Çocuklarla zaman geçirmekten neden korkuyoruz?

Son zamanlarda en çok duyduğum soru sanırım; "Oğlunla, tüm gün nasıl zaman geçiriyorsunuz?"

Oğlumun çok da uzun sayılmayan bir kreş macerası olmuştu. Kreşten ayrıldıktan sonra en azından ilkokul çağına gelinceye dek ve belki de sonrasında da benimsediğim ve ilham aldığım okulsuzluk felsefesini tecrübe etmeye karar vermiştik.

Bu kararı aldığımız ilk zamanlarda; "Yapabilir miyiz acaba?" sorusunun, aklımdan sık sık geçtiğini hatırlıyorum. Zamanla bu soruyu sorma nedenimizin; yetişkinlerle, çocukların yaşamlarının keskin sınırlarla ayrılmış olmasını, hepimizin kanıksamış olmamızdan kaynaklandığını düşünmeye başladım.

Çocuklar çok erken yaşlarda eğitim hayatına adım atmak zorunda kalıyorlar. Ve dolayısıyla hafta içi, gündüz vakti etrafta çocuk görebilmek pek mümkün olmuyor. Çocukların hafta sonları ise kurs ve etkinliklerle örülmüş durumda. Elbette bu daha çok sistemsel bir mesele. Sistemin sonuçlarından birisi olan hız da; hayatlarımızı esir almış vaziyette. Geri kalma korkusuyla gelen bir yetişme telaşı hâkim hayatlarda.

Yetişkin hayatlarımızın içine dâhil edilmeyen çocuklarla zaman geçirmenin; nasıl bir şey olabileceğini çok fazla deneyimleyemediğimiz için belki de "çocukla geçirilen zaman" kulaklara korkutucu geliyor sanırım. Bu işin kolay olduğunu söylemiyorum elbette. Hatta fazlasıyla zor. İşin zorlu olan kısmı ise destekten, topluluktan yoksun; yalnız ebeveynlikler yürütüyor olmamız kanımca.

Bu bakış açısının dışına çıktığımızda; çocukla geçirilen zamanların bir yetişkin açısından ne kadar besleyici olabileceğine tanıklık edebiliyoruz. Çocuğa öğretmeye değil, çocuktan öğrenmeye hevesli olduğumuzda ise bu besleyicilik daha da artıyor. İnsanın içine açılan o kapının anahtarı, çocuğun elinde.

Oğlumla yeniden tam zamanlı vakit geçirmeye başladığımız ilk zamanlarda tedirginlik yaşadığım anları anımsıyorum. Daha çok; "Ona yetebilecek miyim?" kaygısı hâkimdi sanırım başlangıçta. Oysa; onun ihtiyaç duyduğu şey buydu zaten; birlikte olmamız.

Duyduğum bu ilk kaygı hali, yerini büyük bir rahatlığa bıraktı zamanla. Hayatın akışı içerisinde günlük yaşantımızı birlikte sürdürüyoruz. Pazara, markete, çarşıya gidiyor, kitapçılarda vakit geçiriyoruz. Haftada bir gün ormana gidiyoruz. Parklarda, bahçelerde ve açık alanlarda o bisiklet sürüyor, ben yürüyorum. Bazen evden hiç çıkmadığımız, keyifsiz günlerimiz oluyor hatta fazlasıyla sıkıldığımız. Oldukça ön yargılı yaklaştığım legolar girdi bir süredir hayatımıza. Birlikte bulaşıkları yıkayıp, yemek yapıyoruz. Canımız isterse; kek ve kurabiye de. İlerleyen aylarda gündemimizde taşınma olduğu için; koli hazırlıyoruz birlikte. Resim yapıyoruz, kitap okuyoruz. Bazen o kendi oynuyor, bazen birlikte oynuyoruz. Bazen onun uydurduğu bazen benim uydurduğum bir oyunu oynuyoruz. Müzik dinleyip, dans ediyoruz. Bazen sadece o dans ediyor, ben onu izliyorum. Bazen sohbet ediyoruz. Bazen onun sorduğu soruları yanıtlıyorum bazen yanıtlarını bilmediğim soruları üzerine düşünüyor, araştırıyorum. Bazen hayallerimizden bahsediyoruz. Bazen ilgi duyduğu konular hakkında konuşuyoruz. Bazen müzeleri, sanat galerilerini ziyaret ediyoruz…

Birlikte yaşıyoruz…

Kimi zaman çaresizlik içerisinde alternatif bir yol olmadığını düşünürüz, düşündürtürler. Ancak önümüze örülmüş o kalın duvarların ötesini görebilmeye cesaret ettiğimizde; hikâyemizi yeni baştan yazma fırsatı yakalayabiliriz.