Gizli yas

Gizli (saklı) yaslarınız var mı?

Kimselere söylemediğiniz , söyle-ye-mediğiniz.

Gizli kelimesinin İngilizce karşılığının eski zamanlarda kullanılan İngilizcede hyden olduğunu ve "cesedi gömmek" anlamına geldiğini duymuştum bir kez. Bahsettiğim tam olarak bu aslında; içinize gömdüğünüz ölü bedenler. Kaç ölü bedenle yaşıyorsunuz hayatınızı?

Bundan birkaç sene önce şu an yaşadığımız evimizin salonunun duvarlarının arkasından bir koku gelmeye başlamıştı. İlk başlarda koku o kadar belirli belirsizdi ki ancak o köşedeki koltukta oturuyorsak hissedebiliyorduk. Zamanla kokunun ağırlığı arttı ve kendi köşesiyle sınırlı kalmayıp bütün salonu işgal etmeye başladı. Sonradan anladık ki, yan evle bizim ev arasındaki içi boş duvarın arasına giren bir fare (veya fareler) orada ölerek o kokuya sebep olmuşlardı. Ölü bedenlerden yayılan kokular... Benzetme tatsız olsa bile konuyla ortaklığı içimde ziyadesiyle yankılanıyor.

Yasın kendi başına geçilen bir süreç olduğundan ama yasın ağırlığının bizim küçücük bedenlerimizi aşmasından ötürü sağlıklı bir topluluk desteğinin gerekliliğinden hep bahsederim. İşte gizli yaslar her türlü destekten en yoksun kaldığımız yaslardır; bir nevi mahrumiyet bölgeleri.

Aile içi şiddet, aile içi taciz, aileyle sınırlı olmayan şiddet ve taciz, kürtaj, düşük, intihar, cinayet... Buralarda çok yas var. Peki bu biriken yaslar nereye gider? Hiç bir yere. Olduğu yere mıhlanır, ölü bedeni gibi bir yere hareket edemez ve kokusunu yavaş yavaş salmaya başlar. Bizim ölü fare(ler) misali...

O kokuyla birlikte yaşamak zorunda bırakıldığınız, o kokuya rağmen her şey normalmiş gibi davranmanız beklenen gizli yaslarınız var mı?

Eğer varsa, önünüzde saygıyla, alnım yere değerek eğildiğimi bilin lütfen. Kalbim sizin için ağır ve kalbim tüm acılarınız kadar genişlemek istiyor.

Biz insanoğlu, birbirimize görünmeyen bağlarla bağlı olduğumuzu ne zaman anlayacağız? Bir kişinin tutul(a)mamış yasının görünmez ağırlığının hepimizin "sebebi bilinmez iç sıkıntısı" olduğunu ne zaman kavrayacağız?

Yas vahşidir, görünmek ister ve davetine icabet bekler. Yoksa tutulamayan yas zehre dönüşür, uykumuzun karabasanı, günlerimizin bitmeyen gözyaşı olur.

Bir zamanlar bir nehir varmış, gürül gürül akmasına rağmen tabanındaki taşların sayısı hiç azalmaz hatta dönem dönem gözle görülür bir şekilde artarmış. Bir gü, öncesinde ne yağmur ne de fırtına varken nehir durduk yere taşmış. Köylüler korku ve hayret içinde nehre gittikleri zaman el büyüklüğünde kahverengi taşların nehir yatağını doldurduğunu görerek köyün yaşlı bilge nenesine ne yapmaları gerektiğini sormaya karar vermişler.

"Ağlayın" demiş nene.

"Belli ki bir yerlerde akamayan gözyaşları kalpleri taşa çevirmiş. Gözyaşı gözden değil kalpten gelir o yüzden ağlayın ve kalbinizi hatırlayın. Ağlayın, yoksa bu su köyü alıp gider."

Köylüler yedi gün yedi gece boyunca siyahlar giyip ağıtlar yakmışlar. Birlikte ağlayıp gözyaşlarını birlikte akıtmışlar. Sekizinci günün sabahında nehir durulmuş ve yatağındaki taşlar kendiliğinden kaybolmuş.

Siz bu yazıyı okurken kimbilir kaç kişi, kendi sessizliğinde aile içi yaşadığı tacizin ağırlığını taşıyor veya intihar eden yakını için kalbini dağlıyor. Kayıplarını geri getirebilirmiyiz? Hayır ama dünyanın gizli gözyaşlarını kendimize hatırlatabiliriz. Kalbini hatırlamış bir insanlığın yaşamı daha adaletli bir yerden yaşayacağına inanıyorum.

Yoksa o nehrin taşması artık an meselesi.

Yazının İngilizce versiyonu: Hidden Grief