor, ya bağırıyor… Onlar yüzünden gece gündüz müzik çalıyor artık odamda. Sabahları o tantanaya denk gelmeyeyim diye 7’de kalkıp alelacele çıkıyorum evden artık. Es kaza uyuyakalsam da onların gürültüsüne uyansam o gergin halim öğlene kadar geçmiyor. Şöyle sessiz bir akşama, huzurlu bir uykuya hasret kaldım…

Eve ilk taşındığım zamanlarda bir iki kez uyarma gafletinde bulundum, ondan sonra sanki daha da beter oldular. Saygısızlar bir de, bir şey söyleyince bağırıp çağırmaya başlıyorlar. Bir keresinde misafirine “ay saygısız komşular azıcık sessiz olun hahah” diyerek dalga geçtiğini bile duydum! Delireceğim! Delirmezsem de elimden bir kaza çıkacak diye korkuyorum bir gün bunlar yüzünden!

Rumuz: Herkesin müstakil evi olsun