Her yeni ilişkinin acemisidir insan. Öyle tavsiyelerle olacak iş değildir, yaşayıp görmek gerekir, kalbin sesini dinlemek ve sevmek.

Savaşa girmiyorsunuz, o yüzden başkalarından alınan tavsiye ve stratejilere gerek yok.

Genel kalıplar benzerlik gösterse bile birebir örtüşmez, örtüşemez. Önceki ilişkide "Şunu yaptım da bunda bunu yapmayayım" demek saçma olur, kontrol edemezsiniz. Ama diğer türlü bir ilişkiyse zaten stratejik yaklaşımlar olur, o da iki taraf içinde beklentiye cevap alana kadardır, samimiyetsizdir.

Onun için ben, benim için o olmalı ki sevgi olsun, aşk olsun. Aslında "ben"i seversek bizi de severiz. Ben, ben olmadan hiçbir şeyin ben için anlamı yoktur.

Karşıdaki kişinin değil de ilişkinin sorumluluğunu almayı bilmek gerekir, sürekli konuşarak değil de birlikte konuşarak iletişim kurabilmeyi bilmek gerekir. Fikirlerin, net bir duruşun olması gerekir ama karşı tarafınkine de saygı duyabilmek. Sahiplenebilmek ama onun senden öncede bir hayatı olduğunun bilincinde güvenilir ve dürüst olmak gerekir.

İnsan önce kendi aşk olmalı. Aşk dediğin planla, programla, hesapla, kitapla olmuyor, her şeye rağmen oluyor. Ama yine de küçük bir kıvılcım gerekiyor. Aşktan kaçanlara sormalı neden korkuyorsun? Aşık olursan ne olur? Aşk ya korkulacak değil de yaşanılacak bir şeyse?

Sevgi özgürlüktür, sevgi egoyu yıkan bir eylemdir. Sevmek sahip olmakla ilgili değil, değer vermekle ilgilidir. Sevgi suladıkça, ilgiyle güzeldir. Sevgi dolu bir bakış insanın hayatını değiştirebilir. Sevgi paylaştıkça çoğalır, acı paylaştıkça azalır.

Günümüz aşklarında her şeyden önce maddi manevi çıkarları gözetme var. Önce istek, düşünce, beklenti ve çıkar mantığın uyumu var. Çıkar mantığı ile yaşama bakıldığı içinde çelişki de, çatışma da kaçınılmaz oluyor.

Çöllerini süslediğimiz çiçekler kuruyunca anlıyoruz ki bazı insanların iklimi asla bize uymuyor.

Hülya Çakıcı

Fotoğraf: Jerome Naselli