Otizmli olmak... Var olmanın farklı ve özel bir biçimi

2 Nisan Dünya Otizm Farkındalık Günü...

Oğlum tanı aldığından bu yana 5 yıl geçti. O gün bir doktorun yanından hayatım tamamen değişmiş olarak çıktım. An itibariyle ne eski hayatım vardı elimin altında, ne de eski ben. Artık her şey bambaşkaydı.

Fikre alışmak bile çok zaman aldı, çok zor geldi.

O güne kadar hiç aklına getirmediğin, ihtimaller arasında olduğunu dahi bilmediğin bir durumla aniden yüzleşince yediğin tokat hiç bir şeye benzemiyor. Önemli bir şok anı o. Darmadağın oluyorsun. Her şey bitti diyorsun. Sonradan anlıyorsun ki her şey henüz yeni başlıyor aslında.

Hele otizmi benimsemek, kabullenmek, onunla yaşamayı becerebilmek. Yaşadığın her türlü acıyı, zorluğu, eksik kalanları içinde eritip yine de mutlu olmayı öğrenmek. Bu kısım daha uzun sürüyor.

O arada belki pek çok mutluluk anını önemli uğraşların arasında bocalarken kaçırdık. Yine de elimizden kaçanlarla değil, var olanlarla mutlu olmayı, daha iyisi için çabalamayı adım adım öğrendiğimiz koca 5 yıl geçti ve bugünlere ulaştık.

Bir otizmliyle yaşarken hava değiştiğinde bile çok şey değişebilir. Tam her şey yoluna giriyor derken, mevsimin değişmesiyle hayatın alt üst olabilir. Gelen yeni mevsim bazı gelişimler getirirken, yanı sıra o güne kadar görmediğin yeni takıntıları yeni zorlukları ve atakları da getirebilir.

Sonra yine alışırsın. Kendine, ‘hadi kalk bakalım devam’ der, zor olsa da düştüğün yerden kalkar, yürür gidersin.

Çünkü otizmliler mevsim geçişlerinde olduğu gibi, her yaşta, her dönemde, her farklı ve yeni ortamda o güne kadar hiç yaşamadığın deneyimler yaşatabilirler sana. Çok şey öğrendiğin bu deneyimler hayli zordur ama eğitir işte seni.

Her aşamada biraz daha ileri bir değişme, yenilenme ödevini de beraberinde getirerek.

Onları pek de bilmeyen, tanımayan, bırakın saygı ve sevgi duymayı göz önünde olmalarına dahi tahammül edilemeyen bir ülkede yaşamanın getirdiği zorluklar belli bir süre sonra asıl işin haline de gelebilir. İnsanların en acımasız, en bencil yanlarıyla tanışırsın. Sanki dünya, yalnızca kendileri için yaratılmış gibidirler. Ne büyük yanılgı.

Ama anlayışlı olmayı da böyle böyle öğrenirsin. Bilmeyeni bilmediğinden suçlamak yerine anlaması, onun da öğrenmesi için bir şeyler yapması gerekenin sen olduğunu da.

Ağır tablolarda seyreden otizmlilerin önemli sayıda olduğu bir ülkede yaşıyoruz. Ancak otizmle geçen 5 yılımda, bunun en önemli sebebinin ülkemizde otizmin hala bilinmiyor oluşuyla, bu konuda uzmanlaşmış eğitimci sayısının azlığıyla, eğitimin en önemli dönemi olan erken yaşlarda bilinçli bir eğitime başlanamamasıyla çok ilgili olduğunu gördüm, görüyorum. Dolayısıyla hayatımın önemli bir kısmını bu konuda çaba göstermeye de ayırmak durumunda hissediyorum. Zira ülkemiz hala otizm ve otizmliler için yapılması gerekeni yapmıyor.

Benim içinse otizm Ozan’ın bir parçası. Onun varlığının belki de en önemli yanı. Ben oğlumu ve tüm otizmli kardeşlerini olduğu gibi sevebilen bir ülkede yaşamak istiyorum.

Kendisini sözle ya da yazıyla ifade edebilen pek çok yetişkin otizmlinin kendilerine sorulduğunda da ‘otizmim beni ben yapan şey, beni otizmimle birlikte sevin ve kabul edin’ dediğini biliyorum.

Bizimki gibi bir ülkede otizmle yaşamak ve iyi bir gelecek hayal etmek bizler için her zaman kolay olmuyor. Hayal ettiğimiz şeyleri gerçekleştirebilmek için tüm gücümüzle çaba gösteriyoruz. Ancak geleceğe dair tek bir şeyi net olarak biliyorum. Oğlumu otizmiyle birlikte seviyorum ve her zaman da çok seveceğim.

Sevgili oğlum sen iyi ki sensin. Tüm varlığınla, her parçanla saygı duyduğum, sevdiğimsin.

İyi ki...

2 Nisan’ın kutlu olsun.

Bu yazının hediyesi Ozan'dan...