Sevgili kardeşim…

Bugün bizi bu yalan sarmalı, boş, adaletsiz dünyada bırakıp gideli bir yıl oldu. Sahi... Biz arkandan niye ağladık ki? Belki de senin için yapamadıklarımız içimizde, söyleyemediklerimiz dilimizde mahzun kaldığı içindir. Yoksa senin olduğun yer -eminim- burası ile kıyaslanamayacak kadar güzeldir. Ne gam vardır ne tasa. Arada bir bulutların arasından bizim halimize bakıp muzipçe güldüğünü biliyorum. Gülmek sana ne kadar da yakışıyordu, ne kadar içten güldüğünü unutmadım, unutmadık... Ama hepimiz çok özledik… Bu çok acı.

Öyle görünüyor ki geride bıraktıklarından, sevenlerinden buluşacakların arasında ön sıralarda ben olacağım. Aynı hastalık buna sebep olacak galiba. Aynı hastanede tedavi görüyorum. Aynı yoldan sana doğru geliyorum kardeşim… Sen kahveleri söyle... Sade olsun.

Seninle kahve sohbetlerimiz geldi aklıma. İçten, samimi, bol kahkahalı. Genelde iş konuşurduk ama sen cümlenin sonunu bir şekilde kahkahaya bağlardın. Gelecekteki yapacaklarından söz ederdin, hayallerin, beklentilerin vardı bu sahte dünyadan. Nereden bilecektik ki böyle olacağını. Ansızın, zamansız, sırasız, insafsız gideceğini bilseydik, sana sımsıkı sarılır, ellerini hiç bırakmazdık.

Ahh... Kardeşim... Eski arabanla o kadar uğraşıp nihayet yeni arabana kavuşmuş iken, eski bürona hiç alışamadıktan sonra nihayet yeni ferah bürona kavuşmuş iken, evini, eşyalarını istediğin gibi yeniledikten sonra, hiçbirinden hevesini almadan kaçmak -uçmak- sana hiç yakışmadı. O araba eskitilecek, çok gezmelere gidilecekti. O büroda çok çalışılacak, başarılı, güzel işler çıkarılacaktı. O evde sevdiklerinle beraber çok daha güzel günler yaşanacak, çok doğum günü pastası kesilecek, harika yemekler yenecekti...

Bu ayrılık, bu gidiş, bu veda, bu terk ediş… Bu son sana hiç yakışmadı kardeşim.

04.02.2019

meserifi