Giriş: 18 Ekim 2021 Pazartesi

Beni büyüten kadınlar 2

Bir kitap yazdım...

Kendimi bildim bileli yazarım ben.

8 yaşındayken günlük yazardım. Biraz büyüdüm, ergen oldum şiirler, mektuplar, aşk hikayeleri yazdım...

Ödevler, kompozisyonlar, daha çok şiirler ve insanlara dair küçük hikayeler yazdım...

Daha büyüdüm, medyada çalışmaya başladım, haberler, çeviriler, makaleler, dosya konuları, köşe yazıları yazdım... Oğluma hamile kaldım, hamileliğimi yazdım gazetede, o zamanlar anne-blogerlar, influencerlık filan yoktu. Bir ben vardım ulusal bir gazetede kendi halini yazan, bir iki kişi daha...

Hep yazdım. Hikayelerimi anlatmanın doğal yoluydu yazmak. Ben bir kelime işçisiydim, kelimeler en çok kağıdın üzerinde beden kazanıyorlardı benden çıktıklarında. Defterlerce yazım, aşklarca, öfkelerce, kederlerce yazdım... Kendi kendime kimsenin okumadığı yazılar yazdım ya da binlerin okuduğu mecralara kendimi yazdım, yoldaş oldum bilmeden, tanımadan, beni okuyanlara...

Sonra bir zaman geldi. Benim sesimin de olduğunu hatırladım. Hikayelerimi konuşarak anlatabileceğim bir kapı açıldı önümde. Girdim içeri. Mum ışığıyla aydınlatılmış, içe kapanık odalarda, dağ başlarında kamp yerlerinde, sanal alemin hayatımıza yeni sızmış odalarında anlattım... Bana akan her ne ise varoluştan, onu. O gün, oradaki ahalinin ihtiyacı her ne ise, onu sezmeyi ve anlatmayı, öğrendim, yolda... Hikayelerimi, bana ustalarımdan, onların ustalarından, kitaplardan, anılardan akıp gelen hikayelerimi, kendi hayat hikayemle harmanlayıp... Kadınlara yol göstermeye başladı hikayeler, masallar, onları kendi iç yapılarıyla tanıştırmaya, onların kendi hikayelerini benimle paylaşmalarına vesile oldu.

İçim dışım hikayelerle doldu, taştı. Kelime işçiliği kendilik işçiliğiyle hemhal olunca bu benim sanatıma dönüştü...

Ve bütün bunlar oluverirken bir ara, bir kitap doğdu benden. Bir yazı yazmıştım: Beni büyüten kadınlar, diye...

Bu yazıyı çok sevdim ben. İnsan kendi yazısını sever mi? Sevdim işte. Bu benim hikayemin özüydü. Bu benim kendimi nerelerde aradığımı, bulduğumu, sunduğumu anlatan yazıydı. Temel yaramı ortaya döken, yaradan yükseleceğim yerdi...

Büyüdü.

Bu yazı, büyüdü, bambaşka yazıları kapsadı, bambaşka hayat hikayelerini, şiirleri ve alıntıları. Bir minvale oturmuş, yeni, eski, yayınlanmış, yayınlanmamış birçok yazımı kapsadı... annesiz büyüyen bir kadının, kendi içsel annesini büyütme yolculuğunu, bu yolda yaşadıklarını anlatan bir kitap oldu. Hepsini değil tabii. Ne mümkün. Bir hayat, bir kitaba sığar mı? Sanmam. Ancak girizgahı olabilir... İşte böyle doğdu "Beni Büyüten Kadınlar", biraz göz yaşını çağıran, biraz sağınızı solunuzu ağrıtabilecek ve bunlara rağmen "ah, işte ben de..." diyebileceğinize inandığım bir metin oldu...